Με επιτυχία και μεγάλο ενδιαφέρον από τους παρευρισκόμενους πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο 17 και την Κυριακή 18 Δεκέμβρη εκδηλώσεις που διοργάνωσαν αντίστοιχα οι ΤΕ Καβάλας και Δράμας του ΚΚΕ. Αντικείμενο των εκδηλώσεων αποτέλεσε η ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των γυναικών, ενάντια στη βία, την εκμετάλλευση και τον ανορθολογισμό. Κεντρική ομιλήτρια ήταν η Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση των Γυναικών.
Από την αρχή της ομιλίας της στη Δράμα εξέφρασε την αλληλεγγύη του ΚΚΕ «στις γυναίκες που είναι αντιμέτωπες με τα ποικίλα πρόσωπα της βίας, στο χώρο δουλειάς, στην οικογένεια», όπως και τη συμπαράσταση στις οικογένειες των δολοφονημένων γυναικών, που προσπαθούν να επουλώσουν τα τραύματά τους χωρίς οικονομική, νομική, συμβουλευτική στήριξη από το κράτος. «Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ χτίζουμε καθημερινά “ασπίδα προστασίας” απέναντι σε τέτοια αποκρουστικά περιστατικά κι εγκλήματα. Είμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ισοτιμία της γυναίκας, για να μπορεί να ζει ανεξάρτητη οικονομικά, κοινωνικά, συναισθηματικά», τόνισε.
Ανέδειξε ότι «βάση για την κατάργηση των ανισότιμων σχέσεων μεταξύ άνδρα και γυναίκας είναι η συμμετοχή της γυναίκας στην κοινωνική εργασία. Και προϋπόθεση για την κοινωνική της χειραφέτηση είναι η ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων, αυτής της κοινωνίας και οικονομίας που έχει κίνητρο το καπιταλιστικό κέρδος, τον ανελέητο ανταγωνισμό». Σημείωσε ότι η κατοχύρωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, ανοίγει διάπλατα το δρόμο για καθολική συμμετοχή της γυναίκας στην εργασία και στα όργανα της εργατικής εξουσίας, για ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα, στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, στις σχέσεις τους με τα παιδιά. «Μόνο η επαναστατική εργατική εξουσία διαμορφώνει το στέρεο υπόβαθρο ώστε να ξεριζωθούν επιβιώσεις κι αναχρονισμοί από τα βάθη του παρελθόντος» ανέφερε, προβάλλοντας ιστορικά τις πρωτοπόρες θέσεις και πρακτικές του ΚΚΕ, όπως και τις πρωτοποριακές κατακτήσεις του νεαρού σοβιετικού κράτους μετά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917 στη Ρωσία. Έφερε ως παράδειγμα των προσπαθειών του για ισότιμα δικαιώματα ανδρών και γυναικών, όπως αποτυπώθηκαν και στον Ποινικό Κώδικα σε σχέση με τα εγκλήματα σε βάρος των γυναικών. «Ήδη από τον Ποινικό Κώδικα του 1926 προβλέπεται νομικά η καταδίκη σεξουαλικών εγκλημάτων, ανάμεσά τους και του βιασμού. Αντικείμενο το εγκλήματος αποτελούσε η παραβίαση της σεξουαλικής ακεραιότητας κι ελευθερίας του θύματος. Πρόκειται για ορισμό που το αστικό κράτος στην Ελλάδα υιοθέτησε το 2015!!!».
Αφού στάθηκε στο πώς οι κοινωνικές σχέσεις που διαμορφώνονται στον καπιταλισμό επηρεάζουν το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων- και των διαπροσωπικών, στάθηκε στις εξελίξεις που υπάρχουν στο θεσμό του γάμου, που η βάση του είναι οικονομική. «Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ καταγράφουν μείωση των πολιτικών γάμων, των θρησκευτικών γάμων, των Συμφώνων Συμβίωσης την τελευταία δεκαετία κατά 31,5%, ενώ αντίστοιχα υπάρχει αύξηση των διαζυγίων κατά 45,8%”. Με αφορμή τη συζήτηση για το ζήτημα της ρύθμισης των σχέσεων των γονιών με τα παιδιά μετά από ένα διαζύγιο, ανέδειξε ότι “Βασική αρχή για το ζήτημα της γονικής μέριμνας στην περίπτωση λύσης του γάμου, είναι ότι οι διαζευγμένοι γονείς πρέπει να έχουν κοινή ευθύνη στη φροντίδα και αγωγή των παιδιών. Ό,τι υπάρχει ως υποχρέωση των γονιών απέναντι στα παιδιά εντός γάμου, πρέπει να ισχύει και για τους γονείς εκτός γάμου». Τόνισε ότι η εξασφάλιση από το κράτος δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών ολόπλευρης στήριξης της οικογένειας και των γονέων θα περιόριζε δραστικά τις περιπτώσεις των παιδιών που βιώνουν τις συνέπειες χρόνιων κοινωνικών προβλημάτων και συμπεριφορών, ιδιαίτερα μετά από ένα διαζύγιο. Με αποτέλεσμα να διαμορφώνονται αρνητικά βιώματα στην κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Σε αυτή την κατεύθυνση, χρειάζεται να είναι υποχρεωτική η στήριξη των δύο γονέων και των παιδιών από θεσμούς για να εξομαλύνουν τις συγκρούσεις ανάμεσα στους γονείς.
Εξήγησε ότι η συμβολή των γονιών στη φροντίδα και την ανατροφή των παιδιών, δεν είναι μια ουδέτερη έννοια, αποσπασμένη από τις κυρίαρχες οικονομικές, κοινωνικές σχέσεις. Είναι καθοριστικός παράγοντας σε τί κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά και με τί όρους, πρώτα απ’ όλα οικονομικούς- κοινωνικούς. Και η γονική σχέση, η ευθύνη του κάθε γονέα στη φροντίδα και κοινωνικοποίηση του παιδιού υποτάσσεται στην κυρίαρχη ιδεολογία, που διατρέχει όλους τους μηχανισμούς κοινωνικοποίησης του παιδιού.
Σε σχέση με την πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης της ΝΔ για τη «συνεπιμέλεια», αποκάλυψε ότι σε μια κοινωνία που αναπαράγει την ταξική, κοινωνική ανισότητα, το αστικό δίκαιο δεν εξασφαλίζει την «ισότητα». Ανέφερε χαρακτηριστικά ότι όταν και οι δύο γονείς είναι εργατοϋπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, το χαμηλό εργατικό- λαϊκό εισόδημα, ο καταναγκασμός της εργασίας, που επιδρά αρνητικά στην καθημερινή ρουτίνα, στις κοινωνικές συνήθειες, διαμορφώνοντας μια ζωή- λάστιχο, έχουν αρνητική αντανάκλαση και στη ρύθμιση των σχέσεων των γονέων με τα παιδιά, ιδιαίτερα μετά το διαζύγιο. Πιο ανισότιμα ρυθμίζονται αυτές οι σχέσεις στις περιπτώσεις που ο ένας από τους δύο γονείς έχει υψηλότερο εισόδημα. Η ευθύνη των γονιών απέναντι στο παιδί είναι σύνθετο κοινωνικό ζήτημα που σχετίζεται με το επίπεδο και την ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης. Σημαντικός παράγοντας είναι η κοινή προσπάθεια και των δύο γονέων για την εξασφάλιση της γονικής σχέσης με το παιδί, αφήνοντας στην άκρη τις διαφωνίες τους. Η κατάκτηση μιας τέτοιας σχέσης μεταξύ των γονέων και στις σχέσεις τους με το παιδί δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ούτε στην περίπτωση των συζύγων, ούτε πολύ περισσότερο στην περίπτωση των διαζευγμένων ζευγαριών. Στον καπιταλισμό, επιδρούν στις σχέσεις των γονιών μεταξύ τους οι κυρίαρχες κοινωνικές αντιλήψεις, συμπεριφορές, αξίες, όπως ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, ο εγωιστικός τρόπος ζωής. Πιο σύνθετο ζήτημα είναι το περιεχόμενο της γονικής ευθύνης στις περιπτώσεις των παιδιών που οι γονείς τους δεν έχουν εξασφαλίσει ένα επίπεδο συμφωνίας. Ενώ ανέδειξε προβλήματα που έχουν καταγραφεί μετά την εφαρμογή του νόμου στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.
Κλείνοντας την ομιλία της ανέφερε «Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ καλούμε καθένα και καθεμιά που οργίζεται και αγανακτεί με την πολύμορφη βία κατά των γυναικών να δυναμώσει τον αγώνα για να ανατραπούν οι οικονομικοί και κοινωνικοί παράγοντες που “γεννούν” τους δράστες- “τέρατα” και αφήνουν τις γυναίκες εκτεθειμένες στην ανασφάλεια και κάθε είδους κίνδυνο. Για να γίνει κάθε χώρος δουλειάς, σπουδών, κάθε γειτονιά και σχολείο κυψέλη αλληλεγγύης για κάθε γυναίκα, ώστε να βρει τη δύναμη και το κουράγιο να αντιπαλέψει τέτοια φαινόμενα και να παλέψει μαχητικά για να αλλάξει τη ζωή της!
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ πρωταγωνιστούμε καθημερινά σε αυτόν τον αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, μόρφωσης, γειτονιά. Αλλά χρειάζεται να πολλαπλασιαστούν οι αγωνιστικές εστίες, η συμμετοχή ιδιαίτερα των γυναικών της βιοπάλης στο κίνημα, στην οργάνωση και τη δράση, που θα βάζει εμπόδια, θα διεκδικεί και θα κερδίζει ακόμα και ορισμένες ανάσες, γιατί δεν θα σκοντάφτει στην παγίδα μιας δήθεν πολιτικής εναλλαγής στην κυβερνητική διαχείριση, αλλά θα κοιτάει μπροστά και θα βάζει στόχο τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια, το κράτος και τις κυβερνήσεις τους, τις ιμπεριαλιστικές τους συμμαχίες.
Η συμμετοχή στον αγώνα για να σπάσει οριστικά ο «φαύλος κύκλος» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της βίας, του ανορθολογισμού είναι ακόμα πηγή έμπνευσης για την αγωνιστική και ανυπότακτη με τις δυσκολίες στάση σε όλα τα πεδία της ζωής, και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Εκεί γίνονται μάθημα ζωής οι αξίες της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, η αφοσίωση, ο αλληλοσεβασμός. Μπορούμε να κάνουμε τα σκοτάδια φως στο αγώνα για τη σοσιαλιστική- κομμουνιστική κοινωνία. Με τη δύναμη των επαναστατικών ιδεών, τολμάμε το μεγάλο βήμα στο μέλλον, με το ΚΚΕ»
ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΒΑΛΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΡΑΜΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
