Περί Ουκρανίας (Τέταρτο ιστορικό αιτιατό) – Μέρος Α’

ΑΡΘΡΟ

Του Βασίλειου Μελαδίνη

Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη

Παρά του ότι «δεν ανήκω» γιατί η περίοδος της προσωπικής πολιτικής αφέλειας, έχει τελειώσει εδώ και χρόνια, δεν μπορώ παρά να θέλω και να παραμένω ιστορικά ακριβής και δίκαιος.

Από το τέλος το Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Β.Π.Π.) που ο πλανήτης χωρίσθηκε, κοσμοθεωρητικά, κυρίως, σε Ανατολή και Δύση, ήταν πάντοτε η Δύση που προκαλούσε με τις ενέργειές της την Ανατολή, και σχεδόν ποτέ το αντίθετο. Μια μικρή περιήγηση στον χρόνο και αναφορά σε ιστορικά γεγονότα θα ήταν χρήσιμη.

Το 1946, ένα χρόνο, σχεδόν, από το τέλος του Β.Π.Π. ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έδωσε μία διάλεξη στο κολέγιο Ουέστμινστερ στο Φούλτον του Μισούρι στις ΗΠΑ. Μίλησε για το τεράστιο «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που άπλωσαν στην Ευρώπη οι «άθλιοι κομμουνιστές» και χώρισαν την Ήπειρο σε ελεύθερο και υπόδουλο κόσμο! Ο όρος χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Το 1946 όμως συμβαίνουν δύο μεγάλα γεγονότα. Κατά πρώτον, οι ΗΠΑ έχουν επιδοθεί στη προσπάθεια συγκάλυψης των εγκλημάτων πολέμου Γερμανών και Ιαπώνων και στη φυγάδευση, από την Ευρώπη κυρίως των εγκληματιών πολέμου μέσω Βατικανού και Ερυθρού Σταυρού προς Ν. Αμερική αλλά και ΗΠΑ. Κατά δεύτερον, οι ΗΠΑ πλέουν σε πελάγη απόλυτης αυταρέσκειας, υπεροψίας και χαράς καθώς με την ατομική βόμβα που κατέχουν και έχουν ήδη χρησιμοποιήσει, νιώθουν και είναι επικυρίαρχοι του πλανήτη. Η απαρέσκεια έναντι των πρώην συμμάχων τους «άθλιων κομμουνιστών» είναι δεδομένη! (Η ΕΣΣΔ έκανε τη πρώτη δοκιμή ατομικής βόμβας τον Αύγουστο του 1949!)

Ακολουθώντας λοιπόν ο Τσόρτσιλ το Αμερικανικό κλίμα εφορίας, αφού έχασε τις πρώτες, μετά τον πόλεμο, εκλογές στη χώρα του, πήγε να πει αυτά που ήθελαν να ακούσουν οι νεόπλουτοι φίλοι του. Είχε ήδη «ξεχάσει» ότι στη Γιάλτα της Κριμαίας, ένα χρόνο πριν (Φεβρουάριος 1945) είχε συμφωνήσει με Ρούσβελτ και Στάλιν σε αυτόν ακριβώς το χωρισμό της Ευρώπης! Τι να περιμένει όμως κανείς από έναν αριστοκράτη και μάλιστα δεύτερης διαλογής, που ευθύνεται για την καταστροφική εκστρατεία και σφαγή της Καλλίπολης (1915), που μισούσε τον παγκόσμιο Γκάντι και έλεγε πως είναι «ταραχώδης δικηγόρος του Middle Tample, που παριστάνει το φακίρη»;

Τον Απρίλιο του 1949, και πέντε μήνες πριν μάθει ο κόσμος ότι η ΕΣΣΔ έχει ατομική βόμβα και πριν υπάρξει οποιουδήποτε άλλου είδους συμμαχία, σε παγκόσμια κλίμακα, δέκα χώρες της Δυτικής Ευρώπης, μαζί με τις ΗΠΑ και τον Καναδά, ιδρύουν το ΝΑΤΟ. Αλήθεια απέναντι σε ποια απειλή αφού Σύμφωνο Βαρσοβίας δεν υπάρχει ακόμα; Το 1952 μπαίνουν στη συμμαχία Τουρκία και Ελλάδα, και πάλι δεν αντιδρά η ΕΣΣΔ. Στις 06.05.1955 όμως η πρόκληση απέναντι στην ΕΣΣΔ κορυφώνεται με την είσοδο στο ΝΑΤΟ της ηττημένης (πρώην) Ναζιστικής Δυτικής Γερμανίας που ακόμα έχει κατοχικά στρατεύματα και βάσεις (Άγγλων, Γάλλων και Αμερικανών)! Για τον λόγο αυτό η ΕΣΣΔ ιδρύει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (Σ.Β.) λίγες μέρες αργότερα, στις 14.05.1955. Αμέσως σύσσωμη η Δύση κατηγορεί την ΕΣΣΔ και τους «δορυφόρους» της για ίδρυση επιθετικής συμμαχίας που επιβουλεύεται τον Δυτικό τρόπο ζωής! Νεότερο Νατοϊκό μέλος πριν την πτώση του τοίχους η Ισπανία, το 1982. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, το ΝΑΤΟ έχει 15 χώρες, και το Σ.Β. επτά.

Με την πτώση του τείχους του Βερολίνου το Νοέμβριο του 1989, τη συνένωση της Γερμανίας το 1990, τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας τον Ιούλιο του 1991 και τη διάλυση της ΕΣΣΔ το Δεκέμβριο του 1991 έληξε και ο ψυχρός πόλεμος. Όλη η ανθρωπότητα ανάσανε και περίμενε από μέρα σε μέρα και τη διάλυση του ΝΑΤΟ. Πιθανό ήταν η δημιουργία μόνο ενιαίας εξωτερικής πολιτικής και άμυνας της Ε.Ε., απαλλαγμένη από τον Υπερατλαντικό Αφέντη. Πόσο αφελείς υπήρξαμε! Το ΝΑΤΟ όχι μόνο έμεινε αλλά απέκτησε, στα επόμενα χρόνια, άλλα τόσα μέλη ενάντια σε ανύπαρκτους κινδύνους, αλλά μέσα σε ένα αντιρωσικό παροξυσμό που στρεφόταν κύρια κατά των συμφερόντων της Ε.Ε. Αυτός ο αντιρωσικός παροξυσμός σήμερα έχει λάβει τον χαρακτήρα θρησκευτικής υστερίας!

Πριν την τεράστια και προβοκατόρικη πρόκληση της διατήρησης του ΝΑΤΟ αλλά και τον κρυφό σχεδιασμό της διεύρυνσής του προς Ανατολάς, υπήρξε διπλωματική κινητικότητα των Δυτικών παραμυθάδων προς την ΕΣΣΔ και αργότερα προς τη Ρωσική πλέον ομοσπονδία.

Ο Υπουργός Εξωτερικών της Δ. Γερμανίας Hans Dietrich Genscher, στις 31.01.1990 σε λόγο του για τη Γερμανική ενοποίηση, είπε: «…οι αλλαγές στην Ανατολική Ευρώπη και η διαδικασία ενοποίησης της Γερμανίας δεν πρέπει να οδηγήσουν σε προσβολή των συμφερόντων ασφαλείας της ΕΣΣΔ. Άρα το ΝΑΤΟ θα πρέπει να αποκλείσει μια επέκταση του εδάφους του προς τα Ανατολικά, δηλαδή να το μετακινήσει πιο κοντά στα Σοβιετικά σύνορα…!!!».

Ο Υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ Baker, σε συνάντησή του στη Μόσχα με τον Mikhail Gorbachev, στις 09.02.1990, τον διαβεβαίωνε πως δεν θα επεκταθεί το ΝΑΤΟ «ούτε μια ίντσα προς Ανατολάς»!

Στις 10.02.1990, στη Μόσχα, ο καγκελάριος της Δ. Γερμανίας Kohl, απέσπασε την κατ’ αρχήν Σοβιετική συναίνεση για την ενοποίηση της Γερμανίας, υποσχόμενος στον Mikhail Gorbachev ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί Ανατολικά.

Ακόμα και ο Έλληνας πρώην Βουλευτής και Υπουργός, σύμβουλος της Ρωσικής ομοσπονδίας και του ιδίου του Πούτιν, δήλωσε στα Ελληνικά ΜΜΕ, ότι σειρά Προέδρων των ΗΠΑ είχαν διαβεβαιώσει, προφορικά, την ηγεσία της ΕΣΣΔ και της μετέπειτα Ρωσικής ομοσπονδίας ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς Ανατολάς. Βέβαια τον κύριο Α. Ανδριανόπουλο, μετά τη δήλωσή του, δεν τον έβγαλε στον αέρα ξανά κανένα Ελληνικό ΜΜΕ. Παράξενο;

Έτσι η Ρωσική αρκούδα κοιμήθηκε με ένα παραμύθι και ξύπνησε μέσα σε έναν εφιάλτη.

Μέσα σε έντεκα χρόνια (1999 – 2020) το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε προς Ανατολάς εντάσσοντας σε αυτό (αχόρταγα) όχι μόνο τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά τέσσερις από τις επτά χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την Αλβανία αλλά και τις τρεις χώρες της Βαλτικής που ήταν έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ! Είχαν περικυκλώσει τη Ρωσία και είχαν φθάσει τα σύνορα του ΝΑΤΟ 1.000 χιλιόμετρα πιο κοντά στη Μόσχα.

Η αντίδραση της Ρωσίας όμως δεν ήταν όσο βίαιη και καθολική την περίμεναν ώστε να δημιουργήσει συνθήκες σύρραξης και οριστικής ρήξης με την Ε.Ε. Έπρεπε οι Αμερικανοί να γίνουν πιο προκλητικοί. Στόχευσαν λοιπόν στην καρδιά της στρατιωτικής ασφάλειας, της Ιστορίας, του πολιτισμού, και χρησιμοποίησαν την εθνοκάθαρση των Ρωσόφωνων δηλώνοντας επιδεικτικά και προκλητικά ότι θα εντάξουν στο ΝΑΤΟ τη χειραγωγούμενη και ενδοτική Ουκρανία!

Η Ουκρανία είναι μια χώρα 52 εκατομμυρίων (εκ.) κατοίκων, περίπου, από τα οποία τα 12 εκ. είναι Ρωσόφωνοι, ή απλά Ρώσοι. Όσοι θέλουν να αγνοούν την ιστορία και την πραγματικότητα, υποκρίνονται ότι Ρωσόφωνοι δεν υπάρχουν στην Ουκρανία. Πιθανόν προσβλέπουν σε ένα νέο ολοκαύτωμα για να θα δοθεί η «τελική λύση» και στο πρόβλημα της Ουκρανίας.

Το 2014 έγινε το πραξικόπημα κατά του εκλεγμένου προέδρου της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, από τους εγκάθετους και οργανωμένους από τη Δύση, Ναζί του Δεξιού τομέα, και στη συνέχεια ξεκίνησε το πογκρόμ κατά του Ρωσόφωνου πληθυσμού από τη «Δημοκρατική», πλέον, Ουκρανία. Δεν έμεινε ούτε ένας Ρωσόφωνος Βουλευτής στο κοινοβούλιο, μέχρι και σήμερα.

Η Ρωσία αντέδρασε, όπως αναμενόταν, και στήριξε τα αυτονομιστικά κινήματα των Ρωσόφωνων πληθυσμών της Ανατολικής Ουκρανίας, Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, που ήδη φούντωναν για να διώξουν τον δυνάστη τους και έκανε δεκτό το αίτημα των κατοίκων της Κριμαίας να ενσωματωθεί αυτή στην Ρωσική ομοσπονδία. Νωρίτερα, οι κάτοικοι της Κριμαίας, μετά από δημοψήφισμα καθολικής συμμετοχής αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία την ανεξαρτητοποίηση από την Ουκρανία και την ένωση με τη Ρωσική Ομοσπονδία.

Όμως στο Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ ξεκίνησαν καθημερινοί βομβαρδισμοί και ένας αιματηρός πόλεμος φθοράς μεταξύ των δύο πλευρών των αυτονομιστών από τη μια και του στρατού της Δυτικής Ουκρανίας από την άλλη. Εκδηλώθηκε μια ειρηνευτική πρωτοβουλία της Ε.Ε. (Γαλλίας και Γερμανίας), που είχε σαν αποτέλεσμα την υπογραφή, μεταξύ των αντιμαχομένων, της συμφωνίας Μινσκ 1, το 2014. Η συμφωνία δεν τηρήθηκε, με πιθανή καθοδήγηση και πίεση των ΗΠΑ, στη φιλοδυτική κυβέρνηση της Ουκρανίας.

Ο ακήρυκτος πόλεμος συνεχίσθηκε και κάποια στιγμή, 6.000 Ουκρανοί εγκλωβίσθηκαν στο μικρό χωριό Ντεμπάλτσεβε, μεταξύ Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ. Εμπρός στο φάσμα της ολοκληρωτικής τους εξόντωσης και της δημιουργίας του «Στάλινγκραντ της Ουκρανίας» η κυβέρνησή τους δέχθηκε να συνυπογράψει τη συμφωνία Μινσκ 2, το 2015, με εγγυητές και πάλι τη Γαλλία και τη Γερμανία.

Η συμφωνία αυτή προέβλεπε, μεταξύ άλλων, την ουσιαστική απαγόρευση ένταξης στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας μέσω μιας συνταγματικής μεταρρύθμισης που θα έκανε και η οποία θα έδινε πλέον αυτονομία στη ξεσηκωμένη Ανατολική Ουκρανία με σύγχρονη παραχώρηση veto σε αυτή.

Οι αυτονομιστές επέτρεψαν τον απεγκλωβισμό των Ουκρανών, αλλά η κυβέρνηση της Ουκρανίας δεν προχώρησε στη συμφωνημένη συνταγματική μεταρρύθμιση, με «συμβουλές» των ΗΠΑ, ενώ οι Ευρωπαϊκή Ένωση που συνυπέγραψε τη συμφωνία, έπλεε πλέον μακαρίως προς την αυτοκτονία και τα γεράκια του ΝΑΤΟ συνέχαιραν αλλήλους! Η Ευρωπαϊκή ήπειρος βάδιζε προς την αυτοκαταστροφή της, δηλαδή αυτό που ποθούσαν διακαώς και ονειρευόντουσαν οι ΗΠΑ.

Τώρα πια η πυριτιδαποθήκη του Κοσόβου και της FYROM, στα πόδια της Ε.Ε., που ήταν η «παρακαταθήκη» του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, τα τεράστια κύματα των μεταναστών προς την Ε.Ε. μέσω της «Αραβικής Άνοιξης», το όραμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» της Τουρκίας έμοιαζαν με ερασιτεχνικό στρατηγικό παιχνίδι σε σχέση με αυτό που ερχόταν. Η προκλητικότητα των δοτών Ουκρανικών κυβερνήσεων απέναντι στις αυτόνομες περιοχές εντάθηκαν. Εντάθηκαν ακόμα και οι υποσχέσεις και απειλές για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ παρά του ότι αυτό απαγορεύεται για χώρες που έχουν τμήματα υπό κατοχή ή άλλες εθνοτικές διαφορές (Ένας λόγος που επικαλούνται και δεν εντάσσουν στη συμμαχία την Κύπρο).

Ο Πούτιν αντί να ζητήσει από τη Γαλλία και Γερμανία, ως συνυπογράφουσες το Μινσκ 2, να συμμορφώσουν την Ουκρανία με τους όρους της συνθήκης, αντί να υπενθυμίσει ότι οι Αλβανοί του Κοσόβου έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, κατά την Ε.Ε., αλλά οι Ρωσόφωνοι της Ανατολικής Ουκρανίας όχι, αντί να υπενθυμίσει ότι το συμφέρον της Γερμανίας είναι να κοιτάει προς την Ανατολή και όχι προς τον Υπερατλαντικό Αφέντη, καθώς και αέριο παίρνει μισοτιμής και ο δεύτερος αγωγός της Βαλτικής είναι έτοιμος, αντί να εκθέσει όλους τους αξιωματούχους της Δύσης για τις υποσχέσεις που είχαν δώσει στη Ρωσία περί μη επέκτασης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Τι έκανε; Αντέδρασε, όπως περίμεναν να αντιδράσει, οι Νατοϊκοί αναλυτές με τις κλιμακούμενες απειλητικές και προκλητικές ενέργειες εναντίον της χώρας του, και το Φεβρουάριο του 2022 εισέβαλε, μέσω Λευκορωσίας, στην Ουκρανία.

(συνεχίζεται…)