Ό,τι μας βολεύει (Τρίτο ιστορικό αιτιατό)

ΑΡΘΡΟ

Του Βασίλειου Μελαδίνη

Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη

Να αποδεχθούμε, ως αρχή, ότι ο άνθρωπος είναι οντότητα (ον ή θέμα) που πρέπει να αναλύσει τα γεγονότα του παρελθόντος για να κατανοήσει την ταυτότητά του, τις ρίζες του, και την τρέχουσα πραγματικότητα. Τρία είναι τα εργαλεία για αυτή την θεμελιακά ανθρώπινη λειτουργία και ανάγκη. Η Ιστορία που είναι η επιστήμη που βασίζεται στη μελέτη του παρελθόντος. Η Ιστοριολογία που είναι η μέθοδος για την ερμηνεία παρελθόντων γεγονότων, και παρά του ότι υπάρχουν δεκάδες μοντέλα για την ανάλυσή τους, η μέθοδος είναι η ίδια για όλα τα μοντέλα. Τέλος η Ιστοριογραφία που είναι η τέχνη της γραφής των γεγονότων.

Αυτή η μικρή εισαγωγή θεωρήθηκε απαραίτητη σε αυτό το άρθρο καθώς θα υπάρξει αναφορά σε σειρά ιστορικών γεγονότων που είναι απαραίτητα για την κατανόηση και την αποφυγή παρανοήσεων των θέσεων που αναλύονται σε αυτό.

Φαίνεται όμως πως στις μέρες μας η επιστήμη της Ιστορίας απαξιώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, η δε Ιστοριολογία δεν είναι πλέον μέθοδος καταγραφής και ανάλυσης του παρελθούσης πραγματικότητας, αλλά εργαλείο αισχρής προπαγάνδας και παραπλάνησης της κοινής γνώμης.

Στο τέλος της ημέρας, οι νέοι Γκεμπελίσκοι ευελπιστούν ότι η μνήμη της πραγματικότητας θα εκφυλισθεί σε μύθους και θρύλους για τα εγγόνια μας. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το ότι το 1990 που ξεκίνησε η επίθεση με στόχο την καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), από τις ΗΠΑ και τα πρόθυμα ανδρείκελα, που κατά καιρούς παριστάνουν τους μακάριους και αυτάρεσκους ηγέτες της Ε.Ε., η Ιστορική πραγματικότητα ολόκληρων χωρών και ιστορικών περιόδων αιώνων, είτε αποσιωπούνται συστηματικά είτε αναδιατυπώνονται στρεβλά, συκοφαντικά, μεροληπτικά και ψεύτικα, ως καλή προπαγάνδα. Βέβαια για τον αγεωγράφητο και ανιστόρητο Αμερικανικό λαό, η αλλοίωση ή η καταστροφή της Ιστορικής επιστήμης και αλήθειας είναι και παραμένει εργαλείο εξυπηρέτησης κάθε τερατώδους σχεδίου παγκόσμιας επικυριαρχίας και αν απεργάζονται.

Η προπαγάνδα, μέσω «ειδήσεων» και «έγκυρων» αναλύσεων καταλήγει σε μαζική πλύση εγκεφάλου, προκειμένου να κρατηθεί η διεθνής κοινή γνώμη κοιμώμενη και με την αίσθηση ότι τα «όνειρα» που σερβίρουν ταυτίζονται με την πραγματικότητα. Στην ουσία σχεδιάζουν τους εφιάλτες του μέλλοντός μας, ως επικυρίαρχοι που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι παραμένουν! Οι συνθήκες όμως που τους επέτρεψαν να εδραιώσουν την παντοδυναμία τους στο Δυτικό τουλάχιστο Κόσμο, έχουν μεταβληθεί δραματικά εις βάρος τους. Τώρα δεν έχουν να υπερασπισθούν το δολάριό τους μόνο απέναντι στο ευρώ, τώρα περισσότερος από τον μισό πλανήτη, ίσως και ολόκληρος, πλην της αυτοκαταστροφικής Ε.Ε. είναι απέναντί τους! Ε λοιπόν, όλους αυτούς, μα και εμάς που ζούμε μέσα στο «μαντρί» τους, δεν μπορούν να μας «πουλήσουν» πια απολύτως τίποτα!

Η στόχευση του νεοσύστατου κράτους της Ουκρανίας, ως εναλλακτική πηγή προβλημάτων για την Ε.Ε. και, ίσως, πολεμικών συρράξεων, επιλέχθηκε και προγραμματίσθηκε, από τους Αμερικανούς, από το τέλος της δεκαετίας του 1990. Είχε προηγηθεί ο πόλεμος στη πολύπαθη Γιουγκοσλαβία, η δημιουργία των δύο πρόθυμων προτεκτοράτων των ΗΠΑ, Κόσοβο και FYROM, εν δυνάμει πυριτιδαποθήκες στα πόδια της Ε.Ε. και ακολούθησε, μέσω της «Αραβικής Άνοιξης», η δημιουργία του τεράστιου, για την Ε.Ε. προσφυγικού προβλήματος. Συγχρόνως και για να αποκοπεί οποιαδήποτε μελλοντική συνεργασία και εξάρτηση μεταξύ Ε.Ε. με τη Ρωσική ομοσπονδία, σχεδίασαν τη πρώτη νέο – ψυχροπολεμική ενέργεια επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ προς τα Ανατολικά, εντάσσοντας στη «συμμαχία» τις Τσεχία, Ουγγαρία, και Πολωνία μέσα σε μια μέρα!

Διαχρονικά οι ΗΠΑ έχουν το «ταλέντο» να επιλέγουν για τη δράση τους περιοχές με Ιστορικές φυλετικές και εθνοτικές εντάσεις και συγκρούσεις. Όπως θα δούμε, αμέσως, από όλες τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και του συμφώνου της Βαρσοβίας, μόνο τυχαία δεν ήταν η επιλογή της Ουκρανίας.

Η Ιστορία, για παράδειγμα, του Κιέβου, σημερινής πρωτεύουσας της Ουκρανίας, έχει ως εξής:

Τον ένατο αιώνα και συγκεκριμένα το 882 μ.Χ., ο Ρώσος βασιλιάς Όλεγκ, μεταφέρει την πρωτεύουσα της χώρας του από το Νόβγκοροντ στο Κίεβο, που είναι Ρωσικό έδαφος. Το Κίεβο παραμένει πρωτεύουσα της Ρωσίας για 361 (τριακόσια εξήντα ένα) χρόνια και μέχρι το 1243 μ.Χ. που μεταφέρεται 1.500 χιλιόμετρα προς το Βορρά, στην πόλη Βλαντίμιρ. Η μεταφορά θεωρήθηκε απαραίτητη λόγω των καταστροφικών επιδρομών των Μογγόλων που είχαν ήδη αρχίσει να εγκαθίστανται στη περιοχή, από το 1240 μ.Χ. Πιο πριν, κατά τον 10^ο αιώνα, με εντολή του Βυζαντίου, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος εκχριστιάνισαν το Ρωσικό έθνος. Μέχρι σήμερα, το Κίεβο, είναι η δεύτερη μακροβιότερη πρωτεύουσα της Ρωσίας, μετά τη Μόσχα (428 χρόνια μέχρι σήμερα) και πριν από την Αγία Πετρούπολη (205 χρόνια).

Μετά τους Μογγόλους, στη περιοχή εγκαθίστανται σιγά – σιγά, Λιθουανοί, Πολωνοί, καθώς και άλλοι «γείτονες». Οι Πολωνοί κατακλύζουν τη Δυτική Ουκρανία με προεξέχουσα πόλη το Λβόβ (στα Ρωσικά), Λβίβ στην Ουκρανική διάλεκτο, Λεόπολις ή Λεοντόπολις στα Ελληνικά. Στην Κεντρική περιοχή Κιέβου και την Ανατολική Ουκρανία παραμένουν και ευδοκιμούν Ρωσικοί πληθυσμοί.

Το 1918, για πρώτη φορά η Ουκρανία γίνεται ανεξάρτητο κράτος (στα πλαίσια της συμφωνίας Μπρεστ – Λιτόβσκ) αλλά, καθώς οι πληθυσμοί είναι απολύτως ανόμοιοι και σε μερικές περιπτώσεις εχθρικοί μεταξύ τους, πριν κλείσει χρόνο, το ανεξάρτητο κράτος καταλύεται καθώς εισβάλουν στην μεν Ανατολική Ουκρανία η ΕΣΣΔ, στη δε Δυτική οι Πολωνοί στις περιοχές που και σήμερα διεκδικούν σιωπηρώς.

Το 1919 γίνεται η ανακήρυξη της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Δημοκρατίας (ΣΣΔ) της Ουκρανίας στα πλαίσια της ΕΣΣΔ.

Το 1920 εισβάλει, εκ νέου η Πολωνία στα «πάτρια εδάφη» της Δυτικής Ουκρανίας.

Το 1942 ιδρύεται ο απελευθερωτικός Ουκρανικός στρατός και πολεμά ως σύμμαχος των Ναζί εναντίον της Ρωσίας στο «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο» της ΕΣΣΔ.

Το 1954 ο τότε Γενικός Γραμματέας (Γ.Γ.) του ΚΚΣΕ Νικήτα Χρουστσόφ (που ήταν Ουκρανός) παραχωρεί τη Ρωσική Κριμαία στην Ουκρανία (μεσούντος του ψυχρού πολέμου) που την ενσωματώνει στην επικράτεια της ΣΣΔ Ουκρανίας, αγνοώντας παντελώς την Ιστορία και την πληθυσμιακή σύνθεση της χερσονήσου.

Το 1991 ο Γιέλτσιν, παρά το συνεχές μεθύσι του, έθεσε ως όρο, προκειμένου να κηρυχθεί η Ουκρανία ως ανεξάρτητο κράτος, να δοθούν οι εγγυήσεις και να γίνει αυτόνομη δημοκρατία η χερσόνησος της Κριμαίας! Όλοι συμφώνησαν και τον Αύγουστο του 1991 η Κριμαία έγινε αυτόνομη δημοκρατία.

Με την αρχή του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, ξεκινά και η δημιουργία της νέας, μελλοντικής εστίας ανωμαλίας καθόσον η Ουκρανία μεταβάλλεται γρήγορα σε διαμετακομιστή ενός υπέρτατου αγαθού για την Ε.Ε., του φυσικού αερίου της Ρωσίας. Ήταν θανάσιμος κίνδυνος για τις ΗΠΑ ο εναγκαλισμός και η αλληλεξάρτηση της Ε.Ε. με τη Ρωσία. Ο υπέρτατος κίνδυνος της οικονομικής σύμπραξης σε όλα τα επίπεδα μεταξύ Ε.Ε. και Ρωσίας τρομοκρατούσε τις ΗΠΑ. Έτσι ξεκίνησε σε πρώτη φάση το κυνήγι μαγισσών με τους διαδοχικά διεφθαρμένους Προέδρους της χώρας, με πρώτο θύμα τον Λεονίντ Κούτσμα που για τις ΗΠΑ ήταν υπερβολικά φιλορώσος… Κατήγορος για τη διαφθορά του Προέδρου, η απολυμένη για ατασθαλίες από την κυβέρνησή του Αντιπρόεδρος και υπεύθυνη για ενεργειακά θέματα Γιούλια Τιμοσένκο.

Η «πρόθυμη» αυτή κυρία ενώθηκε με τους διαδηλωτές της πλατείας Μαϊντάν του Κιέβου κατά την «πορτοκαλί επανάσταση» το 2001 και το έπαιξε αρχηγόπουλο κραδαίνοντας τη ρομφαία της κάθαρσης, αυτή, μια πάμπλουτη ολιγάρχης και συγχρόνως η κύρια διακινητής του Ρωσικού πετρελαίου προς της Ευρώπη! Όμως το κοριτσάκι με τις πλεξούδες, η «Ιωάννα της Λωρραίνης της Ουκρανίας», όπως την βάφτισαν τα ΜΜΕ της Ε.Ε. (τρομάρα και ντροπή τους) είχε πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο που της ανέθεσαν οι Νατοϊκοί φίλοι της, μέχρι που το 2007 έως το 2010 έγινε Πρωθυπουργός. Τότε ξεσάλωσε εντελώς. Ο επόμενος Πρόεδρος της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς (2010 – 2014) την παρέπεμψε σε δίκη και καταδικάστηκε για διαφθορά σε επτά χρόνια φυλακή, όπου και κατέληξε, όπως κάθε αυθεντικό Νατοϊκό ανδρείκελο (όπως για παράδειγμα ο Καρζάι στο Αφγανιστάν και ο Αλ Μαλίκι στο Ιράκ). Δεν συγχωρέθηκε ποτέ στον Γιανουκόβιτς πως φυλάκισε το «πουλέν» και πιστό πρακτοράκι της Δύσης. Κατηγορήθηκε για το ότι αρνήθηκε (αν και είχε το δικαίωμα) να εφαρμόσει τις «συμφωνίες» της Γιούλια με την Ε.Ε. αλλά (τι πρωτότυπο) και για διαφθορά!

Όμως το πραξικόπημα αυτό, συγγνώμη ο ξεσηκωμός αυτός είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κατ’ αρχήν, ενεπλάκησαν οι ένοπλες και καλά οργανωμένες ορδές του Δεξιού Τομέα, που ήταν και ο μόνος τρόπος να έχει αίμα «ο αγώνας» που δινόταν και το πέτυχαν.

Πανηγύρισε ο δοτός νέος «Πρωθυπουργός» της Ουκρανίας και μαζί του πανηγύρισαν και οι Δυτικοί πάτρωνές του. Ελευθερώθηκε αμέσως η «ηρωίδα» Τιμοσένκο (2014), το κοινοβούλιο απάλειψε τις κατηγορίες εναντίον της, έκαναν εκλογές και νέος Πρόεδρος εκλέχτηκε πλέον, ο «βολικός» Πέτρο Ποροσένκο (2014 – 2019). Σχεδόν αμέσως ξεκίνησε το κυνηγητό και οι διώξεις κάθε Ρώσου και Ρωσόφωνου ανά την επικράτεια. Εξαφανίσθηκαν δε από την Ουκρανική βουλή δια της βίας όλοι οι Ρώσοι και Ρωσόφωνοι Βουλευτές που προέρχονταν από την Ανατολική Ουκρανία και την Κριμαία.

Και ήρθε η απρόσμενη, για τους ανιστόρητους, αντίδραση της Ρωσίας. Αστραπιαία και με αποφασιστικότητα πέρασε στα χέρια της την Κριμαία, και το ναύσταθμο του στόλου της Μαύρης θάλασσας, μετά το καθολικής συμμετοχής δημοψήφισμα ενώ οι περιοχές από το Χάρκοβο μέχρι τη Μαριούπολη κήρυξαν την αυτονομία τους.

Βγήκε τότε λοιπόν, σύσσωμη, η Ε.Ε. στα κάγκελα για να στηρίξει τον πόλεμο της Ουκρανίας κατά των φιλορώσων «τρομοκρατών». Στο τέλος η υπόθεση βάλτωσε και ο χειμώνας πλησίαζε και η ανάγκη για φυσικό αέριο έδειχνε να καμπυλώνει τις πατριδοκαπηλικές γωνίες.

Πίσω, όμως, από τη στημένη ένταση υπήρχε μια ιστορική πραγματικότητα και ένας πολιτικός αμοραλισμός των αφελών Ευρωπαίων που χοροπηδούν σε κάθε κέλευσμα του υπερατλαντικού συμμάχου, αλλά οικονομικού αντιπάλου και εχθρού που πεισματικά καμώνονται πως είναι ψέμα!

Οι Δυτικές δημοκρατίες εκτέθηκαν καθώς αναγνώρισαν, ίσως για πρώτη φορά, ως νόμιμη κυβέρνηση μια δράκα φερέφωνων που πήραν πραξικοπηματικά την εξουσία ανατρέποντας έναν εκλεγμένο Πρόεδρο. (Δεν με νοιάζει ο χαρακτήρας, η ανικανότητα και ο έκλυτος βίος του ανατραπέντος. Ήταν εκλεγμένος).

Οι Δυτικές δημοκρατίες εκτέθηκαν, καθώς για πρώτη φορά μετά το τέλος του 2^ου Π.Π. συνδιαλέγονται με ναζιστές και φασίστες (Δεξιός Τομέας) και μάλιστα Ουκρανούς, που υπήρξαν οι πιο πιστοί σύμμαχοι του Χίτλερ, αλλά και οι πιο αιμοβόροι. Αυτό βέβαια πριν συμμαχήσουν με τα Ναζιστικά (κατά τον ΟΗΕ) τάγματα του Αζόφ!!!

Οι Δυτικές δημοκρατίες εκτέθηκαν, καθώς για πρώτη φορά υπερασπίσθηκαν τα εσωτερικά σύνορα της ΕΣΣΔ, που χάραξε ο, κόκκινος Χίτλερ, Στάλιν, ο διάδοχός του Νικήτα Χρουστσόφ και επικύρωσε ο υποβασταζόμενος μεθύστακας Γιέλτσιν τον καιρό της σύστασης της κοινοπολιτείας!

Όσοι γνωρίζουν ιστορία εξοργίζονται καθώς από την εποχή του Μ. Πέτρου και της Μ. Αικατερίνης, αλλά και παλαιότερα η Ανατολική Ουκρανία κατοικείται από Ρώσους και Ρωσόφωνους (ακόμα και για τους Ουκρανούς)! Ο εξευτελισμός των ανιστόρητων που ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε., να στηρίζουν την «αυτοδιάθεση» χωρών και λαών που για πρώτη φορά, ιστορικά, αποκτούν κρατική υπόσταση, δες και Κόσοβο, αλλά να αρνούνται σε ιστορικούς λαούς, όπως οι Καταλανοί, την αυτοδιάθεση, είναι η επιτομή της διεθνούς υποκρισίας, της αλαζονείας, της τυφλότητας. Η επικίνδυνη, αλά καρτ δημοκρατική ευαισθησία της Δύσης συναντιέται Ιστορικά μόνο στα χρόνια του Μεσοπολέμου, με τα γνωστά ολέθρια εν συνεχεία αποτελέσματα. Τώρα πια που δεν υπάρχει ένας Ντε Γκωλ, Βίλι Μπραντ, Σμιτ ή Ντε Στεν να υπερασπισθεί την Ε.Ε. και να φρενάρει τις Νατοϊκές συμμορίες, όποια θεϊκή δύναμη είναι εύκαιρη ας βάλει το χέρι της!