Άρθρο
του Μαργαρίτη Τζίμα
Καθηγητή
Όλοι φυσικά έχουν ένα όνομα. Όμως συνήθως τα φώτα της προβολής και δημοσιότητας δεν πέφτουν σε συνανθρώπους μας, που καθημερινά δίνουν αγώνα επιβίωσης, αλλά και αλληλεγγύης.
Και θα μου πείτε, υπάρχει κάποιος που δεν αγωνίζεται στη ζωή του; Ναι υπάρχουν συνάνθρωποι μας που δεν αγωνίζονται έντιμα. Με ήθος και πραγματική διάθεση προσφοράς. Ο εργάτης, ο δάσκαλος, ο υγειονομικός, ο επιχειρηματίας, ο έμπορος, η μάνα είναι αγωνιστές. Αρκεί να μην εκμεταλλεύονται την θέση τους σε βάρος των άλλων.
Υπάρχουν δυστυχώς ακόμη άνθρωποι που έχουν ανάγκη τα 5 ευρώ. Που δεν εργάζονται γιατί είναι άνεργοι ή και αν εργάζονται δεν τους φτάνουν για να ζήσουν με αξιοπρέπεια την οικογένειά τους.
Έτσι δημιουργούνται οι κοινωνικές ανισότητες και οι άνθρωποι δεν απολαμβάνουν τα κοινωνικά αγαθά. Βλέπουν τον πλούτο στη τηλεόραση, βλέπουν τα… πρότυπα που προβάλει και εξεγείρονται. Δεν μισούν αυτούς που τα έχουν. Αλλά την εξουσία που επιτρέπει την κοινωνική αδικία, που επιτρέπει αυτή την ανισοκατανομή του πλούτου της γης.
Φυσικά η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μια χώρας σπάνια ανεβάζει το βιοτικό επίπεδο του λαού της. Συνήθως η μεγαλύτερη οικονομική εξαθλίωση υπάρχει εκεί που υπάρχουν πολλά πετρέλαια, πολλά πολύτιμα ορυκτά, πολλές πηγές εκμετάλλευσης. Και έτσι ο λαός εργάζεται, τα αξιοποιεί για άλλους.
Ποια ιδεολογία άραγε επιτρέπει την κοινωνική ανισότητα; Ο Φιλελευθερισμός ή ο Μαρξισμός απέτυχαν παταγωδώς μέχρι σήμερα στην αρχή των κοινωνικών ανισοτήτων.
Μισθός των 450 ευρώ δεν εξασφαλίζει ζωή. Έτσι υπάρχουν οι αγωνιστές που τρέχουν, αγωνιούν κάθε μέρα να γυρίσουν στο σπίτι τους με χαμόγελο και με αγαθά. Να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή μια ελπίδα, μια προοπτική. Και όταν τελειώνει η μέρα και κλείνει τα μαγαζί του ο επαγγελματίας και βλέπει πως ούτε τα έξοδα δεν έχει βγάλει, απελπίζεται.
Η ζωή μας γυρνάει σαν τον τροχό. Όμως το κράτος δεν έχει σημασία αν είναι φιλελεύθερο ή σοσιαλιστικό. Έχει σημασία να είναι καλό κράτος. Ο πολίτης έχει ανάγκη από ένα καλό κράτος που να του εξασφαλίζει αξιοπρεπή μισθό και σύνταξη.
Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα δεν καθιερώθηκε ποτέ στη χώρα μας. Είναι τόσο δύσκολο να κοστολογήσουν τη διαβίωση και να καθιερώσουν μισθούς σε αυτά τα επίπεδα; Είναι δύσκολο να αντιληφθεί το κράτος πως ο ρόλος του είναι να προσφέρει στους πολίτες του αξιοπρέπεια και προοπτική;
Σίγουρα έγιναν βήματα προόδου στην κοινωνία μας. Όμως χρειάζεται επιτάχυνση στις διαδικασίες επίτευξης ισοπολιτείας και αξιοπρεπούς διαβίωσης. Το βλέπουμε, όσοι θέλουν να δουν, στα σούπερ μάρκετ, που έρχεται η μάνα και ψωνίζει 250 gr κιμά ή μισό κιλό κοτόπουλο. Τι να πεις τώρα. Κλείνουμε τα μάτια μας πολλές φορές από τον πόνο. Δεν είναι ενοχή ο πλούτος. Είναι όμως ενοχή η κοινωνική αναλγησία και η υποκρισία της εξουσίας.
Υπάρχουν ακόμη συμπολίτες που δεν έχουν πάει σε μια πολιτιστική εκδήλωση γιατί πρέπει να είναι καλοντυμένοι και δεν έχουν «καλά» ρούχα. Νομίζουν πως οι ηθοποιοί όλοι ντύνονται καλύτερα από αυτούς.
Σε μια νέα εποχή, είναι απαραίτητη η εξουδετέρωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Και εδώ η ευθύνη ανήκει στο κράτος και την αυτοδιοίκηση. Σχέδιο χρειάζεται. Οι πόροι βρίσκονται, αρκεί να υπάρχει σχέδιο, στόχος και όραμα. Από την επιφάνεια, οι εξουσίες πρέπει να περάσουν στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
