ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

 

 

Έπρεπε λέει να γράψω και «κάτι» για τους αγρότες. Δεν το ‘κανε μέχρι τώρα, γιατί στον Νομό μας υπήρχε και υπάρχει από μέρους τους κινητοποιήσεις και οι Αγροτικοί Σύλλογοι ενεργούν με δυναμισμό.

Επειδή όμως εργαζόμουν στην ΑΤΕ –που την αφάνισαν- κι επειδή μας απασχολεί η επιβίωσή μας, όπως και τους αγρότες η ποιότητα ζωής στην ύπαιθρο, ας δούμε τι συμβαίνει:

Το τι θα παράξει όχι μόνο ο μικρός ή ο μεσαίος ή ο λίγο μεγαλύτερος αγρότης δεν γίνεται με κριτήριο τα εδαφικά – κλιματικά πλεονεκτήματα, αλλά αποκλειστικά με κριτήριο το κέρδος που θα μοιρασθούν τα μονοπώλια της Ε.Ε. Τώρα το κράτος μας θυμήθηκε το μαλακό σιτάρι και άλλα δημητριακά και την έλλειψή τους, ενώ υπήρχαν προϋποθέσεις για την παραγωγή τους; Έπαιρναν επιδοτήσεις οι αγρότες μας και εμείς στην Τράπεζα εργαζόμασταν και πέραν του ωραρίου για τον σκοπό αυτό.

Διαβάστε επίσης:

-Ναι έχουμε τις προϋποθέσεις για εγχώρια παραγωγή, χωρίς τις προϋποθέσεις του καπιταλιστικού ανταγωνισμού (Μπέλλου Ελένη). Ψεύτικοι οι ισχυρισμοί της Κυβέρνησης ότι ήταν επιλογή των αγροτών η παραγωγή σκληρού σιταριού, γιατί είχε μεγαλύτερη τιμή στη διεθνή αγορά!!! Η αλήθεια είναι ότι το σκληρό σιτάρι επιδοτούνταν και όχι το μαλακό σιτάρι, γιατί ταίριαζε στον ανταγωνισμό της ευρωπαϊκής αγοράς, αφού το κουμάντο γίνεται από ΑΥΤΗΝ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους για να «συνθλίβεται» ο αγρότης και να εξαρτάται από τα μονοπώλια, είτε είναι μόνοι είτε σε ομάδες παραγωγών ή ως εμπορικός συνεταιρισμός (από ομιλία της Ελ. Μπέλλου). Μια απάτη ήταν το να σκεφτεί «έξυπνα» ο παραγωγός με την ατομική του ευθύνη για προϊόντα προς εξαγωγή! Κι ενώ δημιουργήθηκαν «γυναικείοι Συνεταιρισμοί» ποια η τύχη τους; Κατέληξαν σε Αμερικανικούς ομίλους όπως η «Δωδώνη», το «Θεσσαλικό γάλα», κρασιά «Διόνυσος» Καρδίτσα κ.α. Ας θυμηθούμε ότι εισάγουμε λεμόνια, θάβουμε εσπεριδοειδή, εισάγουμε ζάχαρη (αφού έκλεισαν εργοστάσια τεύτλων ακόμη και οσπρίων) από τρίτες χώρες, όπου σε αυτές η Ε.Ε. πουλάει μηχανήματα (όπως η Γερμανία, η Γαλλία).

Θέμα λοιπόν για την επιβίωση και ποιότητα ζωής των αγροτοπαραγωγών δεν είναι ζήτημα καλής οικονομικής συναλλαγής, αλλά ζήτημα ποια τάξη βρίσκεται στην εξουσία, δηλαδή οι κάτοχοι των συγκεκριμένων μέσων παραγωγής που επιζητούν το κέρδος.

Ο Γραμματέας της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων και της Πανελλαδικής Επιτροπής των μπλόκων μίλησε για τα αιτήματά τους: Διεκδικούμε τη μείωση του

υπέρογκου κόστους παραγωγής, την προστασία από φυσικές καταστροφές, τιμές στα προϊόντα έτσι ώστε να υπάρχει κέρδος και όχι ζημιά, να διατηρηθεί ο κανονισμός του ΕΛΓΑ. Όχι εκατομμύρια για καύσιμα σε εφοπλιστές, ξενοδόχους, κλινικάρχες, αλλά στον πρωτογενή τομέα. Και αφού υπάρχει «πέπλο σιωπής» από τα Μ.Μ.Ε. με εντολή της Κυβέρνησης, χρειάζεται ισχυροποίηση των Αγροτικών Συλλόγων, των Ομοσπονδιών, με κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, «σκληρές μάχες» (Γιάννης Τσιούτρας).