Οι επόμενες μέρες μετά τις εκλογές

ΑΡΘΡΟ

Του Χάρη Δαμιανίδη

Απόφοιτου του τμήματος Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης

Τα συντρίμμια του προσπαθεί να μαζέψει ο Αλέξης Τσίπρας μετά τα αποτελέσματα σε Ευρωεκλογές, Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές. Με ομιλία του στην συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ υπέδειξε στα στελέχη του κόμματός του «να ανασυγκροτηθούμε και να παλέψουμε». Προσπάθησε να δώσει εξηγήσεις λέγοντας ότι η κοινωνία δεν πρόλαβε «να αισθανθεί την αλλαγή στην καθημερινότητά της απ’ την έξοδο απ’ τα μνημόνια και τα μέτρα ελάφρυνσης», την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ περνούσε με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο οποιοδήποτε αντιλαϊκό μέτρο, ακολουθώντας έτσι μια πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, υπέρ των λίγων. Παράλληλα, προσπαθώντας να ενισχύσει τα ψεύτικα διλήμματα, σημείωσε πως στις εθνικές εκλογές ο καθένας επιλέγει Κυβέρνηση και τα διλήμματα τώρα όλων θα είναι απολύτως ξεκάθαρα είτε Κυβέρνηση Ν.Δ. με Κυριάκο Μητσοτάκη, είτε Κυβέρνηση προοδευτική και δημοκρατική με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και την Προοδευτική Συμμαχία.

Στην αντίπερα όχθη η Ν.Δ. δεν θα αλλάξει την στρατηγική της επανέλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης που ουσιαστικά δεν έχει καμία διαφορά με την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρόεδρος της Ν.Δ. επικεντρώθηκε κυρίως στο ήθος και στο ύφος του κόμματος αλλά παράλληλα συνέστησε «χαμηλούς τόνους». Σύμφωνα με τον Κ. Μητσοτάκη, «η στρατηγική της Ν.Δ. αποδείχθηκε αποτελεσματική διότι φάνηκε ότι μπορεί ένα κεντροδεξιό κόμμα να περιθωριοποιήσει την ακροδεξιά και ταυτόχρονα να διευρυνθεί προς το κέντρο».

Το ΚΙΝΑΛ έβαλε ως στόχο όχι μόνο την τρίτη θέση στις εκλογές, αλλά και να αναδειχθεί ο «προοδευτικός πόλος» έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, απέκλεισε συνεργασία με τη Ν.Δ., αλλά εφόσον εκείνη έχει αυτοδυναμία στις επερχόμενες εκλογές.

Η υποχώρηση της ΧΑ αποτέλεσε ένα θετικό σημάδι διότι καταποντίστηκε από την τρίτη στην πέμπτη θέση. Ωστόσο, μετακινήσεις όπως αυτές προς την Ελληνική Λύση συνιστούν ανασύνθεση ενός συνολικά αντιδραστικού πολιτικού σκηνικού.

Εναλλαγή αστικών δυνάμεων και πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου έδειξε η κάλπη των Ευρωεκλογών. Τα βασικά χαρακτηριστικά της κάλπης των ευρωεκλογών στη Γερμανία ήταν η αποδοκιμασία των Χριστιανοδημοκρατών (CDU/CSU), ο καταποντισμός των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) που συγκυβερνούν πολλά χρόνια στη Γερμανία αλλά παράλληλα και η μετακίνηση ψήφων προς τους Πράσινους. Την ανασύνθεση του αστικού πολιτικού χάρτη στη Γαλλία επιβεβαίωσαν και αυτές οι κάλπες. Το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της Μαρίν Λεπέν «Εθνικός Συναγερμός» διατήρησε την πρώτη θέση συγκεντρώνοντας 23,31%. Πάντως, τη μεγαλύτερη άνοδο είχαν οι Οικολόγοι (Europe Ecologie) που έφτασαν 13,47% από 8,95%.Το κόμμα του Εμανουέλ Μακρόν, το «Εμπρός!» πήρε 22,41%.Το Γαλλικό ΚΚ συμμετείχε μέσα από το σχήμα «Για την Ευρώπη των Ανθρώπων» και πήρε 2,49% και δεν εκλέγει για πρώτη φορά στην ιστορία του Ευρωβουλευτή.

Το νέο «Κόμμα του Brexit» βρέθηκε στην πρώτη θέση, του ευρωσκεπτικιστή Νάιτζελ Φάρατζ, στην πέμπτη θέση βρέθηκαν οι κυβερνώντες Συντηρητικοί της απερχόμενης Πρωθυπουργού Τερέζα Μέι και στην τρίτη θέση οι αντιπολιτευόμενοι εργατικοί του Τζέρεμι Κόρμπιν. Η πρώτη θέση στις ευρωεκλογές και η ανάδειξη 29 ευρωβουλευτών από το κόμμα του Brexit ενθάρρυναν σε μεγάλο βαθμό τον Φάρατζ να απαιτήσει λόγο σε επόμενη φάση διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε. με στόχο το Brexit.

Αντιδραστικά κόμματα όπως η «Λέγκα» αλλά και οι ακροδεξιοί «Αδελφοί της Ιταλίας» καρπώθηκαν μεγάλο μέρος της οργής που προκάλεσε όλα τα προηγούμενα χρόνια η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του Δημοκρατικού Κόμματος (PD), της «Forza Italia». Στη δεύτερη θέση ακολουθεί το σοσιαλδημοκρατικό PD. Την άνοδο της ακροδεξιάς επιβεβαίωσαν και οι επιδόσεις των «Αδελφών της Ιταλίας» που πήραν 6,46%, από 3,67%.

Τέλος, στην Ισπανία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που επικράτησε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, κέρδισε και τις Ευρωεκλογές με 32,84% Το Λαϊκό Κόμμα παρά τις απώλειές του διατηρείται στη δεύτερη θέση με 20,13%, οι Πολίτες 12,18%, το Ποδέμος Ουνίδας 10,05%. Το ακροδεξιό VOX κατάφερε να φτάσει το 6,20%.

Το μόνο πραγματικό δίλημμα που μπαίνει μπροστά στα λαϊκά στρώματα είναι αν θα συνεχίσουν να υποκύπτουν στα διλλήματα που θέτουν τα κόμματα του κεφαλαίου, αυτά που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση ή αν θα συνειδητοποιήσουν πρώτον την δύναμη τους και δεύτερον την αναγκαιότητα και την πραγματοποίηση μιας άλλης κοινωνίας όπου οι ίδιοι οι παραγωγοί του πλούτου θα διαχειρίζονται αυτό που παράγουν μέσα από ένα πολιτικό σύστημα όπου η ικανοποίηση των υλικών αναγκών και των κοινωνικών δικαιωμάτων θα είναι η προϋπόθεση για την ανάπτυξη του ατόμου, την ατομική ανάπτυξη του καθένα.