ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
«Οι ισχυροί της γης δεν προσφέρουν ποτέ τίποτε ανυστερόβουλα και ανιδιοτελώς. Σπάνια εκτιμούν και σέβονται το πνεύμα και το ήθος. Αντίθετα ζητούν ανταλλάγματα για τις εκδουλεύσεις τους» (Πλούταρχου, Θεμιστοκλής)
Επέλεξα, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, το πιο πάνω απόσπασμα από τον βίο του Θεμιστοκλέους, όπως τον παρουσιάζει ο Χαιρωνέας φιλόσοφος Πλούταρχος.
Οι Δυτικοί της Ευρώπης, αλλά και αυτή της Δύσης στάθηκαν εχθρικοί προς την πυρπολημένη από τη θεόδοτη ελευθερία ψυχή των Ελλήνων. Των ανθρώπων εκείνων, που χωρίς την προσφορά τους στον πολιτισμό, δυστυχώς, η Ευρώπη θα διήνυε για αρκετές εκατονταετηρίδες την πορεία της στο σκοτάδι της ανελευθερίας και της απάνθρωπης απαξίωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η άτεγκτη ιστορική Δέλτος διατηρεί ανεξίτηλη τη σελίδα της, όπου αποτύπωσε με ευκρίνεια την επαίσχυντη συμπεριφορά της Ιεράς Εξέτασης.
Ποιος λησμονεί την απαίσια ψυχή εκείνου του Αυστριακού διπλωμάτη Μέτερνιχ Βινενμπούργκ φον Κλέμενς, που έβαφε ξεδιάντροπα με το αίμα κάθε υποδουλωμένου λαού τα χέρια του, του λαού, που επιζητούσε εναγώνια το θείο δώρο της Ελευθερίας ύστερα από δουλεία αιώνων.
Και όταν εκείνος ο δυστυχής λαός με πολιτιστική και ανθρωπιστική προσφορά χιλιετηρίδων πήρε τα όπλα, οι Δυνατοί της Ευρώπης έχασαν τον ύπνο τους. Και τον έχασαν, γιατί έβλεπαν να χάνεται η εξουσία τους, που τους απέφερε πολλαπλά οφέλη. Και στύλωσαν τα πόδια οι Δυνατοί και αρνήθηκαν να προσφέρουν ελάχιστο μέρος από την πολύφερνη προσφορά, που δέχτηκαν από τον Ελληνισμό.
Ευτυχώς υπήρχαν τα φωτισμένα μυαλά μερικών αποστασιοποιημένων από το δέλεαρ της εξουσίας, που όχι μόνο με το στιβαρό τους λόγο, αλλά και με την προσωπική τους συμμετοχή στάθηκαν δίπλα στο ρακένδυτο και αιμόφυρτο δούλο Γένος των Ελλήνων, που πλήρωνε πανάκριβα το πυκνοϋφασμένο πέπλο της δουλείας, εξαιτίας της παράφρονης διχοστασίας του.
Και όταν οι Δυνατοί της Ευρώπης έκριναν ότι έπρεπε να χτιστεί ελληνικό κράτος, βγήκαν μπροστά και ξεδιάντροπα και χτίσανε κρατίδιο ευτελές σε έκταση, κακέκτυπο ενός κράτους, που μεταλαμπάδευσε τη σοφία του σε Ανατολή και Δύση για αιώνες.
Και το φτιάξανε το κρατίδιο, όχι γιατί συμπονέσανε το δυστυχές ελληνικό Γένος, αλλά γιατί έτσι το επέβαλαν τα ολέθρια συμφέροντά τους. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά το φορτώσανε και με δυσβάσταχτα δάνεια, τα οποία δυστυχώς οι ίδιοι οι Έλληνες, αντί να τα διαθέσουν για την αναστύλωση των ερειπίων και την απομάκρυνση της πολυεπίπεδης τέφρας, τα ενθυλακώσανε, χτίζοντας τη νέα κάστα των ντόπιων Δυνατών.
Και δεν ντράπηκαν, όταν φτάσανε στο σημείο οι ντόπιοι Δυνατοί να αφαιρούν τη ζωή αγνών συναγωνιστών τους, προκειμένου να καρπωθούν τα αλλότρια όβολα. Άλλοι από τους αγνούς Έλληνες πατριώτες, που διέθεσαν αυτόβουλα, πυρπολημένοι από την αγάπη για το Γένος τους, όχι μόνο την περιουσία τους, αλλά και την ίδια τη ζωή τους, καταντήσανε όχι μόνο θεόφτωχοι, αλλά και μπήκαν στη γωνία για να καρπωθούν οι άκαπνοι το μπαρούτι, που αυτοί δέχτηκαν θεληματικά. Και εγκλείστηκαν στις φυλακές, όπου δεν θα ενέκλεισε κάποιος ούτε και τετράποδο ακόμη, έφτασαν στη συνέχεια να τους οδηγήσουν στο εδώλιο με την κατηγορία του εχθρού του Γένους καταδικάζοντάς τους σε θάνατο.
Ποιος έχει τη δύναμη όσο επιεικής κι αν είναι, να λησμονήσει τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου, τον εγκλεισμό στο Ιτς Καλέ του Γέρου του Μωριά και την καταδίκη του σε θάνατο, τα αφάνταστα μαρτύρια του στρατηγού Μακρυγιάννη, τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, που ονειρεύτηκε ένα νοικοκυρεμένο ελληνικό κράτος, τη σωρεία των ακρωτηριασμένων αγωνιστών, που περιφέρονταν στους δρόμους επαιτώντας το καρβέλι της επιβίωσης.
Μελανά σημάδια, αξεθώριαστα όχι μόνο της άθλιας ψυχής των Δυνατών της Ευρώπης, που κάνανε φέουδο τη χώρα, που γέννησε τη Δημοκρατία, αλλά και τη θεόδοτη Ελευθερία, αλλά και ημών των Ελλήνων, που δεν συνετιστήκαμε ούτε και θα συνετιστούμε ποτέ από τις ολέθριες διχοστασίες και τους εμφυλίους σπαραγμούς, που τόσο εύστοχα αποτύπωσε στον κορυφαίο Ύμνο της Ελευθερίας ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός.
Δυστυχώς το σαράκι της διχόνοιας της δολερής, που βασανίζει αιώνες τώρα το νουν των Ελλήνων, κατατρώγει τα σωθικά τους, χωρίς την ελπίδα να εξαλειφθεί κάποτε.
Δεν πρόκειται να βάλουμε μυαλό, αφού πάνω από την αγάπη για την πατρίδα, βάζουμε το ατομικό μας συμφέρον. Τα λόγια του Μακρυγιάννη «αγαπώ την πατρίδα μου πιο πολύ από μένα» φαίνεται ότι όχι μόνο δεν μας συνετίζουν, αλλά και τα θεωρούμε ενοχλητικά. Αφού έτσι σκεφτόμαστε και ενεργούμε, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Είμαστε εχθροί του εαυτού μας, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε.
