ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
ΠΡΟΣ ΕΥΑΓΡΙΟΝ ΧV
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Ο φόβος της αποτυχίας δεν πρέπει ποτέ να τον οδηγεί στην αναβολή. Ας έχει υπόψη του ότι «η οδός του αύριον οδηγεί στην πόλη του ποτέ» ή όπως πολύ σοφά τονίζει ο θυμόσοφος λαός μας «το αύριο το έσπειραν και δεν φύτρωσε».
Κάθε του πράξη από την πιο ασήμαντη ως την πιο καθοριστική πρέπει να ελαύνεται από την πηγαία και άδολη αγάπη προς την πατρίδα. Η σωτηρία της πρέπει πάντοτε να κυριαρχεί στη σκέψη του. Να είναι πάνω από το ατομικό του συμφέρον.
Ας έχει πάντοτε στο νου του ότι, κατά την άσκηση των καθηκόντων του, δεν έχει αντιπάλους, κυρίως αυτούς, οι οποίοι, βαυκαλιζόμενοι από το δέλεαρ της εξουσίας προβάλλουν αφελείς και απερίσκεπτες αντιδράσεις. Ας μη λησμονεί ότι μερικές φορές οι αντιδράσεις οδηγούν σε έντονο προβληματισμό και έχουν διδακτικό χαρακτήρα. Αντίπαλοι, κατά την άσκηση της εξουσίας, είναι τα προβλήματα.
Ασφαλώς δεν δικαιολογείται να υποχωρεί σε πιέσεις αθέμιτες, οι οποίες υπονομεύουν τον θώκο του. Στην περίπτωση αυτή έχει χρέος να μένει ακλόνητος, χωρίς οργίλες αντεπιθέσεις, αλλά χρησιμοποιώντας την πειθώ να οδηγεί, όσους τον πιέζουν, στην αναθεώρηση της προσπάθειάς τους.
Η ασφάλεια των πολιτών και η προστασία του μόχθου τους πρέπει να εντάσσεται στον χώρο των προτεραιοτήτων του. Το δημόσιο χρήμα μοιάζει με πυρακτωμένη λάβα, που σίγουρα μπορεί να κάψει τη ψυχή του.
Στη σχέση του με το λαό έχει χρέος να αποφεύγει την αποστασιοποίηση, μεταβαλλόμενος σε ψυχρό συνεργάτη του, αλλά ούτε και να ενδύεται τη στολή του λαϊκιστή, μοιράζοντας αφειδώς υποσχέσεις, οι οποίες καθίστανται επιταγές, που αναμένουν τη σύντομη προσέλευσή του στο ταμείο για είσπραξη. Ας έχει βαθιά στο μυαλό του ότι «παν μέτρον άριστον» και ότι η παρέκκλιση από αυτό μόνο κακό μπορεί να του κάνει.
Η διορατικότητα ασφαλώς και δεν είναι ορθό να του λείπει. Η κοντοφθαλμία είναι πολύ κακός σύμβουλος. Κι αν τύχει και ακολουθήσει κάποια επιτυχία στις ενέργειές του, αυτή θα είναι σπάνια και υπάρχει κίνδυνος να τον οδηγήσει στη βλαπτική συνέχιση.
Και όταν πλέον αισθανθεί την κόπωση, η οποία μοιραία επέρχεται και είναι εύλογο κάτι τέτοιο, έχει χρέος έγκαιρα να προβεί στην επιλογή και προετοιμασία άξιου συνεχιστή του γόνιμου έργου του.
Αν κάτι τέτοιο επιτύχει, που είναι ανάγκη να το πράξει, τότε δικαίως η μνήμη του θα καταστεί αιώνια, εδραιωμένη στις ψυχές των επερχομένων γενεών, κερδίζοντας ον αγέραστο έπαινο.
Αυτά τα ολίγα είχα να σου πω, καλέ μου φίλε Ευάγριε. Απομένει σε εσέ ο προβληματισμός.
