Η κυρά της Ρω: Η ιστορία της γυναίκας που ύψωνε κάθε μέρα την Ελληνική σημαία

ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

Προς πατριδοκάπηλους Νεοελληναράδες και δη εκ των περισσοτέρων πολιτικών, η μνήμη της Κυρά της Ρω, είναι αυτή που τους βουλώνει μάτια, στόμα και το ακυβέρνητο κολάσιμο μυαλό τους.

Το όνομά της έγινε σύμβολο. Σημείο αναφοράς γενναιότητας και πατριωτισμού.

Μια γυναίκα με πρόσωπό τσαλακωμένο από τις αντιξοότητες, με ένα κορμί ζαρωμένο από το αλάτι της θάλασσας και τις κακουχίες, αλλά με βλέμμα πεντακάθαρο με καρδιά αγνή, με ψυχή που ξεχείλιζε στα κύματα γύρω από το μικρό της νησάκι.

Η κυρά της Ρω, ή κατά κόσμον Δέσποινα Αχλαδιώτη, ύψωνε κάθε μέρα για 34 (κατά άλλους για 40) χρόνια την Ελληνική σημαία μια ανάσα από τα τουρκικά παράλια.

Σε ένα μέρος άγονο, αφιλόξενο, που μόνο λίγο χορτάρι φύτρωνε στο χώμα. Σε μια μικρή βραχονησίδα που ήταν το σπίτι της, η άκρη της πατρίδας που λάτρευε.

«Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες».

Η Ρω βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τουρκικές ακτές. Ονομάζεται και Άγιος Γεώργιος, ή αρχαία Ρώγη ή Ρόπη. Εκεί πήρε την απόφαση να μείνει με το σύζυγό της η Δέσποινα Αχλαδιώτη το 1924, ήταν τότε μόλις 25 χρονών.

Το Καστελόριζο και τα γύρω νησιά είχαν γεμίσει πρόσφυγες. Στη Ρω ζούσαν τότε λιγοστές οικογένειες. Άγονο μέρος, δεν ήταν για όλους. Η Δέσποινα με τον άντρα της δεν δίστασαν. Παρέα με λίγα ζώα για να καλύπτουν τις ανάγκες τους, πήραν όσα υπάρχοντα είχαν και εγκαταστάθηκαν στη Ρω

Η πρώτη φορά που η Δέσποινα Αχλαδιώτου ύψωσε τη σημαία ήταν το 1927, όταν ξύπνησε ένα πρωί και είδε στην κορυφή του νησιού να κυματίζει η τουρκική σημαία. Πήγε στο σπίτι, άνοιξε το σεντούκι, πήρε ένα λευκό σεντόνι και μια γαλάζια κουρτίνα και έραψε τη γαλανόλευκη. Κατέβασε με τον άντρα της την τουρκική, τοποθετώντας στη θέση της τη νέα σημαία.

Το κείμενο αυτό γράφεται για να τιμήσω κατά το ελάχιστο την εμβληματική προσωπικότητα της γυναίκας αυτής η οποία υπήρξε παράδειγμα ομοψυχίας, αγάπης για την Πατρίδα και ενωτική σε αντίθεση με την τοπική Νομενκλατούρα του χάλια και του τίποτα που επί τη άφιξη του κ. Μητσοτάκη φανέρωσαν αυτοί πόσο ανόητοι είναι μεν, αλλά τους ακολούθησε δε και ο κ. Μητσοτάκης με καθαρά κομματική γραμμή, επισκεπτόμενος όχι τον Νομό και τιμώντας την μαρτυρικότητά του, αλλά με τους τοπικούς παρατρεχάμενους κομματικούς τσαρλατάνους έτρεξε σε καθαρά κομματικά πεδία και επισκέψεις όπου ουδέποτε θα μπορούσε να συμβεί δια αυτόν κάτι το απρόοπτο.

Μετά μου λέτε να πάει ο τόπος μπροστά και να πιστέψω ότι έχουν αλλάξει οι βρώμικες πολιτικές που ασκούντο στα παρελθόντα έτη, αυτά γινόταν στην Μεταπολίτευση τα πρώτα χρόνια, γίνονται εν έτη 2019 και τώρα, πόσο λύπη, πόσο αηδία πρέπει να νιώθει κάποιος, όταν βλέπει αυτές τις ομάδες των τσαρλατάνων που τρέφονται μονίμως ασκώντας την πιο αγαπημένη τους άσκηση που είναι η επίκυψη.

Από την άλλη είχαμε έστω και της στιγμής επανάκαμψη από φαντάσματα του παρελθόντος που όταν ήταν στα πράγματα δεν κάνανε τίποτα για τον τόπο τους, έκτος από το να πηγαίνουν σε κηδείες και γάμους προς άγρα ψήφων. Τώρα προσπαθούν να επανέλθουν στο προσκήνιο κάνοντας ομιλία (σε ποιους άραγε;) και να εμπαίζουν την συμφωνία των Πρεσπών, και να κλαψουρίζουν ωσάν χήρες στο κρεβάτι περί της αλώσεως της Μακεδονίας, ξεχνώντας ότι το κόμμα τους και ο τότε Πρωθυπουργός της χωράς Κων/νος Μητσοτάκης μαζί με τον τότε Υπουργό Εξωτερικών κ. Σαμαρά δεχόταν το όνομα Βόρεια Μακεδονία και γεωγραφικό προσδιορισμό.

Πιστεύω ότι τόσο ο κ. Πρωθυπουργός όσο και ο κ. Ζάεφ έχουν μεγάλες πιθανότητες για να τους απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης. Πιστεύω για ένα και μοναδικό λόγο, γιατί σταμάτησαν μετά από πολλά χρόνια ένα δήθεν αλυτρωτισμό και μια σπέκουλα περί του ονόματος που το μόνο που έκανε ήταν να αναμοχλεύει πάθη και να εγείρει εθνικισμούς.

13 Μαΐου έφυγε από την ζωή μια αγωνίστρια, μια πραγματική πατριώτισσα, μια άδολη ψυχή που πάνω από όλα και δη μέσα στην ψυχή της να φωνάζει η ιδία η ιστορία της χώρας από το «Μολών Λαβέ» έως το «Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα στενά» και από το «Είτε παίδες Ελλήνων» έως και στο «ΟΧΙ απέναντι στον φασισμό».

Στο κορμί της έτρεχε ΕΛΛΑΔΑ, ναι Ελλάδα των προγόνων μας, Ελλάδα που δεν τρώγει τα παιδιά της, Ελλάδα των αγνών ανθρώπων, των απλοϊκών μιας και εκεί ακόμη κρύβεται ένα είδος συναισθήματος και σεβασμού και ένα ιδεώδες τιμής, μιας μπέσας που έρχεται να αντιπαρατεθεί σε όλους αυτούς τους Νεοελληναράδες, τάχα Πατριώτες, που έχουν αντιστρέψει την Ιστορία και προκαλούν μίσος μα συνάμα και γέλωτα με την ανιστορικότητά τους και το αγεωγράφητο μυαλό τους και το μόνο που ξέρουν είναι να παπαγαλίζουν ότι επιφανειακά και τυχάρπαστα έχουν ψιλοδιαβάσει και ψιλοακούσει και φωνασκούν ακατάπαυστα προκαλώντας σύγχυση και μόνο σύγχυση.

Δυστυχώς σύσσωμοι Κράτος και Εκκλησία ασχολούνται με δήθεν συνέδρια για την επίδραση των ψευδών ειδήσεων και πληροφοριών στο σήμερα. Τα χαρακτηρίζω της πλάκας, μιας και ασχολούνται με θεματολογία που είναι για γέλια ΑΦΟΥ ΟΙ ΨΕΥΔΕΙΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΟΣΜΟΥ, ΜΟΝΑΧΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΩΝ FAKE NEWS ΣΕ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, και ξεχνούν ιστορικές στιγμές, πράγματα και πρόσωπα που θα έπρεπε να τιμώνται κάθε χρόνο την ήμερα της μνήμης τους για να αποτελούν με το έργο και την ιστορία τους φάρους ενωτικούς, ελπίδας σεβασμού στα ήθη και στα έθιμα και όχι διχόνοιας και δοσιλογισμού. Ναι τολμώ να πω ότι ο επί Τουρκοκρατίας και μετέπειτα επί Κατοχής η κάστα των Δοσίλογων έχει επανέλθει μονάχα που αυτήν την φορά η άγρα, δηλαδή το τίμημα δεν είναι ο ατομικός τους πλουτισμός, αλλά τώρα είναι η υποδαύλιση της ενότητας αλλά και η αλλοίωση της Ιστορίας μας.

Η Κυρά της Ρω σήκωνε καθημερινά την ελληνική σημαία για όλους τους Έλληνες και δεν τους ξεχώριζε ούτε σε μπλε, ούτε σε πράσινους, ούτε σε κόκκινους, ούτε σε άλλο οποιοδήποτε πολιτικό χρώμα, σήκωνε την σημαία για την Ελλάδα των προγόνων της, για την Ελλάδα της Σκλαβιάς, για την Ελλάδα των από μνήμης και σεβασμού Πατριωτών

Δεν ξεχώριζε ούτε σε ράτσες, ούτε σε προέλευση τους Έλληνες, από όποια ράτσα καταγωγής και εάν προέρχονται, μιας και η κάθε μια έχει να επιδείξει αυτοθυσίες σφαγιασμούς, υποδούλωση αλλά και Λευτεριά.

Πιστή στις επιταγές του Έθνους, με ματιά προσηλωμένη στην Ιστορία του έχοντας ασβέστη την μνήμη τους άλλα και ασβέστη την φλόγα το ότι ηταν Ελληνίδα, πόσο βαρύ και με πόση μεγάλη κληρονομιά είναι αυτό το όνομα ΕΛΛΗΝ, να σας θυμίσω το περίφημο «ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ», έχοντας αυτή την φλόγα της ενότητας μιας και η φυλή μας έχει απόδειξη ότι ενωμένοι μεγαλουργούμε αλλά διχασμένοι διαλυόμαστε, ίσως αυτό να επιθυμούν πολλοί εγχώριοι Πολιτικοί.

Με την προσωνυμία «Κυρά της Ρω» έμεινε στην ιστορία η Ελληνίδα πατριώτισσα Δέσποινα Αχλαδιώτη, η οποία επί σειρά ετών «φύλαγε Θερμοπύλες», υψώνοντας καθημερινά την ελληνική σημαία στη βραχονησίδα Ρω των Δωδεκανήσων.

Λίγα χρόνια αργότερα οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού έφυγαν για να αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Η Δέσποινα και ο Κώστας όμως έμειναν. Σχεδόν ολομόναχοι.

Ώσπου το 1940 ο Κώστας Αχλαδιώτης αρρώστησε βαριά. Κλινήρης και παντελώς αδύναμος, έπρεπε να μεταφερθεί στο Καστελόριζο. Έτσι η Δέσποινα άναψε φωτιά ώστε να ειδοποιήσει για βοήθεια τους ψαράδες στα καϊμάκια.

Άργησαν πολύ να τη δουν όμως. Και τη φωτιά και τη Δέσποινα. Ο άντρας της πέθανε στο δρόμο για το νησί όπου θα του έσωζαν τη ζωή οι γιατροί. Και η Δέσποινα τον κήδεψε μόνη της. Και μόνη της τον έκλαψε.

Το 1943 επέστρεψε στη Ρω από το Καστελόριζο όπου έμεινε για λίγο, παίρνοντας μαζί της την τυφλή μητέρα της. Δύο γυναίκες μόνες στην κατοχή. Ήταν τότε που άρχισε να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία και να την κατεβάζει το βράδυ. Από τη Ρω προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με «δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά», όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν στο δρόμο της προσφυγιάς.

«Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα’ αγαπώ. / Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες… βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές. / Την Ελληνική Σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον Τάφο» είχε πει η ίδια.

Μετά τα γεγονότα του 1974, όπου Τούρκοι τοποθετούσαν κρυφά τη σημαία τους, η γυναίκα και το νησάκι της έγιναν γνωστά παντού.

Η Δέσποινα Αχλαδιώτη βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΗΣ Η ΜΝΗΜΗ.