ΑΡΘΡΟ

Του Χρήστου Καραγιαννίδη

Βουλευτή ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ν. Δράμας

 

 

 

 

“One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful woman

One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful girl

But for today I am a child, for today I am a boy

For today I am a child, for today I am a boy”

Antony and the Johnsons

 

Η αφορμή για το κείμενο είναι ένα τραγούδι που ακούστηκε σε reality show και εκκίνησε μία ακόμα κουβέντα για τις πράξεις βίας εναντίον παιδιών κι εφήβων. Σκέφτομαι βέβαια πως υπάρχει ένας βαθμός υποκρισίας να συμμετέχεις σε reality, είτε ως διαγωνιζόμενος είτε ως κριτής, και να επικρίνεις κάτι που η ίδια εκπομπή οικοδομεί με τη ύπαρξη της.

Παραβλέπω, επίσης, την αφωνία των παρουσιαστών αυτής της εκπομπής όλες τις προηγούμενες μέρες αλλά μέχρι και σήμερα που ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονείται συστηματικά από συγκεκριμένες εφημερίδες, κανάλια, φασίστες και κάποιες οργανωμένες δομές της κοινωνίας.

Έστω κι έτσι όμως ένα τραγούδι τραβάει για λίγο την κουρτίνα της σιωπής ή της αδιαφορίας για το τι συμβαίνει στα σχολεία, στις παρέες πιτσιρικάδων, που σε καθημερινή βάση ζούνε την κόλαση της μη «κανονικότητας» που επιβάλει η ορθόδοξη, λευκή, συντηρητική οικογένεια. Στη χρονιά που διανύουμε έχουν συμβεί τουλάχιστον δύο αυτοκτονίες νεαρών που κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δολοφονίες λόγω του αδιανόητα εχθρικού κλίματος που είχε δημιουργηθεί στο περιβάλλον αυτών των παιδιών.

Οι κοινωνικές κατασκευές του συντηρητισμού – που τα προηγούμενα χρόνια φαίνονταν να φθίνουν – ζωηρεύουν ξανά, στενεύοντας πολύ τα περιθώρια των επιλογών των νέων παιδιών. Όσο δε το παραδεχόμαστε, κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε τραγωδίες που συνήθως εξελίσσονται πολύ άσχημα.

Οι χιουμοριστικές – κατ’ επίφαση – εκπομπές και διαφημίσεις, οι προσβλητικές και κακοποιητικές – δήθεν δημοσιογραφικές – εκπομπές που παρουσιάζουν τις διαφορετικές επιλογές ως ανωμαλία, ο δημόσιος λόγος από πολιτικούς που υποβιβάζει τους ανθρώπους σε κάτι κατώτερο και απεχθές, όλα μαζί οπλίζουν το χέρι ανθρώπων με ρατσιστικό υπόβαθρο και βίαιη βούληση να κάνουν το παραπάνω βήμα από την λεκτική βία στη πράξη.

Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου είναι ό,τι πιο ειδεχθές διαπράχθηκε το τελευταίο διάστημα και μάλιστα σε δημόσια θέα και με τον περισσότερο κόσμο απλά να παρατηρεί ένα έγκλημα σε εξέλιξη χωρίς την παραμικρή διάθεση παρέμβασης. Τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισης (ή ίσως και χειρότερο) είχαν οι αστυνομικοί που συνέχισαν τον βασανισμό ενός σχεδόν νεκρού ανθρώπου.

Γιατί φτάσαμε εδώ;

Γιατί η κοινωνία, ένα μέρος της σίγουρα, παρακολουθεί αμέτοχη;

Γιατί η κοινωνία, ένα μέρος σίγουρα, συμμετέχει ή θέλει να συμμετέχει σε τέτοιες απεχθείς πράξεις;

Πόσο μακριά μας ή κοντά μας είναι η νύχτα των κρυστάλλων;

Θυμηθείτε την ανακοίνωση πολυπληθούς ομοσπονδίας που μιλούσε για βοσκηματώδεις υπάρξεις αναφερόμενη στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Θυμηθείτε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προσπαθεί να ψυχιατρικοποιήσει την επιλογή των τρανς ανθρώπων να ορίσουν όπως αυτοί επιθυμούν τη ζωή τους. Θυμηθείτε τους ακραίους χαρακτηρισμούς εναντίον ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων των κυρίων Αθανάσιου Λενή και Χρήστου Μεντζελόπουλου, που κατά τ’ άλλα διδάσκουν την αγάπη προς τους συνανθρώπους μας. Θυμηθείτε την ακραία ρατσιστική «δημοσκόπηση» της Τατιάνας Στεφανίδου ή την, ακόμα πιο ρατσιστική, δημοσκόπηση του Σκάι για το ποιους θέλουμε ως γείτονές μας.

Οι μνήμες αυτές ίσως μπορούν να δώσουν κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσα πιο πάνω.

Σκεφτείτε πόσοι και πόσες από εμάς δυσανασχετούμε με τα αυτονόητα δικαιώματα ανθρώπων που δεν επιλέγουν το δικό μας τρόπο ζωής, συμπεριφοράς, σκέψης, εμφάνισης.

Και τέλος, σκεφτείτε ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν και αποφασίζουν σύμφωνα με αυτά που νιώθουν κι όχι σύμφωνα με αυτά που θα θέλαμε εμείς να νιώθουν.

 

*Το άρθρο του κ. Καραγιαννίδη δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Commonality