«Ο ήλιος που βγαίνει στα ξένα, δεν ζεσταίνει»

ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΞΕΝΟ ΗΛΙΟ

Με πόνο ψυχής μού διατύπωσε τον πιο πάνω παροιμιακό λόγο αγαπητός μου μαθητής, που ζει και διακρίνεται στο τέμενος των Μουσών του Εξωτερικού. Καταξιωμένος στο χώρο των επιστημών με επίζηλες διακρίσεις έχει διαρκώς το βλέμμα του στραμμένο στη γη, που πρωτοείδε το φως του ήλιου. Στη γη των μαρτύρων και των ηρώων, στη γη, που εν λίθοις και μνημείοις σωζομένοις, φθέγγεται την ελληνικότητά της. Μια γη που στα σπλάχνα της κρύβει με στοργή απτά δείγματα υψηλού πολιτισμού. Μια γη, που λάτρεψε με πάθος το θεό της βλάστησης, με ιδιαίτερη συμπάθεια στην άμπελο και το γλυκόπιοτο κρασί της, που όχι μόνο τονώνει το σώμα, μα και «ευφραίνει καρδίαν», που σκορπά το κέφι και επωάζει την αισιοδοξία, αυτήν, που αποτελεί την πηγή και τη δύναμη για υψηλές δημιουργίες στο χώρο του λόγου, της γλυπτικής και της ζωγραφικής.

Αυτή τη γη, δεμένη στενά με την άφθονη κορυφαία πηγή της ζωής, που κάποτε φιλοξενούσε νεράιδες παιχνιδιάρες, μα και σκανδαλιάρες, που γονιμοποιούσε τον κάμπο της και με την ευλογία της θεάς Δήμητρας χόρταινε όχι μόνο τα στομάχια των κατοίκων της, αλλά και των ομόρων.

Αυτή τη γη, τη μαρτυρική, που πολλές φορές πέρασε μέσα από τη φωτιά και το σίδερο, μα στάθηκε στητή κι ολόρθη και έγινε φιλόξενη αγκαλιά χιλιάδων χιλιοπληγωμένων μαρτύρων της Ανατολής, που με τη συνέργεια των Δυνατών της γης, χωρίς τσίπα κι ανθρωπιά, τους ξέρασαν οι Δυνατοί στη γη των ηρώων, που με την επιμονή τους όμως διαλαλούν τη θυμόσοφη ρήση των προγόνων τους «ουδέν γλύκιο πατρίδος».

Μια γη, που θεριεύει το νόστιμον ήμαρ και ως άλλη Εστιάς το κρατεί άσβεστο στη χόβολη της ψυχής της.

Οποία θλίψη να έχεις δει το φως του ήλιου σε μια τέτοια ευλογημένη χώρα και να την αποχωρίζεσαι παρασυρμένος από το σειρήνιο κάλεσμα των χωρών του Βορρά, αναζητώντας ενίσχυση του βαλαντίου σου, μα πιότερο την προσφορά των πνευματικών του καρπών στους Φραγκολεβαντίνους. Τη δουλειά τους κάνουν οι Φραγκολεβαντίνοι, υποδεχόμενοι μετά βαΐων τους σεμνούς ιερουργούς του ελληνικού πνεύματος. Κι οι δικοί μας, αυτοί, που εκούσια αναλαμβάνουν το ρόλο του σωτήρα δεν θα έλεγαν ότι καθεύδουν, αλλά γιατί έτσι τους βολεύει. Ανάχωμα στις ευτελείς επιδιώξεις τους τα φωτεινά πνεύματα. Ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να καταρτίσουν μητρώο των πανταχού Ελλήνων ιερουργών της Επιστήμης, που διακονούν στα πνευματικά τεμένη του Εξωτερικού. Και όταν οι τρανές επιτυχίες τους δονούν την επιστημονική ατμόσφαιρα, εμείς εδώ ή αναιμικά καυχώμεθα για την καταγωγή τους ή φροντίζουμε να σκιάσουμε τη λάμψη τους.

Δυστυχώς γη ελληνική, που ως άλλος Κρόνος τρως τα παιδιά σου ή τα αποπέμπεις στην αγκαλιά της αλλοδαπής. Πώς νομίζεις ότι θα κερδίσεις, έστω τη συμπάθεια των Δυνατών, όταν ηθελημένα ή αθέλητα οδηγείς στο μισεμό αυτούς, που θα σε θωρακίσουν με το πνεύμα τους, που, όσο κι αν απαξιώνεται καθημερινά, είναι η αμβροσία, που σε φιλοξενεί στην πόλη των ιδεών;

Δεν ξέρω πότε θα εγκαταλείψουμε το λήθαργο, που μας αφυδατώνεις από το κύρος και το σεβασμό. Πάνω απ’ όλα όμως στέκει η Ελλάδα! Αυτή είναι η τροφός μας και αυτήν πρέπει να σεβόμεθα και να αγαπάμε, αλλά και να προστατεύσουμε.