Επιστολή 10η – Τι ‘χες Γιάννη, τι είχα πάντα

ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

Κλείνοντας με την 10η επιστολή μου την επικοινωνία μου μαζί σας νιώθω βαθύτατα απογοητευμένος με όλα όσα συμβαίνουν, με όλα όσα συνέβησαν και με όλα όσα θα συμβούν. Πιθανολογώ μιας και τα μελλούμενα – ζητούμενα καταδεικνύουν να έχουν οι Δημοτικές Αρχές γενναιότητα και σπάσιμο πολλών αυγών για να βγουν από τα καταστημένα και τις γνωστές προς κολλητούς – αλλήλους υποχρεώσεις και αγκυλώσεις και ότι θα συμβούν αυτά διότι το μόνο που ακούω και βλέπω είναι πολύ πάρλα και τίποτε ουσία, πολύ θεαθήναι με μπόλικη επιδειξιμανία και κανένα αποτέλεσμα, τόσο για την πόλη μου, για τον Νομό μου και για τη χώρα μου.

Από τους σπουδαίους προγόνους μας κληρονομήσαμε δύο ένδοξους βράχους: Την Ακρόπολη και τον Καιάδα. Και σταθήκαμε ανάξιοι όχι μόνο στο ύψος του πρώτου, αλλά και στο βάθος του δεύτερου.

Μου αρέσει να όμιλο στον πρώτο ενικό μια και εκφράζω δικές μου απόψεις, σκέψεις, και ανησυχίες.

Έχουμε πέσει πολύ χαμηλά και αυτό το οποίο με εξιτάρει είναι το πόσο εύκολα οι άνθρωποι αλλάζουν χαρακτήρα συνειδήσεις, πιστεύω, άξιες προς ίδιον όφελος. Αυτό φυσικά πιστοποιεί και τον ωχαδερφισμό ο όποιος βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε άνθηση μεγάλη ή αλλιώς όπως λέγεται στην αργκό «η πάρτη μου». Έτσι οι εναλλαγές που τόσο εύκολα πιστοποιούν και την αποσταθεροποίηση, εν γένει σε κάθε πράξη και παρουσία του καθενός μας τόσο προσωπικά, όσο και στην κοινωνία και στα κοινά, αυτό ισοδυναμεί με καθολική αδιαφορία, αποχαύνωση και ηθική παραβατικότητα απέναντι στην ιδία τη ζωή, και αυτό δεν έχει το δικαίωμα ουδείς απέναντι στους άλλους να το πράττει, το αν θέλει απέναντι στον ίδιο του τον εαυτόν ναι, αλλά να αποστασιοποιηθεί από την κοινωνία και τον περίγυρο του διότι με την όλη του την παρουσία προκαλεί κακό.

Δεν είναι δυνατόν σε καίρια θέματα όπως αυτό του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η συμμετοχή στις εκλογές –εθνικές, αυτοδιοικητικές, και ευρωεκλογές– δείχνει να μειώνεται διαρκώς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εκπροσώπηση και τη λειτουργία της δημοκρατίας και των θεσμών. Ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός πολιτών γυρίζει την πλάτη στις διαδικασίες αντιπροσώπευσης.

Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται μια αύξουσα αποχή του εκλογικού σώματος από τις κάλπες η οποία πλαισιώνεται, σε αρκετές περιπτώσεις, με απέχθεια προς την πολιτική τάξη της χώρας. Το κομμάτι αυτό της κοινωνίας βρίσκεται πολλές φορές αντιμέτωπο με τις κατηγορίες: της αδιαφορίας, της ευθυνοφοβίας, της έλλειψης πολιτικής συνείδησης, της περιφρόνησης του κοινωνικού γίγνεσθαι, της εκχώρησης και απαξίωσης του εκλογικού τους δικαιώματος. Είναι δόκιμες αυτές οι επικρίσεις; Αντικατοπτρίζουν τις προθέσεις των πολιτών και δη όλων; Ενδέχεται ένα μέρος τους να διέπεται από ένα άλλο σκεπτικό στο οποίο να εμφιλοχωρεί η ανάγκη και ο στοχασμός για αλλαγή πολιτείας; Όσον αφορά τις συνέπειες που θα έπρεπε να υφίστανται οι ιθύνοντες τόσο πολιτικοί όσο όμως και πολίτες ο καθείς από τη μεριά του για ζημιογόνες αποφάσεις και πράξεις που είχαν καταστρεπτικά αποτελέσματα στο σύνολο της κοινωνίας ή σε μέρος αυτής, δεν αποδίδονται.

Όταν 7 στους 10 δεν ψηφίζουν τότε πώς ο κάθε βαθμού πολιτικός χρησιμοποιεί κατά κόρον ότι θα είναι Πρωθυπουργός, Κυβερνήτης, Περιφερειάρχης, Δήμαρχος, Κοινοτάρχης όλων των πολιτών;;;

Εάν δε νομίζετε ότι με την στάση αυτή γενικά κερδίζετε ή δείχνετε μια τιμωρητικά διαμαρτυρία, οφείλω να σας πω ότι αυτό γυρίζει μπούμερανγκ σε εσάς τους ίδιους, τα πάντα καταμετρώνται κανονικότατα, επηρεάζοντας τις ζωές όλων μας – όχι πλέον ως απλή αντίδραση, αλλά ως κανονικό καθεστώς και σε αυτά τα πεπραγμένα έχετε τη μεγαλύτερη ευθύνη μιας και με την στάση σας ατομικά ως στάση ζωής, διαχρονικά καταρρακώνετε κάθε προσδοκία ωρίμανσης και ορθολογισμού της ιδίας της κοινωνίας της οποίας αποτελείτε μέλος είτε ενεργό, είτε ανενεργό.

Μην ξεγελιέστε μιας και το νομικό πλαίσιο που το ίδιο το πολιτικό προσωπικό έχει εισαγάγει και ψηφίσει καθιστά εαυτούς υπεράνω παντός νόμου δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αποφασίζουν ορμώμενοι από ιδιοτελείς βλέψεις ή εξαναγκαζόμενοι από ισχυρούς εσωτερικούς ή διεθνείς φορείς των οποίων τα συμφέροντα αντιτίθενται με αυτά της κοινωνίας η οποία επωμίζεται τα επισφαλή αποτελέσματα των αποφάσεων.

Επτά στους δέκα δεν ψήφισαν – «Πρωταθλήτρια» η αποχή στον β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών

Πρωταγωνίστησε η αποχή στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, στέλνοντας μήνυμα δυσπιστίας προς τους τοπικούς άρχοντες, αλλά και αδιαφορίας μιας μεγάλης μερίδας πολιτών για τα αποτελέσματα.

Πέρα από την αναμενόμενη απροθυμία των ψηφοφόρων να προσέλθουν για δεύτερη συνεχή Κυριακή στις κάλπες – σε όσες Περιφέρειες και Δήμους δεν είχαμε νικητές από τον πρώτο γύρο – και με δεδομένο ότι είχαν προηγηθεί πριν λίγους μήνες διπλές εθνικές εκλογές στη χώρα, γεγονός είναι ότι αυτή η τεράστια αποχή δεν δείχνει μόνο αδιαφορία, αλλά και ενός είδους παραίτηση.

Παραίτηση όσων πιστεύουν ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν μπορεί και δεν θέλει να δουλέψει αποτελεσματικά για τους πολίτες, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις λειτουργεί απλά ως «φερέφωνο» της εκάστοτε κυβέρνησης, φάνηκε καθαρά άσχετα με το εάν θέλουν κάποιοι να το παίζουν Γιαλαντζί Αντάρτες χωρίς καμιά επίπτωση σε αυτούς.

Το πιστεύω ότι για την πόλη της Δράμας δεν θα υπάρξει ούτε τρένο και κανενός από τους τοπικούς πολιτικούς καρφάκι δεν του καίγεται. Δεν το γνωρίζω το τι θα γίνει για τη Θράκη με το τρένο και πως θα το αντιμετωπίσει ο νέος Περιφερειάρχης, ούτε δρόμος Δράμας – Καβάλας και ίσως σύνδεση με την Εγνατία οδό αλλά όχι σε εύλογα χρονικά όρια.

Πάει η τετραετία και δεν έγινε τίποτε, το εάν γίνει μετά από 10 χρόνια αυτό δεν θα είναι έργο αλλά νέα έκδοση γεφυριού της Άρτας.

Είπαμε πάρλα και φούμαρα διέπουν όλους αυτούς που κόπτονται για το καλό μας.

Ούτε οι εκκλήσεις των υποψηφίων, ούτε το «περίφημο» debate – για τη διεξαγωγή του οποίου τόσοι διαξιφισμοί προηγήθηκαν – μεταξύ των δύο υποψηφίων δημάρχων Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη και Χάρη Δούκα, συγκίνησαν τους ψηφοφόρους, καθώς περίπου επτά στους δέκα σηκώθηκαν από τον «καναπέ» για την Κυριακάτικη βόλτα τους, η οποία, όμως, δεν περιελάμβανε επίσκεψη σε κάποιο εκλογικό κέντρο… Υπενθυμίζεται ότι στον πρώτο γύρο, στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας το ποσοστό της αποχής άγγιξε το 48%.

Συγκεκριμένα, η αποχή έφτασε στο 47,50% στις δημοτικές εκλογές, ενώ στις περιφερειακές εκλογές στο 47,47%.

Μεγάλα ποσοστά αποχής κατέγραψε η Αττική, καθώς οι πολίτες, σε ποσοστό περίπου 48%, δεν προσήλθαν στις κάλπες.

Όσο για τον Δήμο της Αθήνας είχε σημειωθεί ρεκόρ, αφού ψήφισε μόλις το 32,32% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους, με την αποχή στον πρώτο γύρο να ανέρχεται στο 67,68%.

Από την πλευρά ενός ενεργού πολίτη και με κοινή λογική, για να είμαι χρήσιμος, θα σταθώ, και θα ξαναθυμηθούμε μαζί τις πέντε βασικές ικανότητες που, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να διαθέτει και να θέτει σε εφαρμογή ένας Περιφερειάρχης, ένας Δήμαρχος, ένας Διοικητής και όχι να το παίζει στα λόγια ψευτοαντάρτης της παράταξης στην οποία ανήκει, γιατί δεν του έγινε το καπρίτσιο του, είτε γιατί του αρέσει να είναι συνεχώς καθισμένος σε διοικητική καρέκλα, είτε για επικοινωνιακούς λογούς.

Τόσο ο κ. Τοψιδης ως νέος Περιφερειάρχης και οι τοπικοί Αντιπεριφερειάρχες, χωρικοί ή μη, και Περιφερειακοί Σύμβουλοι της Δράμας, όσο ο κ. Παπαδόπουλος και ο κ. Ταμπουρίδης και νεοεκλεγέντες Δήμαρχοι, πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν τις κάτωθι ικανότητες ο καθένας από αυτούς, διαφορετικά ας παραιτηθούν από τώρα.

Πρώτον, να διαθέτει όραμα και να έχει συναίσθηση της αποστολής του, δηλαδή επίγνωση της κατάστασης που επικρατεί στον τομέα που προΐσταται και διοικεί, να επικεντρώνεται δε στη χάραξη συγκεκριμένης στρατηγικής ώστε να κατευθύνει τον οργανισμό με τη συνδρομή υλικών και ανθρώπινων πόρων στην επίτευξη συγκεκριμένης και ρεαλιστικής στοχοθεσίας.

Δεύτερον, να διαθέτει τις τρεις θεμελιώδεις δεξιότητες άμεσα συνυφασμένες με τον σύγχρονο τρόπο «διοικείν», όπως: τεχνικές δεξιότητες (άριστη γνώση του αντικειμένου ενασχόλησης), ανθρώπινες (ικανότητα επικοινωνίας με τον ανθρώπινο παράγοντα, καλλιέργεια πνεύματος ομαδικότητας και συνεργατικής αντίληψης) και αντιληπτικής (ικανότητα αντίληψης επερχόμενων γεγονότων και καταστάσεων).

Τρίτον, να γνωρίζει τις βασικές αρχές που διέπουν τη σύγχρονη διοίκηση σε επίπεδο καθημερινής λειτουργίας, π.χ. τον προγραμματισμό ενός έργου, την οργάνωση των εμπλεκομένων στο έργο, τη στελέχωση με το κατάλληλο κατά περίπτωση ανθρώπινο δυναμικό, την επικοινωνία, εσωτερική και εξωτερική του οργανισμού, την ανάθεση αρμοδιοτήτων σε όλα τα κλιμάκια ιεραρχικής διαβάθμισης, την άσκηση διοίκησης – ηγεσίας και την ελεγκτική και εποπτική δράση για την τυχόν ανίχνευση σφαλμάτων και αρρυθμιών στην εκτέλεση ενός έργου.

Τέταρτον, να έχει σχεδιάσει το δικό του οργανόγραμμα, και, αφού το συγκρίνει με το υπάρχον, να αναλύσει τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες που σχετίζονται με το εσωτερικό περιβάλλον του οργανισμού, καθώς επίσης να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που υπάρχουν στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και να σταθμίσει τις απειλές που τυχόν εγκυμονούν στο εξωτερικό περιβάλλον. Η χρήσιμη πληροφόρηση θα βοηθήσει στη χάραξη μιας επιτυχημένης στρατηγικής.

Πέμπτον, να κατανοήσει ανάμεσα σε εκκρεμότητες που παραλαμβάνει και συμβάντα που προκύπτουν: Ποια από αυτά είναι μόνο επείγοντα και όχι σημαντικά; Ποια είναι μόνο σημαντικά και όχι επείγοντα; Ποια δεν είναι ούτε σημαντικά ούτε επείγοντα; Και ποια είναι και σημαντικά και επείγοντα; Kαι αυτά τα τελευταία είναι που οφείλει να προτεραιοποιήσει, να κατατάξει και να επιδιώξει να δώσει άμεσα λύσεις, καθώς αυτά έχουν υψηλή στάθμιση κινδύνου και σχετίζονται με την επιτυχία του έργου του.

Εάν τα προηγούμενα ληφθούν υπόψη και υιοθετηθούν, θα έχουμε να κάνουμε με μια συμπεριληπτική διοίκηση που γνωρίζει να εισηγείται, να διεκδικεί πόρους από την προϊστάμενη πολιτική αρχή για κάλυψη ουσιωδών κενών σε ανθρώπινο δυναμικό αλλά και για παραγωγικές επενδύσεις, να αποκαθιστά μοιραία λάθη, ατέλειες και σοβαρές παραλείψεις του παρελθόντος.

Η ευθύνη στη διοίκηση δεν διαχέεται προς τα κάτω, υπάρχει μόνο στην κορυφή, αλλιώς δεν κάνεις μάνατζμεντ, «παίζεις» το γνωστό παιχνίδι με το μπαλάκι στην εξέδρα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, υπάρχει και η αξιοπρεπής επιλογή της παραίτησης σε επίπεδο μη αποδοχής των όρων διοίκησης.

Κλείνοντας αυτήν την ενότητα των 10 eπιστολών, πιστεύω ότι οι αναγνώστες οι οποίοι τις διάβασαν σίγουρα ωφεληθήκαν και για πολλοστή φορά επαναβεβαίωσαν αυτό που αναφέρεται στην ρήση «Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα».

Είμαστε ένας λαός παράξενος και μαζοχιστής. Προπάντων μαζοχιστής.

Πάντα έχουμε ένα εναλλακτικό πρόβλημα και δικαιολογία για την κάθε εξεύρεση λύσης.

Από τους σπουδαίους προγόνους μας κληρονομήσαμε δύο ένδοξους βράχους: Την Ακρόπολη και τον Καιάδα. Και σταθήκαμε ανάξιοι όχι μόνο στο ύψος του πρώτου, αλλά και στο βάθος του δεύτερου.

Σας χαιρετώ…