ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

 

Μέρος Β’

(συνέχεια από το προηγούμενο)

 

Ένας Ιπτάμενος Πολιτικής και Πολεμικής Αεροπορίας, αυτός λοιπόν…

Αυτός δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει απεργία, αυτός δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί για τις μειωμένες κατά 60% αποδοχές του, αυτός δεν έχει τη χαρά να αγκαλιάζει τα παιδιά του κάθε βράδυ, γιατί αυτός ο πιλότος διάλεξε (δική του η επιλογή 100%), όταν οι άλλοι διασκεδάζουν ή απολαμβάνουν τις ειδήσεις, να προσπαθεί να εκτελέσει με ακρίβεια και μεγάλη ευθύνη το δρομολόγιο, την υπηρεσία του μέσα σε πολλές φορές αντίξοες συνθήκες και πάντα με την δαμόκλεια σπάθη μιας πιθανής τεχνικής βλάβης, που μπορεί να οδηγήσει στην πτώση του αεροπλάνου, όπως από την άλλη να αναχαιτίσει τον εχθρό της πατρίδας, όπως να υποστεί εχθρικές παρεμβολές στην πτήση ή ακόμη να κατατριφθεί από αναιτιολόγητο λόγο, με κίνδυνο τις ζωές των επιβατών που μετάφερε αλλά και της ζωής του. Περίεργη που είναι η ζωή…

ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ!!!

Κάποιος κάποτε και πρόσφατα μάλιστα μου είπε «Πολύ χρυσό φοράς Captain, γι’ αυτό και δεν σε γνώρισα…», εννοώντας την τιμημένη και αιθέρια πουλάδα που φέρουμε τιμητικά στο πέτο μας. Του απήντησα το χρυσό είναι το χρώμα και φως του ήλιου που διαχέεται παντού, δηλώνοντας την δύναμή του και την επιβλητικότητά του. Το ίδιο υποδηλώνουν τα χρυσαφί φτερά και επίσης το έτερο άλλο είναι του πλούτου ανδρείας, αξιοπρεπείας, ανιδιοτέλειας και φρονήματος που πρέπει να έχει ένας Ιπτάμενος and Gentleman που φορά αυτή την πουλάδα.

Σαν αντικρίσω από ψηλά την κατοικία των δώδεκα θεών του Ολύμπου και δω κάτω τα άσπρα άλογα του Αιγαίου, χάνεται η σκέψη μου στον Ουρανό του Θείου, του ουράνιου γαλάζιου, του Ωραίου, του Αληθινού!

Δεν είμαι ημίθεος, δεν είμαι άτρωτος, δεν είμαι καν ήρωας! Ένας απλός άνθρωπος όπως όλα τα δημιουργήματα του Πλάστη μας και ό,τι έχω κάνει έως τώρα είναι δωρεές του Τριαδικού Θεού μου, που ανά πάσα ώρα τον επικαλούμαι να με και να μας προστατεύει. Και όμως έχω τους φόβους μου, έχω τις αναστολές μου, έχω τις ανασφάλειες μου! Πάντα εκεί ψηλά που πετώ, κοιτώντας από το πλαϊνό μου παράθυρο, σκέπτομαι σε περίπτωση συμβάντος το που θα μπορέσω να κατεβάσω το αεροπλάνο με τις λιγότερες απώλειες. Αχ και να γνωρίζετε πόσο συχνές είναι αυτές οι σκέψεις!!!

Σίγουρε μπορεί να μην είναι σε θέση να ζητήσω από την εταιρεία, από το κράτος και την έρμη πατρίδα κάτι το καλύτερο για μένα, για τα παιδιά μου και μπορεί να μην είμαι καν ικανός για αυτά που παίρνω!

Πόσο βλάκας αισθάνομαι με τα ψίχουλα για το λειτούργημα που κάνουμε σε αντίθεση με τους παχυλούς αδούλευτους μισθούς που παίρνουν χιλιάδες με κάθε εναλλαγή Κυβέρνησης μετακλητοί και μη στους πολιτικούς τεμπελχανάδες!

Όλες αυτές οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου, σφίγγουν το λαιμό και ξεραίνουν το στόμα μου και κάνουν το πουκάμισό μου να στάζει στην κυριολεξία!

Πόσες φορές δεν γογγύζω ενάντια στους γονείς μου που μου έμαθαν τα χρηστά ήθη, έθιμα και παραδόσεις και τις αρχές του τόπου μας μιας και νιώθω πολλές φορές πρόβατο μέσα σε αγέλη πεινασμένων Λύκων. Μέτα όμως μετανιώνω και ζητώ να με συγχωρέσουν για τις σκέψεις μου μιας και δεν είμαι πλασμένος ούτε για την λαμογιά, ούτε για να ανακατώνομαι με τα πίτουρα, αλλά έμαθα να ζω με τα χρηστά έθη που μου μεταλαμπάδευσαν οι αείμνηστοι Γονείς μου Κωνσταντίνος και Φωτεινή.

Καημένη Πατρίδα έχεις όλους τους άχρηστους στην πλάτη σου έχεις και μένα. Μπορεί για πολλούς να είναι οδήγημα όπως οδηγείτε μια κούρσα μπορεί και ανούσιο, ίσως και άχρηστο, για πολλούς εκεί κάτω να είναι αυτό που κάνω! Το έχω ζήσει στην καθημερινότητά μου από λίγους μεν και που λέτε κατά πλείστον στην πόλη μου, εκεί που γεννήθηκα, ακόμη κάποιοι καρατεμπελχανάδες, πολιτικάντηδες και μη, αναρωτιούνται αν έχω απολυτήριο Λυκείου ή κάποιοι άλλοι αναρωτιούνται αν είμαι Πιλότος. «Θου φυλακή το στόμα μου Κύριε».

Ίσως και να έχουν δίκιο, βλέπεις εγώ δεν κατεβάζω διακόπτες, εγώ δεν οδηγώ αυτοκίνητο με 5 ψυχές, εγώ δεν βγάζω φωτοτυπίες στα βουλευτικά έδρανα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη στη ζεστασιά της Βουλής! Ούτε ξημεροβραδιάζομαι στα γραφεία πολιτικών, φτάνει να πετύχω τον σκοπό μου και να ξεσκίσω τον συνάνθρωπό μου από κάθε πλευρά, φτάνει να οικειοποιηθώ τα πάντα. Και να φανταστείτε είχα απεριόριστη δυνατότητα να το κάνω όταν πετούσα το προσωπικό αεροπλάνο ενός καναλάρχη και μαζί με τον αείμνηστο συνάδελφο μου Στέλιο πέρασαν και υποκλιθήκαν -καλά το ακούσατε υποκλιθήκαν- από Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Έβερτ, Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, Πατριάρχη Αλεξανδρείας Κυρό Πέτρο, Άλικη Βουγιουκλάκη. Όπως βλέπετε αναφέρω τεθνεώτες, γιατί έχω λίστα και με εν ζωή πρόσωπα που πετάξαμε μαζί και ποτέ δεν ζήτησα απολύτως τίποτα.

Εγώ κάθομαι, σκέπτομαι, μελετάω και περιμένω τον κόσμο να τον πετάξω με ασφάλεια στον προορισμό του και ως επιβράβευση να δω στην έξοδό τους το ζεστό γεμάτο ευχαριστίες χαμόγελό τους ή την αγνή ματιά από τα αθώα μάτια ενός παιδιού. Μπορεί κι εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει, μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι στο πατρικό στην πόλη μου, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει. Ούτε και πρέπει!

Εγώ όμως πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου, να αφήσω πίσω να περιμένουν τα καθημερινά προβλήματα και οι έννοιες και να κλειδώσω το υποσυνείδητο, να μην σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους που δεν γύρισαν ποτέ πίσω από μια ακόμη καθημερινή πτήση – αποστολή. Ίσως και κάποιοι να πουν ότι τα ήθελε ο κώλος του και τα έπαθε!

Εγώ όμως δεν πετάω για αυτούς!!!

Πετάω για τον Πατέρα μου, ίνδαλμα μου, ο οποίος διέκρινε την αγάπη μου, αλλά και μετέπειτα πίστεψε σε εμένα και σε ηλικία 5 ετών και μου έμαθε να κάνω από χαρτί αεροπλάνα με ούρα και μετέπειτα στο σχολειό ένα κατοστάφυλο το τελείωνα σε δυο ημέρες γιατί δεν έκανα σχεδόν τίποτε άλλο από αεροπλάνα, τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μεταξά. Επίσης για την αεικίνητη, ίνδαλμα, μητέρα μου Φωτεινή, τον Πεθερό μου Παναγιώτη με τα χρυσά χέρια, που καμαρώνουν τώρα από ψηλά, όταν περνούν τα επιβατικά και μαχητικά μας Αεροπλάνα μας. Πετάω για το παιδί στη Φλώρινα, στους Μεταξάδες του Έβρου, στο Παγονερι Δράμας, που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του, πετάω για τον Παπά, τον απλοϊκό Λευίτη, που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς και του Προφήτη Αι Λια. Πετάω για τον ψαρά που βγαίνει κάθε μέρα 5 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του, πετάω για το δασκαλάκο που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στην Έξοχη του Κάτω Νευροκοπίου Δράμας απέχοντας τρία 3 χιλιόμετρα από τα Βουλγάρικα Σύνορα.

Γι’ αυτούς πετάω. Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα μας ζωντανή! Και όχι για τους χλεχλέδες που πρωτοτσακώνονται για μια πρώτη θέση φωτογραφίας στις δεξιώσεις και στις δοξολογίες και στις παρελάσεις, αψηφώντας την ουσία τόσο της ημέρας αλλά και κάθε εορταστικής και θρησκευτικής εκδήλωσης της Πατρίδος μας.

Ούτε αυτοί, οι απλοί καθημερινοί ήρωες, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες,γιορτές και Κυριακές, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαιρία. Γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου, την οικογένειά μου, τις αρχές μου και τα ιδεώδη μου, τα οποία τα τιμώ και δεν τα προδίδω μιας και τα έχω παρακαταθήκες που μεταλαμπαδευτήκαν σε μένα, ακλουθώντας διαδοχή γραμμή από τους προπάππους μου στους παππούδες μου, στους γονείς μου, σε μένα και εγώ στο παιδί μου…

Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που πολλές φορές δίχως να τους προσέξω μου φωνάζουν καθάρια από ψυχής δυνατά «Γεια σου Captain», για αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, για αυτούς που δίνουν το χέρι αντρίκια και αποτελεί λόγο τιμής, και όχι που…κα, όπως μου το έδωσαν κάποιοι την Πρωτοχρονιά και για αυτούς που ζουν για μια στιγμή τιμής, ευσυνειδησίας, πατρώου φρονήματος και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με κλάματα μεν, μα και τραγούδια και εύχονται καλή αντάμωση!

Για αυτούς πετώ και όχι για αυτούς που γράφουν για την άλλη «ΑΟΡΙΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ», για αυτούς που καβαλούν το καλάμι της πρόσκαιρης εξουσίας, ξεχνώντας από πού ξεκίνησαν και ποιοι είναι και που και οι ίδιου αμφιβάλω να καταλαβαίνουν το τι αντιπροσωπεύουν….

Ίσως κάποιο πρωί όταν κοιτάξεις ψηλά θα δεις γιατί αξίζει κάποιος να είναι τιμημένος Αεροπόρος και να πετά μέσα στον καθαρό ουρανό ψηλά με τις ψυχές όλων των προγονών του και των προγονών μας και κοντά στον Τριαδικό Θεό μου.