ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Τ. Λυκειάρχη
ΠΕΡΙΟΔΟΣ 10η
«Ο συνετός εκπαιδευτικός είναι το αλάτι της κοινωνίας» (Σύγχρονος φιλόσοφος)
Θα επιχειρήσω στη σημερινή μας επικοινωνία, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, να σου σμιλεύσω την προσωπικότητα του δασκάλου, όπως την είχα προσδιορίσει, όταν πριν από κάποιες δεκαετίες διέσχιζα με δέος και συστολή την είσοδο του ιερού τεμένους της παιδείας.
Ένιωθα ένα άγχος, αλλά και μια τεράστια ευθύνη πώς θα μπορέσω να ανταποκριθώ σ’ ένα έργο, που το συνέθεταν η ευθύνη, η υπομονή, η επιμονή, η καθημερινή ανανέωση και πάνω απ’ όλα το δόσιμο από το περίσσευμα της αγάπης, που διέθετε το νεαρό της ηλικίας μου.
Βρέθηκα μπροστά σε ψυχούλες με μάτια, που λαμποκοπούσαν μα και που αναζητούσαν περισσότερο από την προσφορά γνώσεων την πηγαία αγάπη. Μια αγάπη, που θα ζέσταινε τη ψυχή τους, θα την ηρεμούσα και θα τους εμφυσούσε τον πόθο να βρουν τον οιακοστρόφο, ο οποίος θα τους προστάτευε από τους κλυδωνισμούς, με τους οποίους είναι κατάφορτο το κοινωνικό περιβάλλον.
Όλη αυτή η εικόνα, που εισχωρούσε καθημερινά βαθιά στη ψυχή μου, ηύξανε το χρέος και την ευθύνη μου, που με τη θέλησή μου επωμίσθηκα.
Δεν σου πρέπει, καλέ μου φίλε Ευάγριε, να τολμήσεις να προσέλθεις ως ιερουργός στο ιερό τέμενος της παιδείας και με περίσσιο θράσος να λειτουργήσεις στην αγία τράπεζα των παιδικών ψυχών, αν πρώτα δεν προετοιμαστείς κατάλληλα όχι μόνο να εμπλουτίσεις τη φαρέτρα των γνώσεών σου, αλλά κυρίως αν δεν έχεις τη δύναμη να αγγίξεις, με τις κεραίες της ψυχής σου τις κεραίες των αθώων ψυχών, που διακαώς επιθυμούν ένα τέτοιο άγγιγμα. Δεν θα ανταμώσεις μόνο –είναι εύλογο- ψυχούλες αγγελικά, πλασμένες, αλλά μερικές φορές σκανδαλιάρικες χωρίς κακία, έτσι για παιχνίδι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα φανεί η φαρδιά καρδιά σου, που ο κορεσμός της δεν έχει τελειωμό. Εδώ θα δείξεις το μεγαλείο της ψυχής σου, αλλά και τη δύναμή σου να συνετίσεις όχι με τη φοβέρα, ούτε και με τη δαμόκλεια σπάθη της ποινής, αλλά με τον λόγο τον γλυκύτατο. Και αν έτσι συμπεριφερθείς, να είσαι βέβαιος ότι κέρδισες τη φουρτουνιασμένη ψυχή του νέου, που, ποιο ξέρει τι, την οδήγησε στην αναστάτωση, ώστε να παρεκτραπεί.
Ξέρε το καλά, καλέ μου φίλε Ευάγριε, ότι οι ψυχούλες, που η πολιτεία σου εμπιστεύθηκε να φρονιματίσεις πιο πολύ παρά να ενισχύσεις την κιβωτό των γνώσεών τους, δέχονται ποικίλες και οδυνηρές επιθέσεις, προερχόμενες πρώτιστα
από το οικογενειακό περιβάλλον, όπου συχνά γίνονται θεατές και μάρτυρες επώδυνων συγκρούσεων, που τραυματίζουν πολλές φορές βαθιά τις ψυχούλες τους.
Δεν είσαι μόνο σωρευτής γνώσεων –κάποτε περιττών-, αλλά θεραπευτής ψυχών, που αναμένουν τη ίαση. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να παραμερίσεις τα δικά σου προβλήματα και να προσεγγίσεις τις δοκιμαζόμενες ψυχούλες. Χρέος σου είναι να λιώσεις ως αναμμένο κερί πάνω στην αγία τράπεζα της ψυχής τους και μ’ εκείνη τη φλόγα να γεμίσεις με δροσιά τις φλεγόμενες ψυχούλες. Τότε και μόνο τότε θα έχεις το δικαίωμα να κατέχεις τον επίζηλο τίτλο του ιερουργού της παιδείας, που θα σου χαρίσουν οι λυτρωμένες ψυχούλες.
Τότε και μόνο τότε θα έχεις το δικαίωμα να μονολογείς ενδόμυχα ότι τον αγώνα τον καλό αγωνίστηκες, το χρέος σου, όσο σου το επέτρεπαν οι δυνάμεις σου, το εξεπλήρωσες.
Κι όταν πια αποσαθρωμένο σκαρί θα αποσυρθείς από το ιερό τέμενος της παιδείας, θα νιώθεις τη μεγαλύτερη χαρά καθώς, ανταμώνοντας στο διάβα σου τις ώριμες ψυχούλες, να δροσίζει και τη δική σου ψυχή το φωτεινό χαμόγελο, που αβίαστα εκπέμπουν οι ψυχούλες.
Αυτή θα είναι η αμοιβή σου. Μια αμοιβή πανάκριβη, που δεν εξαγοράζεται μ’ όλο το χρυσάφι του κόσμου, γιατί είναι αμοιβή, που χαράχθηκε ανεξίτηλα στις ψυχούλες, που εσύ χωρίς υστεροβουλία και οποιοδήποτε αντάλλαγμα και αφήνοντας στο περιθώριο τις δικές σου έγνοιες και προβλήματα, στάθηκες ως μεγαλόψυχος εξομολογητής προσφέροντας ως βάλσαμο τη γλυκύτατη παρηγοριά σου, που οδηγούσε στο ξαλάφρωμα της ψυχής των πνευματικών παιδιών σου.
Με τέτοιους δασκάλους, καλέ μου φίλε Ευάγριε, μακάρι να ήταν στελεχωμένα τα ιερά τεμένη της παιδείας. Τότε το αλάτι της παιδείας θα ήταν το αντίδοτο κάθε παρεκτροπής, κάθε παρενέργειας. Τότε και μόνο τότε δεν θα ήταν «ο άνθρωπος λύκος για τον άνθρωπο», κατά τη ρήση των Λατίνων.
