ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΕ ΕΡΗΜΗΤΗΡΙΟ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019 ΩΡΑ 11 Π.Μ.

 

 

  • «Το ρουσφέτι είναι δικό μας δημιούργημα. Δεν το κληρονομήσαμε από τους Τούρκους» (Σύγχρονος προβληματιζόμενος)

 

Αν και η ΕΜΥ προέβλεψε ότι το θερμόμετρο θα κτυπήσει κόκκινο, όμως ο Ραδάμανθυς πήρε την απόφαση να απευθύνει πρόσκληση στους στενούς φίλους του Αιακό, Αγαμέμνονα και Κλείτο να επισκεφθούν το δάσκαλό τους στο ερημητήριό του.

Με χαρά δέχτηκαν την πρόσκλησή του και με τη δροσούλα ανηφόρησαν προς το ερημητήριο. Τους περίμενε με την καθιερωμένη γλυκύτητα ο διατηρών παλιάν κόμην διδάσκαλος. Τους ανέμενε καιρό και ανησυχούσε. Είχαν αργήσει αρκετούς μήνες.

Αφού πήραν τις καθιερωμένες πια θέσεις τους και γεύτηκαν το εύγεστο αφέψημα του αξιολάτρευτου δασκάλου, ξεκίνησαν το διάλογο.

Πρώτος το λόγο πήρε ο Αιακός και απευθυνόμενος προς τον πράο διδάσκαλο διατύπωσε το προκλητικό ερώτημα:

-Διδάσκαλε πολυπόθητε, τις πταίει για την κακοδαιμονία μας;

Το έχω γράψει κι άλλη φορά. Δεν θα κουραστώ να το επισημαίνω. Ζούμε σ’ έναν ευλογημένο τόπο, προικισμένο με πολλές αρετές: Κλίμα θαυμάσιο, υπόγειο πλούτο εξαιρετικής ποιότητας, γόνιμη γη, που παράγει του κόσμου τα καλούδια, ήλιο άφθονο, νερά πολλά και ζηλευτά, χλωρίδα και πανίδα ζηλευτή, θάλασσα καθαρή και πλούσια σε εξαιρετικής ποιότητας αλιεύματα.

Και όμως αυτός ο ευλογημένος τόπος είναι συνοδοιπόρος της Άττης.

Και ενώ η γεωγραφική του έκταση μπορεί να αναθρέψει διπλάσιο ή και τριπλάσιο πληθυσμό, χιλιάδες πολίτες του, νέοι κυρίως στην ηλικία και κάτοχοι υψηλής επιστημονικής κατάρτισης, ρίχνουν πίσω τους το λίθο του αναθέματος κι αναζητούν φιλοξενία βιοπορισμού κάτω από ξένο ήλιο.

Και το λυπηρό απ’ όλα είναι ότι οι νέοι αυτοί ευρισκόμενοι στην παραγωγική ηλικία, προσφέρουν τις γνώσεις τους σε χώρες, οι οποίες δεν δαπανήσανε ούτε ένα ευρώ για την επιστημονική και επαγγελματική τους κατάρτιση, την οποία επιφορτίστηκε με πολύ κόπο η χώρα μας.

Εύλογο όντως το ερώτημα: Τις πταίει γι’ αυτήν την αιμορραγία του επιστημονικού δυναμικού, πήρε το λόγο ο σοφός διδάσκαλος, τονίζοντας: Ασφαλώς όχι οι ξένοι. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Και μάλιστα ξέρουν να την κάνουν πολύ καλά. Δεν φταίει ο βοσκός, που ραβδίζει τη γίδα, όταν αυτή τρίβεται στην γκλίτσα του. Φταίει η γίδα, που τραβάει ο οργανισμός της το ραβδισμό.

Μα θα αντιτείνει ο καλοθελητής διαμαρτυρόμενος. Τι φταίω εγώ για την κατάντιά μας την οικονομική; Μήπως φταίει ο πολιτικός κόσμος, που διακατέχεται από το σύνδρομο της καρέκλας και για χάρη της «γαία πυρί μιχθήτω».

Στη συζήτηση μπήκε στη συνέχεια ο Ραδάμανθυς επισημαίνοντας: Έχει δίκιο κανείς, αν επιρρίπτει αυτή μας την κακοδαιμονία στον πολιτικό κόσμο. Όμως δεν έχει απόλυτα το δίκιο με το μέρος του. Και θα πω το πολύ απλό. Ο πολιτικός κόσμος, στον οποίο επιρρίπτει τις ευθύνες για την κακοδαιμονία του Έλληνας, είναι δικό του παιδί. Αυτός είναι που τον επιλέγει και τους μεταβιβάζει στην συνέχεια το πανίσχυρο όπλο του, την εξουσία. Γιατί, θα το πω, σύμφωνα με το πολίτευμά μας, η εξουσία πηγάζει από το λαό και την ασκούν για ορισμένο χρόνοι οι πολιτικοί σχηματισμοί. Κυρίαρχος ο λαός. Για πόσο όμως χρόνο; Ασφαλώς μόνο για την ώρα της εκλογής των εκπροσωπών του. Και την επομένη, ο κυρίαρχος λαός μπαίνει στη γωνία. Και από αφέντης γίνεται παρατρεχάμενος της εξουσίας, επαιτώντας για να γλείψει κάποιο κόκκαλό της, που μεταφράζεται σε διορισμό σε κάποια θεσούλα στο δημόσιο ή και σε κάποια προγράμματα μικρής διάρκειας ή και στην προσφορά μερίσματος ή βοηθήματος. Η εποχή φαίνεται του «άρτου και θεάματος» ότι εξακολουθεί να κυριαρχεί στον αστερισμό της διαχρονικότητας.

(συνεχίζεται…)