ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020

 

Η νέα επίσκεψη στον αγαπητό τους δάσκαλο δεν βράδυνε τούτη τη φορά. Προφανώς θέλανε να εξιλεωθούνε για την προηγούμενη καθυστέρησή τους.

Πριν την αυγή ξεκινήσανε ο Κτησιφών, ο Νικόστρατος, ο Μεγακλής και ο Τηλεφών ξεδιπλώνοντας για μια ακόμη φορά το δύσβατο μονοπάτι.

Περιχαρής ο τρέφων την παλιά κόμη δάσκαλος τούς ανάμενε στο λιτό ερημητήριό του, τοποθέτησε στο ξύλινο τραπεζάκι λίγα από τα φρούτα, που είχε μαζέψει, με κόπο την προηγούμενη μέρα από το περιβόλι του Θεού.

Γευόμενοι ιεροτελεστικά την προσφορά επιδόθηκαν στον καθιερωμένο διάλογο. Τον λόγο έλαβε ο Κτησιφών αιφνιδιάζοντας τον κύριό τους.

-Δάσκαλε πεφιλημένε, καιρό τώρα μας προβληματίζει, χωρίς βέβαια να τολμάμε να σου θέσουμε το ακόλουθο ερώτημα: Τι ήταν εκείνο, το οποίο σε παρακίνησε να αποσυρθείς εδώ στο ερημητήριο, που μόνιμη συντροφιά σου είναι οι φωνές του φτερωτού κόσμου και ο βρυχηθμός των αγρίων ζώων;

Δεν φάνηκε να αιφνιδιάζεται ο παλιός γέρων με το ερώτημα! Ήταν κάτι που το περίμενε εδώ και καιρό.

-Άκουσε φίλτατέ μου Κτησιφώντα και όλοι εσείς, που με τιμάτε κάθε τόσο έστω με την ολιγόωρη επίσκεψή σας. Δεν σας το κρύβω ότι δεν είχα κανένα παράπονο από την πολύχρονη διαβίωσή μου στην όμορφη πολιτεία με τους κυβολιθόστρωτους δρόμους της και τα άφθονα νερά της, που σκορπούσαν τη δροσιά στους πυρωμένους μήνες του καλοκαιριού και ανακούφιζαν τους κατοίκους της. Όμως κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να εγκαταλείψω την πολιτεία, όπου πρωτοείδα το φως της ζωής, έστησα τις πρώτες φιλίες, στεγάστηκα στο πανέμορφο διδακτήριο, όπου γεύτηκα τις πρώτες γνώσεις από δασκάλους, οι οποίοι κάνανε καθημερινά αγώνα να ανταμώσουν τις κεραίες της ψυχής τους με τις δικές μας, χωρίς βέβαια να παραλείπουν να μας ανακαλούν στην τάξη κάθε φορά, που χανόμασταν στις εφηβικές σκέψεις ονειρευόμενοι έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο.

Δεν θέλησα, όταν πια θεώρησα τον εαυτό μου ώριμο να ενώσω τη ζωή μου με το άλλο φύλο! Όχι γιατί με απωθούσε, ίσα ίσα χτύπησε μια δυο φορές η νεανική μου καρδιά, όμως δεν ξέρω, δεν τόλμησα να της δώσω την άδεια να εκφραστεί. Και κάποια στιγμή νιώθοντας πικρίες από τη συμπεριφορά ορισμένων συνανθρώπων μας και βλέποντας το φθόνο, την κακία, την εξαπάτηση, την ανειλικρίνεια και την αδικία έκρινα σκόπιμο να εγκαταλείψω την τύρβη της πολιτείας και να αποσυρθώ εδώ που με συναντάτε.

Ομολογώ πως δεν το μετάνιωσα. Βρήκα τον εαυτό μου, αντλώντας την ηρεμία από το άλογο βασίλειο, από το οποίο όχι μόνο δεν κινδυνεύω αλλά και νιώθω ξεχωριστή χαρά με τη συντροφιά του. Ίσως να διατείνεται ο σοφός λαός μας πως «μόνος ούτε στον παράδεισο». Ομολογώ ότι, μολονότι ασπάζομαι πολλές από τις ρήσεις του λαού μας, αυτή δεν με βρίσκει σύμφωνο. Μα μήπως είμαι μόνος; Έχω εσάς, που με την παρουσία σας –έστω και αργοπορημένη- μου γεμίζετε τη ψυχή. Ζω με την ανάγκη να προβαίνω καθημερινά σ’ έναν βασανιστικό αυτοέλεγχο. Σε μια σκληρή κριτική για όσα έπραξα ζώντας μαζί με τους συνανθρώπους μου. Δεν το κρύβω ότι αδίκησα με την στάση και τη συμπεριφορά μου. Προσπάθησα όμως αυτό το αμάρτημα να το διαπράττω πολλές φορές χωρίς τη θέλησή μου. Άλλωστε δεν υπάρχει, νομίζω, άνθρωπος, που δεν διαπράττει λάθη, που δεν αδικεί. Αυτά τα ολισθήματά μου θέλησα με την απομάκρυνσή μου να τα περιορίσω, αλλά και για να ζητήσω νοερά συγχώρηση απ’ όσους αθέλητα έβλαψα. Ομολογώ ότι έδωσα σκληρό αγώνα για να αποφύγω την εκούσια αδικία.

Δεν σας το κρύβω πως η απομόνωση έχει τούτο το καλό. Να δαμάζει κάποιος τα πάθη του και με οίακα τον αυτοέλεγχο να προχωρεί στην αυτοβελτίωσή του. Νομίζω πως ο καλύτερος παιδαγωγός μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας, όταν βέβαια είναι προικισμένος με αυτογνωσία, την οποία πρέπει να μάχεται σθεναρώς καθημερινά για να την ενισχύει. Γιατί απ’ όσους λείπει η αυτογνωσία και όσοι αγωνίζονται να την αποκτήσουν και να την ενισχύσουν ελάχιστα βοηθούν οι καλύτεροι παιδαγωγοί. Προέχει λοιπόν το κάθε άτομο να μη διστάζει, υποκείμενο σε σκοπιμότητες να δίνει αυτόν τον αγώνα. Δύσκολος μα την αλήθεια ένας τέτοιος αγώνας, όμως είναι εκείνος, που αποκαθαίρει τη ψυχή, τη βοηθάει να ακολουθεί αψεγάδιαστη πορεία καθιστώντας εύστοχη την πορεία της στη ζωή. Ελπίζω μ’ όσα εξέθεσα να σας έπεισα αρκετά.

Προβληματισμένοι έντονα και αισθητά βελτιωμένοι ψυχικά αποχαιρετήσανε για μια ακόμη φορά τον μελιστάλαχτο δάσκαλό τους. Είχαν πολλά ακόμη να μάθουν.