ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

ΠΕΡΙΟΔΟΣ 10η

 

«Η γεωργία είναι μητέρα και τροφός των άλλων τεχνών, διότι, όπου η γεωργία ακμάζει, εκεί και οι άλλες τέχνες ακμάζουν! Όπου η γη από ανάγκη μένει χέρση, σβήνουν σχεδόν και οι άλλες τέχνες στην στεριά και στη θάλασσα» (Ξενοφώντος, Οικονομικός 5, 4-17)

 

Σου παρέθεσα, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, το πιο πάνω απόσπασμα για να επικροτήσω τη μεγάλη και ικανοποίησή του, παρά τις έντονες και άλλες επαγγελματικές σου υποχρεώσεις, μου εξέφρασες την ανέκφραστη χαρά σου για τη χειρωνακτική σου απασχόληση καταπονώντας τη μητέρα γη και καταπονούμενος ευχάριστα από αυτήν.

Ομολογώ ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα, αφού και η ταπεινότητά μου ταλαιπώρησε και ταλαιπωρήθηκε από τη μάνα γη για χρόνια πολλά, χωρίς ποτέ να εκφράζει τη μεμψιμοιρία της μα ούτε και τη δυσφορία της απ‘ όσες δυσκολίες συνάντησε σ’ όλο το διάστημα της ενασχόλησης.

Παιδί ξωμάχων δοκίμασε, όπως και εσύ, πολλές πικρίες, όταν τα στοιχεία της φύσης συμπεριφέρονταν απάνθρωπα στην ανάσταση της χλωρίδας! Όμως η ικανοποίηση, που ένιωθα κάθε φορά, που κατάφερνα να περισώσω τους βλαστούς, που ιεροτελεστικά απέθετα στα σπλάχνα της μάνας γης, ξεπερνούσα κάθε πικρία, που έδινε αβίαστα τη θέση της στη χαρά της δημιουργίας.

Και ασφαλώς η δημιουργία αυτή δεν μπορεί να ικανοποιήσει σ’ όλο της το φάσμα την απαίτηση για κάλυψη της βιοτικής μέριμνας. Όμως ικανοποιεί αφάνταστα τη ψυχή, αφού σε αγαστή συνεργασία με τη μάνα γη, αυτήν που πρωτολάτρεψε ο πρωτόγονος συνάνθρωπός μας, αφιερώνοντας την το καλλιτεχνικό δημιούργημα του νου και των χεριών του με υπερτονισμένα τα ανατομικά της μέλη, το πήλινο ειδώλιο, αφού ενισχύει σοβαρά το πιο ευχάριστο συναίσθημα, το συναίσθημα της χαράς, που, δυστυχώς, τείνει να καταστεί στις ημέρες μας είδος εν ανεπαρκεία.

Συμμερίζομαι απόλυτα, καλέ μου φίλε Ευάγριε, τη χαρά, που νιώθεις καθώς συλλέγεις τους πενιχρούς σε ποσότητα, όμως πλούσιους σε γευστικότητα καρπούς των μόχθων σου. Καρπούς τους οποίους γέννησε η αγάπη σου και μόνο.

Είναι όντως ευτυχείς εκείνοι, που αψηφώντας σκληρές δοκιμασίες, κόπους, πικρίες και απογοητεύσεις εμμένουν να γευτούν τους καρπούς της δικής τους δημιουργίας.

Μακάρι, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, αυτήν την άδολη, ανυστερόβουλη και ελάχιστα απαιτητική αγάπη σου από την αγαστή συνεργασία με τη μάνα γη να την είχαν και οι λάτρεις του Μαμωνά, οι οποίοι, καθιστώντας υποχείρια όργανά τους κάποιους επίορκους επιστήμονες, επιδίδονται σε μια εσκεμμένη δολοφονία της μάνας γης υπακούοντας τυφλά στην αύξηση του βαλαντίου τους. Χρησιμοποιώντας χημικά παρασκευάσματα δηλητηριάζουν τα σπλάχνα της μάνας γης και μαζί της τους παραγόμενους καρπούς της.

Και δεν επιφορτώνουν με δηλητήρια τους γήινους καρπούς, αλλά αδιαφορούν ότι συντείνουν στο να καταστεί η μάνα γη ανίκανη προς παραγωγή σεληνοποιώντας την.

Δειλά δειλά κάποιοι, ύστερα από θλιβερή διαπίστωση ότι σκόπιμα ρίχνουμε το λίθο του αναθέματος στη διαυγή πηγή, που ανέξοδα μας δροσίζει, επιχειρούν να ξαναγυρίσουν στη μάνα γη, ανασύροντας από το υποσυνείδητό τους όσα ευεργετικά με τη μεγαλοψυχία της αυτή μας προσφέρει.

Διαπιστώνουν, έστω αργά, ότι τα θεραπευτικά βότανα αποστρέφονται τις παρενέργειες σε μεγάλο βαθμό γυρίζοντας την πλάτη στα χημικά φαρμακευτικά παρασκευαστήρια! Ίσως εδώ πρέπει να γίνει πιο συνειδητή στροφή στους ιατρούς και φαρμακοπαρασκευαστές των αρχαίων μας προγόνων. Τα συγγράμματά τους είναι τόσο σοφά, καρπός της προσεκτικής μακροχρόνιας παρατήρησης και εμπειρίας, ώστε να οδηγηθούμε στον περιορισμό των παρενεργειών και στην ασφαλή θεραπεία.

Όμως γεννάται εύλογα, καλέ μου φίλε Ευάγριε, το ερώτημα: Πώς θα αντιδράσουν όλοι εκείνοι, που πλουτίζουν από την Παρασκευή φαρμάκων, των οποίων οι παρενέργειες προκαλούν ίλιγγο και τρόμο με αποτέλεσμα να αποφεύγουμε τη χρήση τους, οδηγώντας τα στον κάλαθο των αχρήστων;

Δυστυχώς, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, δεθήκαμε πισθάγκωνα στο άρμα της εμπορικής επιστήμης και είμαι απαισιόδοξος ότι μπορούμε να απαγκιστρωθούμε από αυτό. Εσύ όμως συνέχισε να απολαμβάνεις τη χαρά της δημιουργίας. Είναι κάτι και αυτό, ένα αντίδοτο στην αντιγήινη συμπεριφορά μας.