ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Τ. Λυκειάρχη
- «Οι φιλίες, που έχουν ως υπόβαθρο τα προσωπικά συμφέροντα, συνήθως καταλήγουν σε άσπονδες έχθρες»
Αναμφίλεκτα οι ειλικρινείς φιλίες σπανίζουν στη ζωή μας, μένουν δε στην ιστορική πορεία της ανθρώπινης πορείας ως μνημεία επίλεκτης αναφοράς.
Συνήθως συνάπτονται φιλίες μεταξύ των ανθρώπων, οι οποίες εδράζονται σε οικονομικά ή άλλα συμφέροντα, όπως αυτό της ανάδειξης σε υψηλά αξιώματα ή στην απόκτηση υλικών αγαθών.
Όσοι επιδιώκουν ενός τέτοιου είδους φιλία, προσκολλώνται στο άρμα συνανθρώπων τους, που κατέχουν υψηλές πολιτικές θέσεις ή διακρίνονται για την τεράστια οικονομική τους δύναμη.
Η προσέγγιση στα άτομα αυτά γίνεται με ρυθμό αργό, υπομονετικό, γλοιώδη πολλές φορές, με συχνή οσφυοκαμψία, δουλοπρέπεια και επίπλαστη συναίνεση σε ό,τι θέτει προς συζήτηση ο ισχυρός, ο οποίος αντιμετωπίζεται ως κάστρο για άλωση.
Συνήθως η άλωση ενός τέτοιου κάστρου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αυτό όμως δεν αποθαρρύνει τους πολιορκητές, οι οποίοι δεν διστάζουν να ταπεινώνονται συχνά, προκειμένου να επιτευχθεί ο πολύφερνο στόχος τους.
Και ο πολύφερνος στόχος επιτυγχάνεται, όταν οι κολακευόμενοι, στερούμενοι της ικανότητας να ψυχολογούν τους πολιορκητές ους ή είναι επιρρεπείς στις κολακείες, αφήνουν ελεύθερο το πεδίο της προσέγγισης.
Έτσι οι κόλακες σφιχταγκαλιάζουν τα θύματά τους καίγοντας άφθονο λιβάνι και εξαίροντας της μέτριες συνήθως ικανότητες των κολακευομένων. Και εκείνοι στερούμενοι της αναγκαίας αυτογνωσίας εμπλέκονται στον ιστό της κολακείας, με τη ψευδαίσθηση ότι η έξαρση των ικανοτήτων τους ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και ο χρόνος του μέλιτος καλά κρατεί, όσο διαρκεί η ημερομηνία λήξεώς του.
Έρχεται όμως κάποτε καιρός, που ο στόχος των κολάκων ευρίσκει το κατάλληλο έδαφος για πραγματοποίησής του. Και τότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση των επίπλαστων φιλικών σχέσεων. Οι κόλακες γίνονται όλο και πιο φορτικοί, ώστε ο στόχος τους να επιτευχθεί στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
Και τότε ξυπνούν από το λήθαργο της κολακείας οι λιβανιζόμενοι και αρχίζουν να δυσανασχετούν αρχικά και στη συνέχεια να προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από τον κολακευτικό ιστό. Και οι κόλακες αντιλαμβανόμενοι ότι ο στόχος τους πήρε το δρόμο για την πλήρη υλοποίησή του, μεταβάλλονται σε καμουφλαρισμένους επικριτές των επίπλαστων φίλων. Μοιραία αφυπνίζονται οι κολακευόμενοι και τότε η «φιλία» αρχίζει να καλύπτεται από νέφη δυσφορίας, η οποία προοιωνίζει την έλευση ήπιας, αρχικά, και έντονης στη συνέχεια σύγκρουσης.
Από εδώ και πέρα η φιλία, η στεριωμένη για καιρό σε σαθρό έδαφος, παίρνει τη μορφή της άσπονδης έχθρας, της οποίας η εξέλιξη δεν είναι άλλη από την ύψωση τείχους μίσους, αλλά κάποτε και παρουσία εκδίκησης.
Πανάκεια ασφαλώς και παροιμιώδης η γνήσια φιλία, η οποία στέκει μακριά από ανέντιμες σκοπιμότητας και αποτυπώνεται στο χώρο της κοινωνικής ζωής ως άριστο πρότυπο μίμησης.
