ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Συνέπεια επώδυνη η μετάβαση κάτω από τον ξένιο ήλιο, που, μολονότι βγαίνει στον ορίζοντα, όμως δεν ζεσταίνει.
Κάποτε στη δεκαετία του 1960 εξάγαμε ανειδίκευτους εργάτες για τις φάμπρικες της Αλλοδαπής, σήμερα εξάγουμε ειδικευμένους επιστήμονες για να διογκώσουμε τα βαλάντια των καπιταλιστών της Δύσης.
Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας. Μιμούμεθα τον ραβδισμό της γίδας, που θέλει να ξυθεί τριβόμενη στην γκλίτσα του τσομπάνη.
Σφάλμα ολέθριο της ηγεσίας της μητέρας Ελλάδας να παρακινήσει τους Έλληνες του Πόντου να κινηθούν για ίδρυση ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου. Και ακόμη πιο ολέθριο ήταν το σφάλμα τους να τους θρέψουν με την ελπίδα για ενσωμάτωση της ιδρυθησομένης Δημοκρατίας τους στον κορμό της μητέρας Ελλάδος. Χίμαιρες ονειροφαντασμένες. Κι ύστερα τους αφήσαμε στην τύχη τους, παντελώς ανεύθυνα ενεργώντας. Παχύ στρώμα εκλεκτού βουτύρου στο ψωμί των Τούρκων.
Και τα λάθη της μυωπικής εκείνης πολιτικής τα πληρώνουμε ακόμη. Και θα τα πληρώνουμε ποιος ξέρει μέχρι πότε.
Ας το καταλάβουμε καλά. Δεν έχουμε πραγματικούς φίλους. Όσοι διατείνονται ότι είναι φίλοι μας, κρατούν τη φιλία τους μαζί μας μέχρι να ικανοποιηθούν τα συμφέροντά τους. Κι ύστερα μας ρίχνουν στον λάκκο των λεόντων. Ο θυμόσοφος λόγος: «Ζει η χύτρα ζει κι η φιλία» είναι μια από τις ανεξίτηλες αλήθειες, που σημαδεύουν τη ζωή μας.
Ας βάλουμε επιτέλους μυαλό και ας πειθαρχήσουμε στον θυμόσοφο λαϊκό λόγο: «Αν έχεις νύχια, τότε προσπάθησε να ξυστείς μόνος σου».
Συνεπώς αυτοανοσοποιήσου Έλληνα από το σαράκι του διχασμού. Είναι ο μόνος δρόμος για να μην πέφτεις συχνά «εισέ δάκρυα θλιβερά», όπως επίμονα συμβούλεψε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, αγανακτισμένος από την κατάσταση της διχόνοιας, που επικρατούσε ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του Αγώνα για την απόκτηση της θεόδοτης ελευθερίας (πολιτικούς και στρατιωτικούς), ύστερα από τη δυσβάσταχτη δουλεία τεσσάρων αιώνων. Μια διχόνοια που λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα τον ιερό αγώνα «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Διχόνοια που κατέληξε σε άγριες δολοφονίες αγωνιστών.
Δυστυχώς το σαράκι της διχόνοιας της δολερής, θα εξακολουθεί να είναι μόνιμος συνοδός μας.
(συνεχίζεται…)
