ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

Από παιδί μου άρεσαν ο Μικρός Σερίφης, ο Λούκυ Λουκ, ο Τέρενς Χιλ. Διάβαζα μετά μανίας τα περιοδικά που κυκλοφορούσαν. Παρακολουθούσα ανελλιπώς καουμπόικες ταινίες, που έπαιζαν τα σινεμά. Με εξιτάριζε ο αγώνας του ήρωα του νόμου και της πολιτείας, που έπιανε τους κακοποιούς. Που υπηρετούσε το δίκιο. Που ήταν ο φύλακας άγγελος του κάθε αδύναμου.

Στα 13μου έζησα την πτώση της Χούντας. Έμαθα τότε τι είναι η δικτατορία. Ένιωσα ότι η θέση μου είναι με τους φοιτητές και τον λαό που πανηγύριζαν. Με τη Δημοκρατία, την Ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έφηβος άρχισα να μαθαίνω για την Πολιτική. Πολιτικοποιήθηκα μέσα από τα μυθιστορήματα, την ποίηση τα τραγούδια. Αντιλήφθηκα ότι η ζωή αξίζει, μόνο αν αγωνίζεσαι, να την κάνεις καλύτερη. Φοιτητής συμπαρατάχθηκα με την Αριστερά. Παρά τα λάθη και τις παραλείψεις της. Με συνεπήρε το πανανθρώπινο μήνυμά της για Κοινωνική Δικαιοσύνη, Ειρήνη, Ισονομία, Ισότητα, Αδελφοσύνη.

Η Αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις εδώ και χρόνια διέρχεται βαθιά κρίση. Αλλά και η φιλελεύθερη δυτική Δημοκρατία δεν είναι στα καλύτερά της. Πολλοί από τα λαϊκά στρώματα, που αισθάνονταν στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, στρέφονται προς το εθνικιστικό λαϊκισμό και την ακροδεξιά.

ΟΚ δεν πρέπει να έχουμε ιδεοληψίες και εμμονές. Τα όσα χθες ήταν βεβαιότητες, μπορεί αύριο να αποδειχθούν λάθος.

Οφείλουμε να είμαστε ανοιχτόμυαλοι. Σε καινούργιες ιδέες. Να προσπαθούμε με νέα εργαλεία και τρόπους σκέψης να ανιχνεύσουμε το παρόν. Να σχεδιάσουμε ένα καλύτερο αύριο.

Έτσι και παρά το γεγονός ότι ο Τραμπ και η εν γένει alt right (εναλλακτική δεξιά = υποκρυπτόμενη ακροδεξιά), μου δημιουργούν αισθήματα απέχθειας και αποστροφής, δεν θέλω να κλείνω μάτια κι αυτιά. Παρακολουθώ κι αυτό το ρεύμα σκέψης. Αλήθειες μπορεί να λένε όλοι. Πρέπει να ξεχωρίζουμε τι είναι αληθές και τι ψέμα και φεικ νιους.

Έτσι όταν άκουσα πρόσφατα τον Αντιπρόεδρο Τζέι Ντι Βανς να μιλάει για νέο Σερίφη στην πόλη, ξύπνησαν μέσα μου παιδικές μνήμες. Για τον ηρωικό εκπρόσωπο του νόμου και της πολιτείας. Που κυνηγάει τους κακούς. Τους βάζει φυλακή. Προστατεύει τους ανήμπορους.

Λες να τον παρεξήγησα τον Ντόναλντ; αναρωτήθηκα έκπληκτος. Μήπως ο Τραμπ είναι ο σημερινός Λούκυ Λουκ; Ο επίκαιρος Τέρενς Χιλ; Ο ώριμος πια μεγάλος σερίφης; Που θα εξυγιάνει τη Δημοκρατία; Θα λυτρώσει την κοινωνία από τα δεινά της; Θα διασώσει πάσχοντες και αναξιοπαθούντες;

Στο Μόναχο λοιπόν προ ημερών και στο καθιερωμένο ετήσιο συνέδριο για την Ασφάλεια άστραψε και βρόντηξε ο φέρελπις Αντιπρόεδρος. Δεκάδες ηγέτες από εκατοντάδες χώρες του πλανήτη εμβρόντητοι. Τον άκουγαν με ιταμό ύφος να εγκαλεί συλλήβδην τους Ευρωπαίους για έλλειψη Δημοκρατίας και Ελευθερίας. Να προειδοποιεί την υφήλιο ότι στην Ουάσιγκτον υπάρχει νέος σερίφης. Στον οποίο οφείλουν όλοι γην και ύδωρ. Αν θέλουν το καλό τους.

ΟΚ, το ξέραμε από την πρώτη του θητεία ότι ο Πρόεδρος είναι απρόβλεπτος. Δεν δίναμε και τόση βάση στα λεγόμενά του. Όπως είπε και ένας έγκυρος αμερικανός αναλυτής: «Να τον παίρνετε σοβαρά, αλλά όχι κυριολεκτικά!».

Επιχειρηματίας είναι. Όχι διπλωμάτης. Επιθετικό ντηλ θέλει να κάνει. Δεν θα καταλάβει τον Παναμά. Δεν θα κηρύξει πόλεμο στον Καναδά. Δεν θα στραγγαλίσει οικονομικά την Ευρώπη. Δεν θα κάνει απόβαση στη Γροιλανδία. Φίλες και σύμμαχες χώρες είναι. Αλλά με άλλους όρους θα παίζεται πια το παιχνίδι. Ακόμη και των διεθνών σχέσεων. Όχι με κανονιοφόρους. Αλλά με δασμούς και κυρώσεις. Με τραμπουκισμούς και μπούλινγκ.

Εκβιαστικά να παίρνει πάντα αυτό που θέλει. Να επιβάλλει τη θέλησή του. Σε φίλους και συμμάχους. Γιατί με «εχθρούς» και άλλους αυταρχικούς ηγέτες, αλλιώς πολιτεύεται. Εκεί πηγαίνει με τον καλό τον λόγο. Για να μοιράσουν τον κόσμο, τα πλούτη και τα κέρδη.

Απογοητεύτηκα προς στιγμήν. Αλλιώς φανταζόμουν έναν σύγχρονο σερίφη. Εκπρόσωπο του νόμου. Υπερασπιστή των φτωχών και των αδύναμων. Αλλά και πάλι. Είπα να το ψάξω λίγο ακόμη. Να δω τι παίζει στο εσωτερικό της Αμερικής. Δεν μπορεί, τόσα εκατομμύρια Αμερικανοί τον εμπιστεύθηκαν.

Το σύνθημα του νεοεκλεγέντος Προέδρου είναι το MAGA. Make America Great Again και ελληνιστί «κάντε την Αμερική μεγάλη ξανά». Δεν είναι κακό, θα ‘λεγε κανείς. Αλλά τι ακριβώς σημαίνει; Να κάνουν τη χώρα πιο ισχυρή; Ναι αλλά πώς; Να κάνουν τη Δημοκρατία τους καλύτερη; Ναι αλλά με ποιο τρόπο;

Ένα από τα πρώτα του διατάγματα ήταν να δώσει χάρη σε χίλιους φανατικούς οπαδούς του. Που είχαν μπουκάρει στο Καπιτώλιο. Έδειραν Αστυνομικούς. Τα έκαναν γυαλιά – καρφιά. Οι καημένοι οι εισβολείς το έκαναν για την πατρίδα, είπε ο Πρόεδρος. Είναι σκληρό να είναι στη φυλακή. Προβλέπεται στον νόμο. Τους ελευθέρωσε. Μόνο που στον νόμο προβλέπεται χάρη σε όλως εξαιρετικές περιπτώσεις. Όχι σωρηδόν σε 1.000 εγκληματίες, που πήραν τον νόμο στα χέρια τους. Που θέλησαν να καταλύσουν το κράτος.

Μήπως όμως έδειξε ενδιαφέρον για τα εκατομμύρια των λαϊκών τάξεων, που τον ψήφισαν; Βεβαίως. Κατήργησε τους νόμους Ομπάμπα/Μπάιντεν για περίθαλψη και φροντίδα σε άπορους και αναξιοπαθούντες. Έδωσε περισσότερες φοροαπαλλαγές σε εκατομμυριούχους που τον στηρίζουν. Απέλυσε περί τους 100.000 υπαλλήλους, γιατί δήθεν είναι άχρηστοι και αχρείαστοι. Περιέκοψε εκατοντάδες δισεκατομμύρια, που προορίζονται για στήριξη αναξιοπαθούντων, για ανάπτυξη χωρών του τρίτου κόσμου. Και κινδυνεύουν να πεθάνουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.

Και κυβερνά με προεδρικά διατάγματα. Εκδίδει καθημερινά πλήθος. Ακόμη και κόντρα στους νόμους και το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Για να μην προλαβαίνουν οι δικαστές να τα ακυρώνουν. Έχει τον πλήρη έλεγχο Γερουσίας και Βουλής. Όποιος τολμά να ασκήσει κριτική, ακόμη και αν είναι Ρεπουμπλικάνος, δέχεται μπούλινγκ. Του επιτίθεται ο Πρόεδρος. Τον λυντσάρουν. Τα θεσμικά αντίβαρα των ΗΠΑ πήγαν περίπατο. Υπάρχει μόνον ο Πρόεδρος. Ως απόλυτος μονάρχης.

Ναι αλλά έχει επιτυχίες. Στην πάταξη του εγκλήματος. Πράγματι εκδιώκει παράνομους μετανάστες. Είναι σε εξέλιξη μήνες τώρα πογκρόμ, επιχειρήσεις σκούπα. Συλλαμβάνουν ακόμη και όσους έχουν χαρτιά. Χωρίζουν οικογένειες. Διώχνουν ακόμη και ανήλικους, που όμως έχουν γεννηθεί στις ΗΠΑ και άρα είναι νόμιμα στη χώρα.

Ένας τέτοιος Πρόεδρος είναι σερίφης ή γκάγκστερ και νονός; Δεν μπορώ να υιοθετήσω τέτοιες ακραίες εκφράσεις. Θα πω λοιπόν ότι είναι σερίφης. Αλλά όχι ο σερίφης που θα ήθελα. Ο σύγχρονος Λούκυ Λούκ, ο ώριμος Μεγάλος Σερίφης, ο αναγκαίος Τέρενς Χιλ. Είναι ο ΚΑΚΟΣ ΣΕΡΙΦΗΣ. Ο εγκληματίας, που οι πλούσιοι φρόντισαν να γίνει σερίφης. Όχι για να επιβάλλει την τήρηση του νόμου και το δίκιο. Αλλά για να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.

Και προφανώς τα πλούτη τους επί της θητείας του θα αυγατίσουν ακόμη περισσότερο. Προφανώς η ανομία και η αδικία θα βασιλεύουν. Η Αμερική όμως έστω θα γίνει πιο μεγάλη; Ο κόσμος θα είναι πιο ασφαλής; Γιατί κάτι τέτοια έλεγε και ο Φύρερ. Πως θα έκανε μεγάλη τη Γερμανία. Και το Ράιχ θα κυριαρχούσε για 1.000 χρόνια. Και άφησε πίσω του το Βερολίνο ερείπιο. Τη χώρα πλήρως κατεστραμμένη. Έναν κόσμο με εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες. Μια υφήλιο ματωμένη να υποφέρει για δεκαετίες.

Ας μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι. Ας ελπίσουμε ότι μπόρα είναι και θα περάσει. Όχι βέβαια δίχως πληγές και τραύματα. Γιατί είναι σίγουρο πως τόσο στις Διεθνείς Σχέσεις, όσο και στην Οικονομία, την Πολιτική, τον Πολιτισμό, την Κοινωνία θα αφήσει πίσω του «λίθους και πλίνθους και ξύλα και κέραμους ατάκτως ερριμμένα».

Όπως ακριβώς ο Στρατηγός, στον οποίο αναφέρεται ο Σωκράτης στα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα. Που τα έκανε «Γης Μαδιάμ».