ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

  • «Η Δράμα εν λίθοις και μνημείοις σωζομένοις φθέγγεται την Ελληνικότητά της»

 

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Το περιστατικό κίνησε την οργή μου. Πήρα την απόφαση για αγώνα ίδρυσης όχι μόνο Αρχαιολογικού Μουσείου στην πόλη της Δράμας, αλλά και Ανεξάρτητης Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Έπρεπε η Δράμα να παύσει πια να είναι Παράρτημα της Καβάλας.

Το 1978 επισκέφθηκε τη Δράμα ο Γεώργιος Πλυτάς, τέως Δήμαρχος Αθηναίων, με την ιδιότητα του Υπουργού Πολιτισμού. Συνεκάλεσε σύσκεψη στη Νομαρχία, όπου προσκλήθηκαν δύο αρχαιολόγοι της ΙΗ’ Εφορείας Αρχαιοτήτων Καβάλας. Ο τότε Νομάρχης, γνωρίζοντας το ενδιαφέρον μου για τις αρχαιότητες του νομού, έκρινε καλόν να καλέσει και την ταπεινότητά μου. Προσήλθα και περιέγραψα αναλυτικά την κατάσταση, που επικρατούσε στο χώρο των αρχαιοτήτων. Δυσαρεστήθηκαν οι αρχαιολόγοι για όσα είπα. Θεώρησαν τον εαυτό τους εκτεθειμένο έναντι του Προϊσταμένου τους Υπουργού και μετά τη σύσκεψη τα έβαλαν μαζί μου.

Πείσμωσα. Εκείνη την ώρα πίστευα ότι εκφράζω την απαίτηση του Δραμινού Λαού, που η ιστορία του έμενε, ύστερα από τόσα χρόνια απελευθέρωσης, άστεγη.

Θεώρησα χρέος μου ν’ αρχίσω τον αγώνα, αδιαφορώντας για το οποιοδήποτε κόστος. Έγινα κόκκινο πανί για την ΙΗ’ Εφορεία Αρχαιοτήτων. Δε μ’ ένοιαζε καθόλου κι ας δεχόμουν κάθε τόσο τα φαρμακερά τους βέλη. Με είχαν στην μπούκα τους.

Μετά τη σύσκεψη με κάλεσε ιδιαιτέρως ο Γ. Πλυτάς και μου πρότεινε να με διορίσει ως έκτακτο Επιμελητή Αρχαιοτήτων για το νομό Δράμας. Αρνήθηκα την τιμή λέγοντας ότι η θέση μου είναι στην τάξη, αλλά δε θα παύσω να ενδιαφέρομαι για τις άστεγες αρχαιότητές μας.

Ξόδεψα αρκετή μελάνη. Έκανα, στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου, παρεμβάσεις στο αρμόδιο Υπουργείο, όπου είχε επίλεκτη θέση συμφοιτητής μου. Έγραψα κατ’ επανάληψη όχι μόνο στον τοπικό Τύπο, αλλά και σε Πανελλαδικό ότι η Δράμα αξιώνει να έχει δικό της Μουσείο και δική της Ανεξάρτητη Υπηρεσία Αρχαιοτήτων. Το δικαιούται απερίφραστα. Το ζήτησα επίμονα και από τον ερτζιανό Τύπο. Έγινε το πρώτο βήμα με την ίδρυση Αρχαιολογικού Μουσείου. Το αίτημα όμως της Δράμας δεν ικανοποιήθηκε πλήρως. Ήταν αναγκαία και η ίδρυση ανεξάρτητης Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων με έδρα τη Δράμα. Μόνο έτσι θα διανοίγονταν διάπλατα τα σπλάγχνα της πολύφερνης σε αρχαιότητες Ηδωνίδας Γης. Δεν μπορούσα να διανοηθώ κάποια Υπουργεία να είναι αποκεντρωμένα με τρεις Διευθύνσεις (Γεωργίας, Κτηνοτροφίας, Δασών) και μόνο ο πολιτισμός να εκπορευόταν από Υπηρεσία ομόρου νομού.

Ιδρύθηκε το Αρχαιολογικό Μουσείο στην πόλη της Δράμας, όμως αντί να σχεδιασθεί κτήριο σύμφωνα με τις ενδεδειγμένες προδιαγραφές, επιλέχθηκε να δώσει λύση στο στεγαστικό πρόβλημα των αρχαιοτήτων το μισοφτιαγμένο και εγκαταλελειμμένο κτήριο της παιδικής χαράς, του οποίου την ανέγερση είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση των συνταγματαρχών και ο εργολάβος το εγκατέλειψε δεν ξέρω για ποιο λόγο.

Προηγουμένως είχε προταθεί για να στεγάσει τις αρχαιότητες ένα κτήριο, που βρίσκεται στην Αγία Βαρβάρα και στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί για τη στέγαση γραφείων καπνικής εταιρείας. Κρίθηκε όμως ακατάλληλο και η ιδέα εγκαταλείφθηκε. Θα μου πεις, φίλε αναγνώστη, ότι στην αβροχιά καλό και το χαλάζι. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η Δράμα διέθετε και διαθέτει οικόπεδα. Και χρήματα υπήρχαν. Τα ευρωπαϊκά πακέτα πηγαινοέρχονταν. Θα μπορούσε να σχεδιασθεί κτήριο με τις ενδεδειγμένες προδιαγραφές και με ευρύτητα χώρων. Η Ηδωνίδα Γη είναι ακόμη σχεδόν terra incognita! Έχει όλη τη διάθεση να αποκαλύψει τον πολύφερνο πλούτο της. Και τότε θα βρεθούμε στην ανάγκη επέκτασης του στεγαστικού χώρου. Δε θα είναι κάτι τέτοιο παράταιρο; Ας το σκεφθούν, όσοι έχουν καρέκλες. Όμως κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει στην αισθητική του Δραμινού Λαού.

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω τούτο. Ουδόλως με ενόχλησε ότι κάποια τοπικά ηγετικά στελέχη απένειμαν τα εύσημα τόσο για την ίδρυση του Μουσείου, όσο και της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας στους εαυτούς τους και σε δεύτερη μοίρα στους «κολλητούς» τους.

Για την ταπεινότητά μου, που έταξε στη ζωή της να προσφέρει χωρίς ανταλλάγματα σ’ αυτόν τον τόπο, που του πρέπει μια καλύτερη μοίρα, τέτοιες συμπεριφορές είναι ξένες. Ο χρόνος ο ανελέητος φέρνει κάποτε σε φως την αλήθεια. Δεν επιδίωξα οφφίκια στη ζωή μου. Μου τα δώσανε!