ΑΡΘΡΟ
Της Χαράς Κεφαλίδου
Βουλευτού Δημοκρατικής Συμπαράταξης Ν. Δράμας
Θα μπορούσε να περάσει στα ψιλά γράμματα του Τύπου, ως άλλο ένα από τα χιλιάδες τεχνάσματα μιας Κυβέρνησης που πνέει τα λοίσθια και εναγώνια προσπαθεί να παραμείνει αγκιστρωμένη στην εξουσία.
Το επεισόδιο, με την ιδέα της ανταλλαγής αγαλμάτων – συμβόλων Δρομέα στην Αθήνα και Μεγάλου Αλεξάνδρου στα Σκόπια, ήταν μια από αυτές τις επινοήσεις της Κυβέρνησης που υποτίθεται ότι θα δημιουργούσε «προοδευτική» φασαρία, συνεγείροντας τα εναπομείναντα αριστερά αντανακλαστικά σε τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Θα μπορούσε, αν δεν επρόκειτο για ένα γλυπτό -σύμβολο συνυφασμένο με τη σύγχρονη Αθήνα. Την Αθήνα όλων των Ελλήνων.
Η εμβληματική φιγούρα του «ανθρώπου που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση» όπως την εμπνεύστηκε ο δημιουργός του ταυτίστηκε με την πόλη. Κι αυτός ήταν ο λόγος που η ατυχής (;) έμπνευση της κ. Ζορμπά κατέληξε σε φιάσκο. Θα ήταν όμως άδικο για το ίδιο το έργο να αποτελέσει το σύμβολο των τίτλων τέλους μια Κυβέρνησης που ανέβηκε με ψέματα, κυβέρνησε με φθηνό λαϊκισμό, και φεύγει έχοντας κατακερματίσει θεσμούς, αξίες και κυρίως την ίδια την ελληνική κοινωνία.
Η ιδέα και μόνο της ανταλλαγής του «Δρομέα» του Κ. Βαρώτσου με ένα κατασκεύασμα-αποθέωση του αλυτρωτισμού, που φτιάχτηκε στο πλαίσιο του μεγαλεπήβολου σχεδίου του Ν. Γκρουέφσκι, εκείνο που σίγουρα επιτυγχάνει είναι να χαρακτηρίζει το επίπεδο πολιτικού πολιτισμού της ηγεσίας του Υπουργείου – αλλά, ταυτόχρονα, και ένα δείγμα γραφής της κυβερνητικής νοοτροπίας.
Μια κυβέρνηση συμπλεγματική, απαίδευτη, που ενεργεί άγαρμπα, σπασμωδικά, το μόνο που καταφέρνει είναι να γελοιοποιείται και συνάμα να διασύρει τη χώρα. Το απαύγασμα της πολιτικής ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – και για να ακριβολογούμε της πολιτικής Τσίπρα- είναι η άσκηση εξουσίας που εξαντλείται στην κατάχρηση αλλά κυρίως τη στρέβλωση των συμβολισμών. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η «φαεινή» ιδέα της κυρίας Ζορμπά.
Οι συμβολισμοί πράγματι είναι χρήσιμοι στον δημόσιο βίο εμπνέουν και συνεγείρουν τον λαό με την προϋπόθεση ότι χρησιμοποιούνται συνετά, με μέτρο.
Μέτρο και Κυβέρνηση όμως είναι έννοιες ασύμβατες. Η σκληροπυρηνική ιδεοληψία – τελευταίο απομεινάρι ένδοξων αριστερών αγώνων του θρανίου, αρέσκεται να φιγουράρει με ωραία λόγια. Επειδή όμως η εικόνα -το ίδιο το σύμβολο- αξίζει όσο χίλιες λέξεις, κάποιοι σκέφτηκαν ότι η ιδέα της ανταλλαγής του «Δρομέα», στην κατά ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ανάγνωση, θα συμβόλιζε μια μεγάλη νίκη της «πρώτη φορά αριστερά» Κυβέρνησης. Αυτής που με μια υπογραφή χάρισε μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα στους γείτονες, της ίδιας που σιωπηλά και με προσήλωση παλεύει για τη μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας σε κοινωνία οργουελικού τύπου.
Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Στη χώρα που αποτελεί τη μήτρα και το θεμέλιο του δυτικού κόσμου, αυτό που ζούμε είναι μια έκφανση της ευρυχωρίας που η ίδια η δημοκρατία επιτρέπει. Ως τέτοια μπορεί να έχει στιγμές ήττας. Αλλά μόνο στιγμές. Οι επερχόμενες εκλογές θα μας το θυμίσουν.
Ευτυχώς ο «Δρομέας» θα μείνει στη θέση του να μας προκαλεί με την ορμή του για να αναζητήσουμε τη δύναμη και τις αξίες που η κρίση καταχώνιασε και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. φρόντισε να ξεχάσουμε.
*Το άρθρο της κ. Κεφαλίδου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»
