Πρέπει μετά να λογαριαστούμε; (Μέρος Α’)

ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

• Ή δεν θα λογαριαστούμε μετά, γιατί το «μετά» θα αργήσει και όταν έρθει τίποτα δεν θα είναι όπως πριν;

Σίγουρα υπάρχουν πολλά επίπεδα για να λογαριαστούμε, των πλούσιων, των Μεσαίων, των φτωχών και των ασήμαντων. Δυστυχώς έτσι μας έχουν κατατάξει και αυτά περί ισονομίας και ισοτιμίας όπως αναγράφεται στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος είναι για αφελείς και αιθεροβάμονες. Έτσι λοιπόν όπου και αν ανήκουμε και αν ανήκετε πρέπει να λογαριαστούμε.

Η επόμενη ημέρα δεν θα είναι όπως πριν.

Μετά θα λογαριαστούμε με όλους τους παραγωγούς, οπαδούς, τους υποστηρικτές, τους ανεκτικούς, στην κοινωνική και πολιτική αφέλεια, στον χαζοχαρούμενο εφησυχασμό και ατομικισμό, στη θρησκοληψία, στις ιδεοληψίες, στη θεοποίηση του τίποτα και των Τίποτα, της λογικής του όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται, στο κοινωνικό δαρβινισμό, στην πολιτική ανικανότητα και στις εγκληματικές πολιτικές επιλογές.

Όλα αυτά τα στοιχεία του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου μοντέλου που ηττήθηκαν από έναν ιό.

Τελικά, μερικά πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα και την επόμενη ήμερα εκεί θα δοθεί η μάχη.

Η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, τα δικαιώματα, η αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην εργασία, η αξιοσύνη, είναι αδιαπραγμάτευτα. Ας ελπίσουμε ότι βάλανε και βάλαμε μυαλό όλοι μας κόντρα σε κάθε μαλάκυνση που διακατέχει τους περισσότερους εξ ημών και δη τους κάθε υφαρπαζόμενους από την αλόγιστη έπαρση Κυβερνώντες και να περάσουμε αυτό το δράμα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Αλλά την επόμενη ημέρα όλοι πρέπει να επανατοποθετηθούμε και το ξαναλέμε γιατί δεν ξεχνάμε. Μετά θα λογαριαστούμε, κοινωνικά ηθικά και πολιτικά.

Ο καθένας φρίττει και αγανακτεί με ό,τι τον φοβίζει. Μια στρατιά δημοσιογράφων που πάντοτε υπάρχει και θα υπάρχει με την κάθε Κυβέρνηση, αυτό το βδέλυγμα της υποκρισίας και των σχολιαστών που στηρίζουν την κυβέρνηση έφριξαν με το «Μετά θα λογαριαστούμε».

Αποφάσισαν να παραστήσουν τα θύματα μιας «απειλής». Ξέχασαν ότι ήταν υποστηρικτές της διάλυσης της Δημόσιας Υγείας, των αρχών της αξιοπρεπείας και της εντιμότητας τόσο στο δημόσιο βίο αλλά και στον ακολουθούντα ιδιωτικό.

Κάτι που πρέπει να διακατέχει όλους μας, ανεξαιρέτως όπως των αρχών εντιμότατος, αξιοπρεπείας, αξιοσύνης, ώστε να τερματίσουμε την κατάρα του Κομματισμού και του τρισκατάρατου «ΜΕΣΟΝ», συνεπεία πολλών κακών σε αυτήν την χώρα. Όπως του γκρεμίσματος των μισών τουλάχιστον δημόσιων νοσοκομείων.

Ξέχασαν δηλαδή ότι οι ίδιοι συνιστούσαν απειλή για το κοινωνικό σύνολο. Και από την άλλη μεριά, μια άλλη στρατιά δημοσιογράφων και σχολιαστών περιμένουν μακάβρια μικροπολιτικά οφέλη.

Το παιχνίδι και των μεν και των δε για το ποιο κόμμα εξουσίας θα έρθει σε καλύτερη θέση, δεν μας αφορά.

Σε αντίθεση με όσους, από θέσεις σημερινής, χθεσινής ή αυριανής εξουσίας σφάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αγανακτώντας ο ένας με τον άλλον, εμείς αγανακτούμε με πιο απλά πράγματα: Τις μάσκες που λείπουν, το προσωπικό που δεν υπάρχει, τις κλίνες που αυξάνονται με ρυθμό χελώνας, τον διπλασιασμό της αποζημίωσης των κλινικαρχών, τις μπίζνες που εξακολουθούν να γίνονται στα πρόθυρα της μεγαλύτερης υγειονομικής μάχης που έδωσε ποτέ η σύγχρονη Ελλάδα.

Γιατροί, νοσηλευτές και όλο το υγειονομικό προσωπικό πασχίζουν να στήσουν τη Δημόσια Υγεία στα πόδια της στο και πέντε μιας μεγάλης αναμέτρησης. Μιας αναμέτρησης που τσάκισε υγειονομικά συστήματα δύο και τρεις και τέσσερις φορές ισχυρότερα από το επί χρόνια κατακρεουργούμενο δικό μας Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Φωνάζουμε λοιπόν μια απλή αλήθεια που επιμελώς κουκουλώνεται κάτω από μια κακόγουστη πολιτική αντιπαράθεση πολιτικών και ανθρώπων που έχουν αν όχι τις ίδιες, τουλάχιστον παρόμοιες ευθύνες για το σημερινό χάλι: Η Δημόσια Υγεία δεν μπορεί να σωθεί αν δεν κάνουμε το λογαριασμό με τις πολιτικές που οδήγησαν στη δραματική της υποστελέχωση σε εξοπλισμό, προσωπικό και δυνατότητες.

Ναι, για να σωθεί η Δημόσια Υγεία, πρέπει να λογαριαστούμε με όσους την κατέστρεψαν.

Είναι κατανοητό ότι η λέξη ευθύνη προκαλεί αλλεργία – εκτός αν πρόκειται για «ατομική ευθύνη», αλλά με τη Δημόσια Υγεία, με τη ζωή των ανθρώπων δεν παίζουμε.

Γιατροί και νοσηλευτές νιώθουν τους ώμους να λυγίζουν από την ευθύνη μπροστά σε μια μάχη που τους υπερβαίνει. Και ικετεύουν την τύχη να μην τους φέρει στο σημείο να αποφασίζουν ποιος θα μπει σε εντατική και ποιος όχι, γιατί δεν θα φτάνουν τα κρεβάτια και ο εξοπλισμός.

Καταλάβατε ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι το να μην φτάσουμε ως εκεί εξαρτάται μόνο από την τύχη και τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης. Όχι από τη δυνατότητα του συστήματος Υγείας.

Άνθρωποι που με τις υπογραφές τους σε προϋπολογισμούς, μνημόνια και πρωτογενή πλεονάσματα έκοβαν κλίνες, προσωπικό, εξοπλισμό και έκλειναν νοσοκομεία, αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους; Ή παριστάνουν τους πολέμαρχους ενός στρατού που νωρίτερα έκαναν τα πάντα για να τον διαλύσουν;

Όσο για την απειλή που κρύβει το «Μετά θα λογαριαστούμε», έχω να σας πω ότι εσείς οι χεσμένοι πόδια και μυαλό την εκλαμβάνετε ως απειλή, μιας και ο Λαός λέγει κάτι πολύ σωστό, ότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους, εννοώντας αρμοστές σχέσεις Κράτους – Πολίτη.

Διαβάζω τον καγχασμό του δημοσιογράφου Κυβερνητικού, υμνολόγου, αυλικού, Πάσχου Μανδραβέλη: «Με ποιους θα λογαριαστείτε βρε κακομοίρηδες;» αναρωτιέται ο ομοτράπεζος της εξουσίας.

Αν απευθύνεται σε όλους εμάς, έχει δίκιο. Οι γιατροί και νοσηλευτές και οι έτεροι της πρώτης γραμμής μαχητές και θερμοχειροκροτουμενοι από τα μπαλκόνια οι οποίοι δεν θα αποκτήσουν ποτέ ούτε το ένα χιλιοστό της δύναμης του δημοσιογράφου που αντί να ελέγχει την εξουσία έχει γίνει ένα με αυτή, φαντάζουν πράγματι, στα μάτια του, κακομοίρηδες.

Σε μισθό, σε ωράρια, σε δικαιώματα, σε φωνή και σε δύναμη, σε μ…νι και π…τσο, ναι όπως το διαβάζετε, μιας και σε αυτό το γενετήσιο κληροδότημα της δημιουργίας Ανθρώπινης Ύπαρξης, ακόμη και εκεί υπάρχει διαχωρισμός και επίπεδη διάκριση, υπάρχει διαχωρισμός, ταξικός, ουσιαστικός και πάνω από όλα είναι ο εργασιακός διαχωρισμός.

Δεν είμαστε όμως κακομοίρηδες σε αξιοπρέπεια. Δεν κάνουμε πολιτική με τις αξίες, τα ήθη, τις αρχές, με τον θάνατο, ούτε ως αντιπολίτευση προσδοκώντας κέρδη, ούτε ως κυβέρνηση ξορκίζοντας τις ζημιές. Θα απειλήσουν οι κακομοίρηδες την παντοδύναμη εξουσία;

Πρέπει όμως μετά να λογαριαστούμε με την υποκρισία; Όσων πριν λίγους μήνες καθύβριζαν τους υγειονομικούς και το δημόσιο σύστημα υγείας και τώρα κάνουν επικοινωνιακά παιχνίδια;

Όσοι καθύβριζαν κάθε έναν που κρατούσε ως παρακαταθήκη αξίες, όπως αξιοπρέπεια, νομιμότητα, ευσυνειδησία.

Πρέπει μετά να λογαριαστούμε με όσους συνεχίζουν και ψηφίζουν, ακόμα και τώρα, προκλητικά δώρα στην ιδιωτική υγεία.

Πρέπει μετά να λογαριαστούμε με όσους συνεχίζουν να χαρίζουν δισεκατομμύρια χρήματα του ελληνικού λαού προκλητικά σε λίγους και εκλεκτούς ομοτράπεζους.

Πρέπει να λογαριαστούμε με τις πολιτικές που επί χρόνια δεν έκαναν διορισμούς στο ΕΣΥ, άφηναν απλήρωτες εφημερίες, έκοβαν μισθούς και έδιωξαν το καλύτερο ιατρικό δυναμικό στο εξωτερικό.

Πρέπει μετά να λογαριαστούμε αν θα πάψει επιτελούς το πολίτικο μαγείρεμα σε κάθε θέση ευθύνης και θα συνεχίσει η χώρα να τρώει αξιολογότατους και ικανούς ανθρώπους, έναντι κάθε μουρόχαβλου κομματόσκυλου.

Πρέπει μετά να λογαριαστούμε με όσους συνεχίζουν, μετά την πανδημία να ξεχνούν πάρα πολύ γρήγορα όλους αυτούς που με αυταπάρνηση έβαλαν πλάτη στο να σταθεί η χώρα στα πόδια της έστω και ασθμαίνοντας.

H θεωρητική Σοβιετία σε καθεστώς Καπιταλισμού, της κάθε ιδιωτικής εργασίας δεν μπορεί να υφίσταται μέσα στον καιρό της κρίσης, ούτε να αποτελεί πρόσχημα για εργασιακές σχέσεις εποχής μεσοπολέμου, βάζοντας βούτυρο στο ψωμί των ολίγων και σκέτο ξερό ψωμί στα πιάτα των εργαζομένων. Σίγουρα δεν φάγαμε, ούτε και ζήσαμε μαζί όλα καλά με τα κέρδη και όλες τις ελαφρύνσεις που είχαν όλοι αυτοί όλα αυτά τα χρόνια.

Ξέρετε σήμερα ότι αύριο δεν θα μπορείτε να καθυβρίζετε το δημόσιο σύστημα υγείας, –παρότι πρόγραμμά σας και η ιδεολογία σας είναι το να γίνουν όλα ιδιωτικά, όπως πριν.

Μετά, δεν θα έχετε την ίδια ευκολία να λέτε «ιδιωτικοποιήστε τα πάντα». Μετά, δεν θα ακούγεται καλά το «δεν χρηματοδοτούμε το ΕΣΥ γιατί αυτό ζητά η Ευρώπη». Ποια Ευρώπη αλήθεια;

Τα ξέρετε όλα αυτά, γι’ αυτό σας εξοργίζει το «μετά θα λογαριαστούμε».

Η πολιτική του «Μετά θα λογαριαστούμε» αφορά τη ζωή. Και η ζωή, όπως όλοι αναγκάζονται να παραδεχτούν σήμερα, ταυτίζεται με τη Δημόσια Υγεία. Εξαρτάται από τους απαξιωμένους και καθοριζόμενους δημόσιους λειτουργούς Υγείας.

Για να κερδίσει η ζωή, πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να γίνουν όλα όσα δεν έγιναν εδώ και χρόνια. Να δώσουμε ΣΗΜΕΡΑ τη μεγάλη υγειονομική μάχη. Και ΜΕΤΑ πρέπει να λογαριαστούμε με τις πολιτικές και τους πολιτικούς που έβαλαν τα κέρδη πάνω από τον άνθρωπο, το κεφάλαιο πάνω από την επιβίωση, και τα μνημόνια πάνω από τη Δημόσια Υγεία.

(συνεχίζεται…)