ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

 

 

Αυτές τις μέρες πολύς λόγος γίνεται για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, αν και η Παγκόσμια Ημέρα είναι στις 25 Νοεμβρίου. Οπότε είπα να θυμηθώ την γυναίκα που υπέστη όχι βία, αλλά τυραννία. Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα) 1923-1946. Η 24χρονη νηπιαγωγός από το χωριό Ξανθόγεια (Ρουσίλοβο) της Έδεσσας. Ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Έκτακτου Στρατοδικείου Ελλάδος. Καταγόταν από φτωχούς αγρότες γονείς Σλαβομακεδόνες. Έμεινε ορφανή από μητέρα κι έτσι θέριευε την δική της αγάπη στους βασανισμένους και κατατρεγμένους, δίνοντάς την. Οι δυσκολίες της ζωής που γνώρισε από μικρή της δημιούργησαν χαρακτήρα αποφασιστικό, θαρραλέο, αγωνιστικό.

1939: Απόφοιτη από το διδασκαλείο Νηπιαγωγών Καστοριάς, αλλά η δικτατορία του Μεταξά δεν την διόριζε, επειδή ήταν «Μακεδονοπούλα» και στέλεχος της Αντιφασιστικής Ένωσης Γυναικών Οργανώσεων Σλαβομακεδόνων. 1940: Διορίζεται προσωρινά νηπιαγωγός σ’ ένα χωριό της Έδεσσας. «Καλή δασκαλίτσα» έλεγε όλο το χωριό για την Μίρκα.

1942: Οργανώνεται στην ΕΠΟΝ, ενώ το 1943 κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Γίνεται εμψυχωτής της φλογερής νεολαίας μας για τον απελευθερωτικό αγώνα, ενάντια στον Γερμανικό και Βουλγάρικο στρατό κατοχής. 1946: Στο Καϊμακτσαλάν 200 χωροφύλακες και μαυροσκούφηδες, όπου ήταν κρυμμένη επειδή την κυνηγούσαν για τις ιδέες της, την κυκλώνουν μαζί με 6 συντρόφους της. Την συλλαμβάνουν, την βασανίζουν άγρια με ξίφη, με βελόνες στα νύχια, βραστά αυγά στις μασχάλες, με τα νύχια τους ξεσκίζουν το κορμί της, τα ρούχα της, ξεριζώνουν τα μαλλιά της και την γυρίζουν στους δρόμους της Έδεσσας για την τρομοκράτηση του πληθυσμού. Η Ειρήνη χαμογελούσε τον λαό, με ψηλά το κεφάλι, ενώ έτρεχαν ξοπίσω της θαυμάζοντάς την. Μετά τα βασανιστήρια την έθαψαν ζωντανή ως τον λαιμό και πυροβολούσαν πάνω της ως εικονική εκτέλεση. Υπέμενε καρτερικά, εμψυχώνοντας όσους την έβλεπαν.

25-7-1946: Το Έκτακτο Στρατοδικείο την καταδικάζει σε θάνατο μαζί με τα 6 άτομα. Τρεις μέρες μετά την πηγαίνουν στο Νεκροταφείο Γιαννιτσών στο Εκτελεστικό Απόσπασμα. Ήταν η πρώτη επίσημη εκτέλεση μετά την ψήφιση «Έκτακτων μέτρων». Μία σφραγίδα νόμου του αστικού κράτους για την τρομοκρατία και τις δολοφονίες ενάντια στους κομμουνιστές όλης της χώρας (12 εκτελέσεις μέσα σε 5 μέρες). Πρώτη φορά Ελληνικός Στρατός τυφεκίζει γυναίκα (Ριζοσπάστης 27 Ιούλη 1946). Περήφανη μπροστά στο απόσπασμα, ντυμένη, πλυμένη, χτενισμένη, τραγουδά επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια. Δεν δέχτηκε να της σκεπάσουν τα μάτια, όπως και οι άλλοι 6. Τα εγγλέζικα όπλα ορθώθηκαν κατά πάνω της, φώναξε: «Πίσω μας έρχονται χιλιάδες μαχητές, Ζήτω το Κ.Κ.Ε.».

Φαντάρος της εκτέλεσης με γράμμα προς τον πατέρα της Γκίνη γράφει: Σας συγχαίρω για την κόρη σας που δέχτηκε ηρωικά, ψύχραιμα τον θάνατο. Στις 5.30 το πρωί την ρώτησα αν ήθελε κάτι για τον πατέρα της και μου ‘πε: Πεθαίνω σαν τίμιος άνθρωπος για τα πιστεύω μου και την καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων, ενώ εμείς βλέπουμε (οι φαντάροι) την περίεργη και άγρια εικόνα του θανάτου.

Σε βιβλίο της «Βασιλική Δρυ» η Έλλη Αλεξίου γράφει: Και αν όλα αυτά δεν είναι ακριβή και μόνο αληθινό είναι πως τραγουδούσε μη δεχόμενη να της δέσουν τα μάτια και μόνο αυτά βροντοφωνάζουν την λεβεντιά της.

Για σένα πλέκουν δαφνοστέφανα οι καιροί

κι αντιλαλούν απ’ τα στερνά σου τα τραγούδια

πόλεις, βουνά, λαγκάδια κι ουρανοί.