ΑΡΘΡΟ

Του Βασίλειου Μελαδίνη

Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη

Το άρθρο γράφτηκε, αρχικά, στις 2/4/2012, αλλά καθώς παρατηρούσα με ενδιαφέρον, η επικαιρότητα γεννούσε συνεχώς παρόμοια γεγονότα. Έτσι το άρθρο επικαιροποιήθκε στις 7/8/2018 και αποφάσισα να το ολοκληρώσω μέσα στη περίοδο και το κλίμα των εκλογών, θεωρώντας ότι θα είναι καλή αφορμή για προβληματισμό. Να μην μας διαφεύγει πως τα περιγραφόμενα έχουν καταγραφεί από τις εκάστοτε κεντρικές κυβερνήσεις, που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να εξαλείψουν τα φαινόμενα, όμως σαν επαγγελματίες πολιτικοί που είναι γνωρίζουν πως όσο υπάρχει αναταραχή, θα ανησυχούν οι άνθρωποι και θα τους θεωρούν απαραίτητους, ενώ οι ίδιοι την χρησιμοποιούν για μεθοδική άσκηση κομματικής πολιτικής και προπαγάνδας. Αν όλα βαίνουν καλώς και είναι ειρηνικά, ποιος ο λόγος ύπαρξης τους;

Όταν το1995 στη TVX Hellas, δόθηκε η άδεια λειτουργίας και εκμετάλλευσης στα ορυχεία της Χαλκιδικής, το ΚΚΕ ξεσήκωσε τοπικούς ακολούθους, παράγοντες και άρχοντες και όλοι μαζί είπαν ένα βροντερό όχι στην επένδυση, προσφεύγοντας μάλιστα και στο ΣτΕ. Η εταιρεία λειτούργησε, έκανε και τις πρώτες 500 προσλήψεις, αλλά το 2002 το ΣτΕ έκρινε πως έπρεπε να σταματήσει η επένδυση. Με τους τοπικούς άρχοντες απέναντι και χωρίς στήριξη από την κεντρική κυβέρνηση, το 2003 η επιχείρηση έκλεισε και τους απέλυσε όλους. Καιρό πριν το κλείσιμο της επιχείρησης, το ΚΚΕ, εμπρός στο φάσμα να χρεωθεί τις απολύσεις, παρά του ότι είχε υποκινήσει τα τοπικά βιλαέτια να προσφύγουν στο ΣτΕ, βλέποντας να επέρχεται η πραγματική καταστροφή, ξεκίνησε νέα σταυροφορία, ξεσηκώνοντας ξανά τους ίδιους πρόθυμους με σύνθημα πλέον «όχι στο κλείσιμο των ορυχείων», σε δόξα της τοπικής επαναστατικότητας.

Το 2005 εμφανίσθηκε η Hellas Gold (Ελληνικός Χρυσός) με επενδυτικά σχέδια εξορύξεων από τις Σκουριές και τις Μαύρες Πέτρες, μέχρι το Στρατώνι. Αμέσως ξεκίνησε νέος ξεσηκωμός στα τοπικά βιλαέτια με υποκινητή στην πρώτη γραμμή αυτή τη φορά τον πολυσυλλεκτικά ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Η τρομοκρατία, ο τραμπουκισμός, οι πυρπολήσεις ακόμα και αστυνομικών τμημάτων, στα χωριά Ιερισσός, Νέα Ρόδα, Τρυπητή, Αμουλιανή, Ουρανούπολη και σε όλη την ευρύτερη περιοχή ήταν ο κανόνας, με αποκορύφωμα την προτροπή του αρχηγού των ψεκασμένων για λιντσάρισμα τοπικών εκλεγμένων αρχόντων που δεν συμφωνούσαν μαζί τους. Το μόνο επιχείρημα που ηρεμούσε τους «εξαγριωμένους» και σκόρπιζε τους «επαναστατημένους» ήταν πως στην Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα οι κάτοικοι υπομένουν να ζουν και ανασαίνουν καρβουνόσκονη και κάπνα για να έχει η επικράτεια ηλεκτρικό ρεύμα και πως θα είχαν κάθε δίκαιο να απαιτήσουν να διακοπεί η ηλεκτροδότηση σε όλες τις «επαναστατημένες» περιοχές που αντιτίθενται στην εξόρυξη του χρυσού για «περιβαλλοντολογικούς λόγους». Το μεγάλο μάθημα της περιοχής είναι πως οι εργασίες διαμόρφωσης του λιμανιού της Ουρανούπολης δεν ολοκληρώνονται, με τραγικά αποτελέσματα για την φυσική ακτογραμμή, γιατί η Ιερά Επιστασία του Αγίου Όρους έχει ενεργήσει «υπογείως και αρμοδίως» να μην ολοκληρωθεί το έργο για ακατανόητους δικούς της λόγους!

Η ίδια Ανατολίτικη νοοτροπία του τοπικισμού που διακατέχει τους Νεοέλληνες οδήγησε και στα γεγονότα της Κερατέας, όπου τοπικοί φορείς ύψωσαν και αυτοί το λάβαρο της επανάστασης για τα σκουπίδια. Αυτό το κεφάλαιο της διάθεσης των σκουπιδιών περιέχει δεκάδες περιπτώσεις τοπικών συγκρούσεων από τη Μακεδονία μέχρι την Κρήτη που έχουν κατορθώσει να αδρανοποιούν την εκάστοτε κεντρική κυβέρνηση και έτσι να μην υπάρχει μέχρι σήμερα προς εφαρμογή μια χωροθέτηση διάθεσης και επεξεργασίας παρά σκόρπιες, πρόχειρες λύσεις και πρωτοβουλίες, ενώ τα πρόστιμα και οι καταδίκες από την Ε.Ε. πέφτουν σαν σύννεφο και αδειάζουν τα λειψά μας ταμεία σε δόξα των τοπικών αγάδων.

Μόλις η κεντρική κυβέρνηση αποφάσισε έναν πανελλαδικό χωροταξικό σχεδιασμό φιλοξενίας παράνομων μεταναστών, μέχρι την απέλασή τους, η αυτοδιοικητική επαναστατικότητα αναστήθηκε, πιο ανένδοτη, πιο μαχητική και πιο ανόητα ανεδαφική. Βασισμένη στο ότι η κεντρική κυβέρνηση τους φοβάται, διακήρυξαν, με στεντόρεια φωνή, πως ο οικισμός, το χωριό, η πόλη που «κυβερνούν», είναι αυτόνομα από το κράτος και διακήρυξαν πως μετανάστης δεν θα «βρωμίσει» τα «άγια» χώματά τους!

Χρόνια ατελείωτα οι στρατιές των οικολόγων, πρασίνων, «ειδικών», ανειδίκευτων και κάθε πικραμένου που αναζητά τη δημοσιότητα των 15 λεπτών μας έχουν εξουθενώσει με το «μάθημα της απαγκίστρωσης από τα ορυκτά καύσιμα». Εύγε λέω εγώ! Όμως κάθε προσπάθεια να μπουν ανεμογεννήτριες στα νησιά, στους αυχένες και τις κορυφές των βουνών συναντά τις ίδιες στρατιές να ηγούνται τοπικών γραφικών φωνασκούντων γκρουπούσκουλων και να αντιτίθενται σθεναρά σε κάθε εγκατάσταση με φαιδρές και ανόητες αιτιάσεις. Όμως δεν τόλμησε ποτέ μια κεντρική κυβέρνηση να αποφασίσει πως όποιο νησί αρνείται εγκατάσταση ανεμογεννητριών θα πληρώνει αυτόνομα το σύνολο του ρεύματος που παράγεται και καταναλώνεται τοπικά για να απαλλαγούν και οι στερεολλαδίτες από το χαράτσι που πληρώνουν για αυτούς!

Πιθανόν να διαφεύγει των τοπικών «αγάδων» (μέσα στα ρίγη συγκίνησης που τους δημιουργεί η στροφή των φώτων της λαϊκίστικης δημοσιότητας και δημοσιογραφίας επάνω τους) ότι η Ελλάδα με όλα τα στραβά της δεν είναι ομόσπονδο κράτος, αλλά μια ενιαία κοινοβουλευτική δημοκρατία. Άρα επειδή δεν έχουν στο βιλαέτι τους δική τους κυβέρνηση, προϋπολογισμό, οικονομική ανεξαρτησία, δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς την κρατική επιχορήγηση. Αυτό όμως αποτελεί «λεπτομέρεια» για τους τοπικούς «αγάδες» της αυτοδιοίκησης. Έτσι από τη μια απλώνουν το χέρι για λεφτά από τον κρατικό κορβανά (που είναι λεφτά όλων μας), ενώ στο άλλο κρατούν το ρόπαλο της αδιάλλακτης και ιδιόμορφης «ανεξαρτησίας» τους.

Ουδείς μπορεί ή δικαιούται να παρέμβει στο βιλαέτι!

Ουδείς μπορεί να ελέγξει τη νομιμότητα των κατασκευών, τις αυθαιρεσίες των υπηρεσιών, την διάθεση των λυμάτων και σκουπιδιών, τους ισολογισμούς και την τελεσφόρηση των χρηματοδοτήσεων ή τις καταχρηστικές και παράνομες πράξεις των αγάδων μέσα στην «επικράτειά» τους, γιατί αυτό αποτελεί προσβολή της αυτοτέλειάς τους… Ακόμα χειρότερα λοιπόν αν κάποιος «ξένος» διανοηθεί να έρθει στον τόπο τους, για να εφαρμόσει ότι η εκάστοτε κυβέρνηση αποφασίζει, κάηκε!

Αλήθεια, πόσο απέχουμε από το πραγματικό χωρισμό της Ελληνικής Επικράτειας σε Σαντζάκια και Βιλαέτια κατά τα πρότυπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Τότε όμως ο Σουλτάνος έπαιρνε και το κεφάλι κανενός μπέη, αγά, καδή ή ακόμα και πασά, που δεν εφάρμοζε τους φετφάδες του. Σήμερα η κεντρική εξουσία μπορεί να τους «υποτάξει» στους στόχους του γενικού καλού και συμφέροντος;

Μπορεί. Η απειλή της πλήρους διακοπής της κρατικής χρηματοδότησης και η έναρξη σαρωτικών ελέγχων σε όλα τα επίπεδα είναι και νόμιμα και αποτελεσματικά εργαλεία ενάντια σε όσους πιστεύουν πως είναι η μετεμψύχωση του Κολοκοτρώνη…

Αν δεν το κάνει η κεντρική κυβέρνηση και αφήσει τους κραυγάζοντες να δικαιώνονται αυθαίρετα και σε βάρος όλων μας, τότε δεν έχουμε καμιά ελπίδα επιβίωσης ως κοινωνία και οργανωμένο κράτος. Θα επικρατούν όσοι έχουν πιο δυνατή φωνή και την πιο τραμπουκική και άνομη συμπεριφορά.

Δεν με ενδιαφέρουν οι κομματικοί σκυλοκαβγάδες και δισταγμοί της Βουλής. Με νοιάζει με ποιες κρατούσες και επισχύουσες νοοτροπίες θα βαδίσουμε το δύσκολο δρόμο που θα μας φέρει έστω στην ουρά της εξέλιξης της Ευρώπης.

Κάποτε ήμασταν περήφανοι ότι στη χώρα δεν υπάρχουν μειονότητες, πως είμαστε μια συμπαγής μάζα Ελλήνων. Αν τολμούσες να διαχωρίσεις τους Έλληνες σε Χαμουτζήδες και αυτούς των Νέων Χωρών, όπως οι Μακεδόνες, ή σε Βλάχους, Σαρακατσάνους, Αρβανίτες, Πόντιους, Λαζούς, Κρήτες κτλ, θα έλεγαν ότι ενσπείρεις διχόνοια και μπορούσες να βρεθείς και κατηγορούμενος. Όμως αυτό έχει υποσκαφθεί και τραυματισθεί, σχεδόν ανεπανόρθωτα, από υπερφίαλες, επιπόλαιες και ανέξοδες συμπεριφορές όσων θεωρούν ότι η χώρα έχει ήδη χωρισθεί σε ανεξάρτητα καντόνια όπου χοροπηδούν, αρκουδίζοντας, τα πιο ταπεινά ένστικτα της Οθωμανικής κουλτούρας (που πάντα γεννά τραγωδίες για τον τόπο), έχοντας κάθε είδους λαϊκίζοντες κλακαδόρους να τους υποθάλπουν και να τους δοξολογούν…

Αυτός ο θλιβερός κατάλογος που μεγαλώνει απελπιστικά με τα χρόνια και είναι ο απόηχος της νοοτροπίας που μας έφερε την κρίση, είναι εχθρός κάθε βέλτιστης προσπάθειας καθώς η αδράνεια και ο αυτοματισμός του «τοπικού εγώ», κυριαρχεί απέναντι στο Πανελλήνιο και «συλλογικό εμείς» που ακόμα στοιχειώνει καταλυτικά κάθε επιχείρηση απαγκίστρωσης από τον Οθωμανισμό και τη μοιρολατρία ενός παράλυτου κράτους που δεν ενηλικιώθηκε ακόμα.