ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

Στις γιορτές –συνήθως Χριστουγέννων, Πάσχα- δίνουμε τις ίδιες ευχές αν και ξέρουμε ότι δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Λέμε:

Για Ειρήνη που δεν θα υπάρξει ποτέ ανά τον κόσμο και θα εξακολουθούν οι πόλεμοι. Πόλεμοι συμφερόντων με αφανισμό μικρών κρατών και φυσικά πληθυσμού.

Για Ισότητα, μα δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ ανάμεσα στους ανθρώπους. Θα υπάρχουν οι ζάμπλουτοι και οι φτωχοί, γιατί έτσι θέλει ο καπιταλισμός.

Για Δικαιοσύνη. Αλήθεια υπάρχει δικαιοσύνη; Όσοι έχουν το χρήμα έχουν πάντα το δίκαιο. Κι αν το διεκδικήσεις λίγο έντονα, θα βρεθείς στα κάγκελα, εσύ που ζητάς σωστή δικαιοσύνη.

Για χαρά – ελπίδα. Πώς να έχει ο κόσμος χαρά, ελπίδα, αφού ζει στην ανασφάλεια, στην ανέχεια και αντιμετωπίζει με τρόμο το μέλλον.

Για ευτυχία. Πώς θα έχει ο λαός ευτυχία όταν ξέρει πως δεν θα εκπληρωθεί καμία του επιθυμία, όταν δεν έχει έστω τα απαραίτητα;

Για ευδοκία, δηλαδή καλή θέληση. Μα είναι δυνατόν να έχουμε καλή θέληση, όταν γύρω μας υπάρχει ένταση, πόλεμοι, αδικία, ανισότητα, ανασφάλεια.

Για Υγεία. Είναι το πολυτιμότερο αγαθό που πρέπει να παρέχεται δωρεάν με επανδρωμένα Νοσοκομεία, κρατικά, με γιατρούς, νοσηλευτές, ιατρικό υλικό κλπ. και αντί για όλα αυτά η Ν.Δ. φροντίζει ώστε να υπάρχουν ιδιωτικά Νοσοκομεία που όσοι έχουν χρήμα θα ζουν, ενώ όσοι δεν έχουν, θα πεθαίνουν.

Για αυτό εγώ εύχομαι στους συνανθρώπους μου και σε μένα μόνο ΥΓΕΙΑ, χωρίς να χρειαστεί να υποφέρουμε, άρα χωρίς να αρρωστήσουμε.