ΑΡΘΡΟ

Του Μαργαρίτη Τζίμα

Καθηγητή

 

 

Μια σχέση διαφορετική. Μια σχέση ελκτική, μοναδική. Είναι σαν την έλξη που ασκεί το θετικό πρωτόνιο επάνω σε ένα ηλεκτρόνιο και το κάνει να περιφέρεται γύρω από τον πυρήνα του ατόμου. Κανονικά αισθάνεσαι δέος όταν λύνεις μια άσκηση φυσικής, χημείας, μαθηματικών. Γιατί ξέρεις πως εκείνη την ώρα οι μαθητές σου εξαρτώνται από εσένα και από τη σαφήνεια με την οποία θα τους μεταδώσεις τη γνώση. Δεν είναι επιπόλαιη και τυχαία η σχέση μου με τον πίνακα, δεν είναι τυχαία η σχέση του πίνακα με τον δάσκαλο. Είναι ίσως η μεγαλύτερη εμπειρία και πάνω από την πολιτική.

Είσαι εσύ ο πίνακας και το θέμα, η άσκηση που πρέπει να λύσεις ή να δώσεις έτσι τα δεδομένα για να τη λύσουν οι μαθητές σου.

Είτε στο δημόσιο εργάζεσαι, είτε στον ιδιωτικό τομέα, ο δάσκαλος είναι δάσκαλος.

Φυσικά μιλάμε για τον δάσκαλο με συνείδηση. Δεν διαταράσσεται εύκολα η σχέση με τον πίνακα.

Πέρασαν και περνούν εκατοντάδες μαθητές από τις τάξεις μου.

Όλα τα παιδιά έχουν την αγωνία για το μέλλον τους και το εναποθέτουν σε εσένα. Ο δάσκαλος λοιπόν είναι υποχρεωμένος να μη τα διαψεύσει, να δώσει τον καλλίτερο εαυτό του, να τους μεταδώσει τη γνώση την παιδεία, το όραμα την αισιοδοξία, τα εφόδια της ζωής.

Εγώ έτσι αντιλαμβάνομαι το ρόλο μου μέσα στην τάξη.

Μπροστά στον πίνακα και μπροστά στα παιδιά.

Μελετώ καθημερινά. Ο δάσκαλος πρέπει να μελετά, να παρακολουθεί την εξέλιξη της επιστήμης του, να μη μένει μόνο στη γνώση του σχολικού βιβλίου, αλλά να δημιουργεί νέα πεδία γνώσης και προβληματισμού.

Φυσικά ο χώρος των θετικών επιστημών είναι πεπερασμένος άνευ περάτων γι’ αυτό και ο αγώνας του δάσκαλου είναι διαρκής.