ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε θανατική ποινή.

Πολύ περισσότερο, δεν έχουμε θανατική ποινή επειδή κάποιος δεν πλήρωσε τη βενζίνη σε ένα βενζινάδικο.

Ούτε επειδή κάποιος είναι Ρομά, η ζωή του αξίζει λιγότερο.

Η κραυγή της κοπέλας δίπλα στο φέρετρο δίνει φωνή στην ανατριχιαστική φωτογραφία. Ο αδικοχαμένος 16χρονος, οι δικοί του, όλη η κοινωνία που δεν έχει αποκτηνωθεί ζητούν «Δικαιοσύνη».

Ο 16χρονος Ρομά που για 20 ευρώ βενζίνη που κακώς δεν πλήρωσε, αλλά που κάκιστα πυροβολήθηκε έστω και τυχαία, έστω και από εξοστρακισμό, δεν θα ξαναδεί τη γυναίκα του και δεν θα μεγαλώσει μαζί με το παιδί του κηδεύτηκε. Η κοινότητα των Ρομά θρηνεί.

Η απόγνωση στα μάτια, η οργή για τον άδικο θάνατο ενός 16χρονου στην κραυγή της κοπέλας, η άρνηση του μυαλού να αποδεχτεί το γεγονός και η απογοήτευση για ένα κόσμο που ακόμη δεν έχει αναγνωρίσει την αξία κάθε ζωής, στη στάση του σώματος.

Η συγκλονιστική φωτογραφία του Αλέξανδρου Αβραμίδη με τους συγγενείς και φίλους του νεκρού να τον ξενυχτάνε, βυθίζει στο πένθος όποιον την κοιτά, που την «ντύνει» με το δικό του μοιρολόι, αυτό που έλεγαν οι γιαγιάδες στο χωριό του (in.gr).

Το ότι οι ζωές έχουν διαφορετική αξία το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας και μάλιστα σε τομείς όπως Υγεία, Παιδεία και Δικαιοσύνη. Δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.

Το εάν έχεις λεφτά και μια άλφα κοινωνική θέση μετρά σε όλα, μιας και έχεις καλύτερη Παιδεία και εννοώ τον πακτωλό χρημάτων που θα ξοδεύει η οικογένεια στα ιδιωτικά σχολειά και ιδιαίτερα μαθήματα, από φροντιστές καθηγητές τόσο του ιδιωτικού τομέα, όσο και του δημοσίου, για να εισέρθει ο γόνος τους στα δημόσια ή ιδιωτικά πανεπιστήμια, τόσο εγχώρια αλλά και στην αλλοδαπή.

Στην Υγεία στα καλύτερα ιδιωτικά νοσοκομεία και με τους επιφανείς γιατρούς και με φάρμακα απαγορευτικά για τον κοινό Έλληνα.

Στην Δικαιοσύνη με προβεβλημένους δικηγόρους που τους τρώμε καθημερινά στη μάπα και που πουλάνε μια άλλη νομική υπόσταση, μιας και σου περνούν στο τσερβέλο σου ότι αυτοί σπούδασαν άλλη νομική επιστήμη.

Δικαιοσύνη ζητούν οι άνθρωποί του μαζί με όλους εκείνους που πιστεύουν ότι όλες οι ζωές αξίζουν ακριβώς το ίδιο.

Ο Κώστας Φραγκούλης ήταν 16 χρονών και πριν από λίγους μήνες είχε γίνει πατέρας.

Ήταν Ρομά και φτωχός, άρα προβατικός!!!

Συνήθως έτσι τελειώνει αυτή η εξίσωση στην παραβατικότητα και φταίει 100% το κράτος το οποίο δεν ήθελε κατά πρώτον και κατά δεύτερον δεν φρόντισε ουσιαστικά αυτήν τη μειονότητα, με ό,τι ιδιαιτερότητες έχει, να την ενσωματώσει στην Ελληνική Κοινωνία και όχι να την έχει τροφοδοτήσει με επιδόματα και με μοίρασμα τροφών και άλλων αγαθών. Τα ζούμε σε πολλές πόλεις της χωράς μας, δίνοντας στις Δημοτικές Αρχές να πιστεύουν ότι κάνουν και κοινωνικό έργο με αυτόν τον τρόπο, αλλά από ότι φαίνεται είναι ψηφαλάκια επανεκλογής τους.

Όταν δίνεται αξία στη ζωή, αυτό από μόνο του δεν κάνει τον κόσμο να γυρίζει, αλλά σίγουρα κάνει το γύρισμα να αξίζει τον κόπο!

Υποτίθεται πως η ζωή είναι ίσως το υπέρτατο αγαθό με υπέρτατη αξία. Η προστασία της βρίσκεται λίγο-πολύ στον αξιακό κώδικα κάθε ανθρώπινου πολιτισμού. Στην πράξη όμως, όλοι οι άνθρωποι -ειδικά κάποιοι που έχουν και το πρόσταγμα, δεν αποδίδουν την ίδια αξία στην ανθρώπινη ζωή.

Σε κάθε περίπτωση, η ζωή κάθε ανθρώπου έχει και αξία και υπεραξία. Έχει αξία για εκείνον και τους αγαπημένους του. Έχει αξία για τη μητέρα, το παιδί της, τον σύζυγο, τους φίλους. Έχει αξία για κάποιους, αλλά δυστυχώς όχι για όλους… και σίγουρα όχι για εκείνους που την ποδοπατούν καθημερινά δίπλα και γύρω μας… με εμάς να τους ανεχόμαστε σαν τίποτα να μην έχει συμβεί…

Δεν είχε είκοσι ευρώ να πληρώσει βενζίνη που έβαλε στο αγροτικό του αυτοκίνητο, κακώς και δεν το είπε στον υπάλληλο του βενζινάδικου και έγινε παραβατικός με μια τραγική κατάληξη.

Αστυνομικοί τον καταδίωξαν και ένας από αυτούς πυροβόλησε προς το αυτοκίνητό του τραυματίζοντάς τον σοβαρά.

Τα λέω αυτά γιατί ένας 16χρονος Ρομά έχασε την ζωή του και είναι πλέον στην τελευταία του κατοικία στη Θεσσαλονίκη, αφού καταδιώχτηκε από την αστυνομία και αφού τον πυροβόλησε αστυνομικός.

Και όλα αυτά επειδή ο 16χρονος έβαλε βενζίνη και δεν την πλήρωσε.

Ναι, δεν ξέρουμε όλες τις λεπτομέρειες του τι ακριβώς συνέβη και εδώ το κείμενο δεν κάνει πρόβα Δικαστηρίου, αλλά σε αυτήν τη ζωή όλα και όλοι κρίνονται με πρώτα και πρώτους τους Θεσμούς και με αυτούς που τήχθηκαν να τους υπηρετούν και όχι δια μέσου αυτών να βιοπορίζονται.

Όμως, μια καταδίωξη από την αστυνομία που καταλήγει με αστυνομικά πυρά κατά του καταδιωκόμενου και βαρύ τραυματισμό του δείχνει σοβαρά προβλήματα στην εκπαίδευση και τη νοοτροπία των αστυνομικών.

Πρώτα από όλα, υπάρχει ένα ζήτημα στο πώς αποφασίζεται να γίνει καταδίωξη αυτοκινήτου, μια πρακτική που είναι ούτως ή άλλως επικίνδυνη και για τους περαστικούς ή άλλα οχήματα, όταν μιλάμε απλώς για το κόστος της βενζίνης για να γεμίσει ένα ρεζερβουάρ.

Δεύτερον, υπάρχει το πρόβλημα ότι δεν μπορεί οι αστυνομικοί να καταφεύγουν τόσο εύκολα στη χρήση όπλων, πολύ απλά γιατί υπάρχει ο κίνδυνος άνθρωποι να τραυματιστούν ή και να σκοτωθούν, άνθρωποι που δεν αποτελούσαν σε κανένα βαθμό απειλή.

Τρίτον, υπάρχει πάντα το ερώτημα σε ποιον βαθμό υπάρχουν στην αστυνομία ρατσιστικά αντανακλαστικά που τους κάνουν να αντιμετωπίζουν τους Ρομά ως περισσότερο παραβατικούς ή επικίνδυνους.

Γιατί δεν μιλάμε για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Πριν από έναν χρόνο είχαμε τον θάνατο του Νίκου Σαμπάνη πάλι ύστερα από καταδίωξη αστυνομικών, που παραπέμπονται να δικαστούν.

Γνωρίζω ότι σε όλες τις περιπτώσεις αυτό που επικαλούνται είναι η αυτοάμυνα και ότι βρίσκονταν σε κίνδυνο.

Όμως, και στις δύο περιπτώσεις οι καταδιωκόμενοι ήταν αυτοί που δέχτηκαν αστυνομικά πυρ και όχι οι Αστυνομικοί.

Όλα αυτά δείχνουν σοβαρά προβλήματα εκπαίδευσης και οργάνωσης της αστυνομίας. Προβλήματα που αφορούν την ικανότητα των αστυνομικών να κρίνουν πώς θα αντιδράσουν σε κάθε περίπτωση, ώστε να μη θέσουν τις ζωές ανθρώπων σε κίνδυνο. Προβλήματα που δεν τα λύνει το άμεσο ή έμμεσο σιγοντάρισμα της συνδικαλιστικής αστυνομικής αυθαιρεσίας ως «αποφασιστικής στάσης».

Βλέπω εδώ και δυο χρόνια τον συνδικαλιστή εκπρόσωπο Αστυνομικών Νότιων Προαστίων Αττικής σε εμφανίσεις και σε πνεύμα ομιλίας δασκάλου και αναρωτιέμαι εάν είναι αυτός ο ρόλος του και το λειτούργημα το οποίο πρέπει να ασκεί και δείχνει εμφανώς με τον τρόπο ομιλίας του αλλά και με το βλέμμα του ότι άπαντες οι πολίτες είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντίθετου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δουλειά των αστυνομικών είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Αυτό, όμως, δεν μπορεί σε κανένα βαθμό να δικαιολογήσει την αυθαιρεσία και την επικίνδυνη βία.

Πέθανε. Πιστεύω ότι ήταν πεθαμένος αλλά λόγω των άσχημων περιστατικών βίας που ήταν σε εξέλιξη το κρατούσαν ως μυστικό μέχρι της εκτόνωσής τους και γιατί ήταν φτωχός και Ρομά.

Πέθανε για 20 ευρώ και γιατί η φυλή του παραμένει θύμα βαθιού ρατσισμού.

Πέθανε γιατί έχουμε μια αστυνομία που ακόμη δεν έχει μάθει να προστατεύει και όχι να καταδιώκει τον αδύναμο.

Πέθανε γιατί στη χώρα μας η ζωή του δεν μετράει όσο όλες οι άλλες.

Δεν ξέρω τι θα γίνει και τι είδους αντιδράσεις θα υπάρξουν.

Είδαμε να φουντώνει ο θυμός και η οργή στις γειτονιές των Ρομά.

Και μπορεί να υπάρξει ξανά θυμός και οργή.

Κάποιοι θα σπεύσουν να καταδικάσουν τον θυμό και την οργή.

Μόνο που τον θυμό και την οργή πριν τον κρίνεις πρέπει πρώτα να την/τον ακούσεις προσεκτικά.

Να ακούσεις τι σημαίνει να ζεις σε μια χώρα που ακόμη χρησιμοποιεί το «γύφτος» ως βρισιά.

Να ακούσεις τι σημαίνει να ζεις χωρίς τρεχούμενο νερό και βασικές υποδομές.

Να ακούσεις τι σημαίνει να μην έχεις εύκολα πρόσβαση σε μια εκπαίδευση που να μην αναπαράγει τον αποκλεισμό.

Να ακούσεις τι σημαίνει να ακούς διαρκώς για προγράμματα και κονδύλια για να βελτιωθεί υποτίθεται η κοινωνική σου ένταξη και ταυτόχρονα αλλαγή στη ζωή σου να μη βλέπεις.

Να ακούσεις τι σημαίνει να βλέπεις τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση να σε σπρώχνουν στην παραβατικότητα, γιατί κάτι άλλο, στην πραγματικότητα, δεν έχεις να κάνεις.

Να ακούσεις τι σημαίνει να βλέπεις «αρμόδιους φορείς» και «αυτοδιοικητικούς παράγοντες» μια να σου προσφέρουν υποσχέσεις, τρόφιμα, επιδόματα από τη μια, και από την άλλη να σε εμπαίζουν.

Να ακούσεις τι σημαίνει να θες δικαιώματα και αξιοπρέπεια και ταυτόχρονα όλοι να σε αντιμετωπίζουν ως δυνάμει εγκληματία.

Να ακούσεις τι σημαίνει να βλέπεις την αστυνομία να κάνει «στρατιωτικού τύπου» επιχειρήσεις στη γειτονιά σου.

Να ξέρεις τι σημαίνει να γνωρίζεις από την πρώτη στιγμή που βλέπεις το φως του κόσμου ότι η ζωή σου μετράει λιγότερο.

Με εκπλήσσει πραγματικά και με θλίβει πόσο αδιάφοροι καταντήσαμε για το περιβάλλον, τον συνάνθρωπο, τη δικαιοσύνη, την ύπαρξη, τον σκοπό ζωής και τον τελικό προορισμό μας.

Υπάρχει ένας τρελός κόσμος εκεί έξω που αρχίζει να μου τη δίνει και να μην μου αρέσει… που με τον καιρό μου γίνεται συνήθεια… μια συνήθεια που προσδιορίζει τον τρόπο που ζω και βιώνω αυτά που προσδοκώ ή κάποια άλλα που έπαψα πλέον να προσμένω -προσαρμογή ονομάζεται αυτό;

Φθηνή προσαρμογή λόγω δειλίας ν’ αντιδράσω ονομάζεται ωχαδερφισμός μιας και πρότεροι εμού πάλεψαν, αγωνίστηκαν απέναντι στα κακώς κείμενα του συστήματος, αλλά στο τέλος βγήκαν χαμένοι, διότι ουδείς τους συμπαραστάθηκε. Και επιπλέον βρεθήκαν απέναντι σε ένα στάτους που ευνοεί την αυθαιρεσία του συστήματος μαζί με την συνδικαλιστική ομπρέλα και έτσι βρίσκεσαι πάντα χαμένος και πολλές φόρες μπλεγμένος!!!

Βέβαια όλοι συνηθίζουμε να αναρωτιόμαστε συνεχώς για το νόημα της ζωής και την αξία που έχει. Ίσως το λάθος μας να είναι στο ίδιο το ερώτημα που θέτουμε. Ίσως δεν πρέπει να ψάχνουμε για αξίες και νοήματα, αλλά να δίνουμε εμείς αξία και νόημα στη ζωή μας…

Τελικά η ζωή έχει αξία… γιατί υπάρχουμε, αφήνοντας το σημάδι μας στο πέρασμά μας. υπογράφοντας τη δική μας ιστορία, μονάχα που για τον 16χρονο που δεν πρόλαβε να αφήσει το σημάδι του στο μικρό πέρασμα του από την ζωή, δεν ευθύνεται κανείς;;;

Μακάρι, κάποια στιγμή, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, να αναθεωρήσουμε προτεραιότητες και σχέδια και να δώσουμε σημασία και αξία στη σύντομη ζωή μας.