ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
- 20 € = Μια ανθρώπινη ζωή
Δεν θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς ότι τόσο πολύ ξέπεσε η ανθρώπινη ζωή. Είκοσι € χρειάστηκε ο δολοφόνος για να αφαιρέσει το μεγάλο δικαίωμα του συνανθρώπου του, το δικαίωμα να βλέπει καθημερινά το φως του ήλιου.
Νόμους υπερπροστατευτικούς γι’ αυτό το μεγάλο δικαίωμα ψήφισε το κορυφαίο όργανο της Δημοκρατίας. Και όμως, ο νόμος αυτός φαντάζει ανίσχυρος, αφού, αντί για πινάκιο φακής, αφαιρείται η ζωή. Γιατί, όπως κατήντησε σήμερα η αξία των υλικών αγαθών, τα 20 € είναι τόσο ασήμαντα μπροστά στα δισεκατομμύρια, τα οποία κυκλοφορούν στα χέρια των βαθυπλούτων, ώστε κάποιος –και δικαιολογημένα- καταλαμβάνεται από έντονο σκεπτικισμό, ανασφάλεια και φόβο μήπως έρθει κάποια στιγμή η δική του σειρά, αφού η πλειονότητα των ανθρώπων όλο και φιλοξενεί στα θυλάκιά τους 20 €.
Μα η στυγνή δολοφονία έχει και τούτο το ανησυχητικό της υπόβαθρο. Ο οπλίσας το εγχειρίδιο για την απόσπαση των 20 € ομολόγησε ότι διέπραξε το έγκλημα για να προμηθευτεί τη «δόση» του, όχι βέβαια τη δόση για την τροφή του για να επιβιώσει, αλλά για το μακάβριο εισιτήριο για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Και εύλογα διερωτάται κανείς. Τόσο πολύ απενεργοποίησε ο λευκός θάνατος τις αντιστάσεις του ανθρώπου για ζωή; Τόσο πολύ διασαλεύθηκε ο νους του, ώστε να καταφεύγει στην ειδεχθή αφαίρεση της ζωής του συνανθρώπου για πενιχρά όβολα;
Ποιοι άραγε φέρουν την ευθύνη γι’ αυτήν την ανίατη ασθένεια –για ασθένεια ακριβώς γίνεται αναμφίλεκτος λόγος- ώστε νέοι άνθρωποι, που είναι προορισμένοι να χτίσουν μιαν Ελλάδα ονειρική, να αυτοκτονούν με τόση ευκολία;
Τι κάνουμε όλοι εμείς ατενίζοντας με απάθεια ένα τέτοιο θλιβερό φαινόμενο; Μας περισσεύουν τα νιάτα, που θα κρατήσουν στητή κι ολόρθη την Ελλάδα μπροστά στην επέλαση μανιωδών αέρηδων;
Ποιοι είναι αυτοί που διοχετεύουν με τόση ευκολία την πραμάτεια του θανάτου; Ποιος τους προστατεύει από της φυλακής τα σίδερα; Μόνον τα πρεζόνια τα δυστυχή έχουν την τιμητική τους να εγκλείονται στα «ιδιόμορφα σχολεία» από τα οποία αποφοιτούν συνήθως επιδέξια μαστόρια;
Ποιος θα σταματήσει αυτήν την αιμορραγία της χρυσής ελπίδας του Έθνους; Ποιος θα θέσει τέρμα στις απαίσιες εκατόμβες;
Ποιος στέρησε την αγάπη για τη ζωή από τα νιάτα μας;
Τόσο πανίσχυρος και αιμοχαρής είναι ο Μαμωνάς, ώστε να μη χορταίνει από τις θυσίες αθώων νέων;
Φαίνεται πως δεν το καταλάβαμε ακόμη. Δεν μας περισσεύουν τα νιάτα. Πλεονάζουν τα γερόντια, τα υπερήφανα γηρατειά, όπως κομπαστικά τα χαρακτήριζαν οι πολιτικοί άρχοντες ιδιοτελώς σκεπτόμενοι. Αυτοί διήνυσαν τη διαδρομή τους. Σύμμαχός τους είναι ο χρόνος. Και αντίπαλός τους μαζί, που δεν αργεί να τους ανεβάσει στα καπούλια του «Μαύρου».
Με τους νέους τι γίνεται. Βαθύτατος και βαρύτατος ο πόνος από την απώλειά τους. το συνειδητοποιήσαμε άραγε ή έγινε κι αυτός του συρμού, όπως και τόσοι άλλοι;
Ας σταματήσουμε επί τέλους να αναζητούμε ευρύτερους χώρους κοιμητηρίων. Όσους έχουμε μας περισσεύουν. Από χώρους αρωγής ψυχής έχουμε ανάγκη. Εκεί πρέπει να στραφούμε. Αυτό είναι το χρέος μας. Ας το καταλάβουμε καλά επί τέλους!
