ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

 

Ξέρω. Ακούγεται σκληρό και άδικο να χαρακτηρίζω κάποιον ως τεμπέλη ή άτολμο χωρίς να τον γνωρίζω. Μην το παίρνεις προσωπικά. Έχω όλες τις αποδείξεις πως τέτοιοι υπάρχουν πολλοί! Πάρα πολλοί!

Η συνδικαλιστική αθλιότητα της ΑΔΕΔΥ αναφορικά με την αξιολόγηση συνεχίζεται. Καλεί σε κινητοποίηση ενάντια στην αξιολόγηση. Και λέμε αθλιότητα, γιατί σε μία εποχή που οι πάντες κρίνονται και αξιολογούνται, η συνδικαλιστική οργάνωση των δημοσίων υπαλλήλων, αντιδρά στο γενικό αίτημα της κοινωνίας για ένα Δημόσιο αποδοτικό, παραγωγικό και έναν δημόσιο υπάλληλο ικανό να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών.

Κύριοι συνδικαλιστές δυστυχώς σήμερα δεν εκπροσωπείτε παρά την πλέον συντηρητική και οπισθοδρομική αντίληψη για τις εξελίξεις στην κοινωνία, την οικονομία και το κράτος.

Κρίμα γιατί αντί να προσφέρετε υπηρεσία σε μία κοινωνία ρημαγμένη από την κρίση, επιδιώκετε να κατοχυρώσετε συντεχνιακά προνόμια, να κρατήσετε το Δημόσιο καθηλωμένο στην εποχή της χαρτούρας, να ακυρώσετε μεταρρυθμίσεις, που στοχεύουν στην αποδοτικότητα των υπαλλήλων υπέρ του πολίτη, γιατί δεν νοιάζεστε για τον πολίτη, αλλά για το δικό σας… δικαίωμα στην τεμπελιά.

 

Αιδώς καρεκλοκένταυροι συνδικαλιστές

 

Είναι αδιανόητο και βαθειά συντηρητικό για να μην πούμε αντιδραστικό, αυτό που κάνει η ΑΔΕΔΥ, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά αυτό που διαπίστωσαν οι πολίτες και η κοινωνία, ότι δηλαδή ο συνδικαλισμός από φορέας προόδου και υπεράσπισης των δικαιωμάτων των πολιτών έχει μετατραπεί τις τελευταίες σε συντεχνία υπεράσπισης των προνομίων, όχι τόσο των μελών των συνδικάτων, όσο των συνδικαλιστών.

Λίγα πράγματα προκαλούν περισσότερη αποστροφή από την τεμπελιά. Βέβαια η τεμπελιά δεν είναι πράγμα, αλλά τέλος πάντων μέχρι να συμφωνήσουμε, αν συμφωνήσουμε ποτέ, για το τι είναι, να πούμε ότι χαίρει σχεδόν καθολικής περιφρόνησης. Δεν ξέρω σε ποιον θα άρεσε να τον αποκαλέσουν τεμπέλη, τεμπελόσκυλο, τεμπελχανά, ή ποιος θα έλεγε με περηφάνια «Τιμή μου και καμάρι μου που είμαι τεμπέλης. Είμαι μάγκας και καραμπουζουκλής». Το στίγμα της τεμπελιάς είναι δυσβάσταχτο, σχεδόν πιο δυσβάσταχτο κι από το στίγμα της τρέλας, αν και δεν είναι τυχαίο ότι σε κάποια ιστορική περίοδο που δεν θα προσδιορίσω εδώ γιατί βαριέμαι να κοιτάξω τις πηγές, αλλά κάπου εκεί προς τις αρχές του 17ου αιώνα, τα δυο στίγματα πήγαιναν χέρι-χέρι, α λα μπρατσέτα

 

Δημόσιο συνώνυμο της τεμπελιάς

 

Σκέφτομαι ότι έχουμε ανακαλύψει μαύρες τρύπες στο διάστημα, έχουμε διασπάσει το άτομο, έχουμε στείλει ρομποτάκια στον Άρη, έχουμε περπατήσει στη σελήνη, μπορούμε να κάνουμε εγχειρήσεις σε έμβρυα μέσα στην κοιλιά της μαμάς τους, κι ακόμα δεν έχουμε βρει ένα σύστημα που όποιος θέλει να τεμπελιάζει, να μπορεί να το κάνει με την ησυχία του χωρίς παρενοχλήσεις, χωρίς να ηχεί εκκωφαντικά μέσα στο κεφάλι του αυτό το «αργία μήτηρ πάσης κακίας». Βέβαια, κάποιοι κακεντρεχείς μπορεί να αναφωνήσουν «Μα βεβαίως. το έχουμε βρει και ονομάζεται Ελληνικό Δημόσιο. Αυτοί κάθονται, εμείς τους ταΐζουμε». Τι να σας πω, αγαπητοί; Μην τους ταΐζετε. Αλλιώς, αν τους ζηλεύετε, βρείτε κι εσείς μια θεσούλα να κααάθεστε, όπως έλεγε κι ο αείμνηστος ο Μίμης Φωτόπουλος, κι ας μην αναφερόταν στους δημόσιους υπαλλήλους.

Η οικονομική κατάρρευση, την οποία υφίσταται η πατρίδα μας, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην παρωχημένη νοοτροπία και στον λαϊκισμό. Απόδειξη ότι πάρα πολλοί από τους συμπολίτες μας, και κυρίως όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και θεωρούν ότι αιτία όλων των δεινών είναι τα Μνημόνια κι όχι το γεγονός ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε.

Τα Μνημόνια είναι η θεραπεία δεν είναι η ασθένεια. Αλλά όποιος τολμά να το πει αυτό θεωρείται τουλάχιστον «προδότης» κι όργανο σκοτεινών κύκλων, που απεργάζονται την καταστροφή του Ελληνισμού. Φανατισμός, λαϊκισμός κι έλλειψη λογικής οδηγούν σε πολεμική των Μνημονίων, που στην πραγματικότητα μόνον μερικώς εφαρμόζονται από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Και τούτο διότι αποσκοπούν στην κατάλυση του κομματικού και πελατειακού κράτους, που είναι κατ’ εξοχήν υπεύθυνο για την σημερινή κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Κάτι που, προφανώς, το πελατειακό σύστημα δεν θέλει να αλλάξει.

Ακόμα κι ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, σε όλες τις εκθέσεις του αναγνωρίζει μια μεγάλη αλήθεια, που οι περισσότεροι Έλληνες, και πάντως τα κόμματα, αρνούνται να παραδεχθούν. Ότι στην Ελλάδα δεν κατέρρευσε ο ιδιωτικός τομέας, ούτε καν το τραπεζικό σύστημα, όπως σε άλλες χώρες. Αυτό, που κατέρρευσε ήταν ο δημόσιος τομέας, που συμπαρέσυρε, στην προσπάθεια του να διατηρηθεί, και την όποια ιδιωτική οικονομία επιβίωνε στη χώρα. Για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι το Δημόσιο, πέραν των κουτσουρεμένων μισθών και συντάξεων, έχει προχωρήσει σε ουσιαστική στάση πληρωμών προς τους προμηθευτές του. Κι ο δεύτερος –και σημαντικότερος – ότι αύξησε υπερβολικά τους φόρους, με αποτέλεσμα να στραγγίξει ότι είχε απομείνει στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς όμως και να κατορθώνει να βγει από την μεγάλη κρίση που το ταλάνιζε. Αντιθέτως, οδήγησε την οικονομία σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση.

Γι’ αυτό ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος συνιστά να τεθεί τέλος στην επιβολή νέων φόρων. Κι αντιθέτως, η Κυβέρνηση να επικεντρώσει την προσπάθειά της για να ισορροπήσει η κατάσταση, στον δραστικό περιορισμό των δημοσίων δαπανών, που είναι κι η πεμπτουσία του μείζονος προβλήματος. Γι’ αυτό ζητεί τον δραστικό περιορισμό των άχρηστων δημόσιων υπηρεσιών κι οργανισμών, τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, την αποκατάσταση της λειτουργίας του Δημοσίου με την καταπολέμηση των διεφθαρμένων μηχανισμών, όπως αυτοί που διοργανώνουν πολυδάπανες κρουαζιέρες για τους νέους και ταξίδια στο εξωτερικό για τα ΚΑΠΗ, που στην πραγματικότητα λειτουργούν υπέρ κάποιων απατεώνων του Δημοσίου κι όχι υπέρ εκείνων των αδυνάμων, που έχουν ανάγκη από ένα ισχυρό κι αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος, κι όχι από ένα πελατειακό κράτος, που βολεύει πάντα τους κάθε λογής ημετέρους.

Στην πραγματικότητα, ζητεί δραστικό περιορισμό του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, που προκαλούν και το μεγάλο κόστος του Δημοσίου, ζητώντας να αποκατασταθεί η αλήθεια σε ό,τι αφορά τα δήθεν «κενά» που υπάρχουν στις διάφορες υπηρεσίες και τα οποία οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στη λούφα των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων και στα διάφορα οργανογράμματα, που έχουν δημιουργηθεί από τους ίδιους για να λειτουργούν ως δικαιολογία για τη ραθυμία, την τεμπελιά, τον ωχαδερφισμό και τη διαφθορά, που επικρατούν στο Δημόσιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση των εκπαιδευτικών, που μολονότι είναι διπλάσιοι σε αριθμό από τους Φιλανδούς συναδέλφους τους (που έχουν το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στην Ευρώπη) συνεχώς διαμαρτύρονται για ελλείψεις στα σχολεία. Στην πραγματικότητα, αυτές οφείλονται στην απροθυμία τους να διδάξουν τους μαθητές, με αποτέλεσμα χιλιάδες εξ αυτών είτε να αποσπώνται σε κομματικά κι άλλα γραφεία, είτε ακόμα αν είναι γυναίκες να προφασίζονται επαπειλούμενη κύηση για να μην τοποθετηθούν σε οργανική θέση.

Γι αυτό σου λέω. Ας το παραδεχθούμε. Η τεμπελίτιδα και η ατολμία ήδη ζει και βασιλεύει σ’ αυτή τη χώρα και στην έκφρασή της που είναι το Ελληνικό Δημόσιο και οι διηθητοί ένοικοι του οι οποίοι ουδόλως πασχίζουν στον να μην αποδείξουν την δια παραθύρου ή καμινάδων ή ΑΣΕΠ εισαγωγή τους αλλά το επιδιώκουν περίτρανοι στο να αποδεικνύουν καθημερινός την ανικανότητα τους εις βάρους δυστυχώς του έρμου Έλληνα Πολίτη. Και το χειρότερο είναι πως το ίδιο το περιβάλλον που τους φιλοξενεί, δημιουργεί τις ευνοϊκότερες συνθήκες για την εξάπλωση τους. Φόβος, ανασφάλεια και ατολμία να τα βάλει κάποιος με την Λερναία Ύδρα.