ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

Το έχω γράψει κι άλλες φορές. Το έκανα θέμα και στους τηλεοπτικούς σταθμούς. Δεν θα κουραστώ να το τονίζω. Πότε επιτέλους θα αναδείξουμε την πολιτιστική ταυτότητα αυτού του δύσμοιρου Νομού; Πότε λοιπόν το αρχαιολογικό νυστέρι θα ανοίξει τα σπλάγχνα της Ηδωνίδας γης, που καρτερικά εδώ και αιώνες κρύβει στοργικά τα αδιάσειστα τεκμήρια της ελληνικότητάς της;

Οι ανασκαφικές έρευνες στην Ηδωνίδα αία έχουν μπει σχεδόν στο ψυγείο.

Δεν αντιλαμβάνονται οι τοπικοί άρχοντες ότι έχουμε ανάγκη απόλυτη να αναδείξουμε την ταυτότητά μας «εν λίθοις και μνημείοις κτυπτομένοις και σωζομένοις», που θα μας θωρακίσει στέρεα;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι ένας από τους βασικούς πυλώνες της οικονομικής ανάπτυξης του τόπου μας είναι ο ποιοτικός τουρισμός;

Νεροσυρμός λαών και εθνών καταποτήρας, όπως στιχούργησε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, η Ηδωνίδα γη.

Γιατί εγκλείουμε στο χρονοντούλαπο της λήθης την ανάδειξη των κάστρων μας – των ακροπόλεών μας (της Πλατανιάς, της Πλατανόβρυσης, του Αγγίτη, του Τείχους, της Αδριανής, του Νικηφόρου);

Γιατί εγκαταλείψαμε τις ανασκαφικές έρευνες στο νεολιθικό οικισμό του Αρκαδικού, που μας έδωσε προ ετών αριστουργήματα υψηλής τέχνης;

Γιατί αφήνουμε στο έλεος της καταστροφής τους πενήντα και πλέον προϊστορικούς οικισμούς;

Τα ευρήματα των ανασκαφών στο νεολιθικό οικισμό των Σιταγρών ή του Φωτολίβους αποτυπώθηκαν σε ογκώδη περισπούδαστα πονήματα από τους ξένους ανασκαφείς.

Γιατί αφήσαμε στο έλεος της φθοράς τον ελληνιστικό τάφο της οδού Τροίας, ιστορία αναμφίλεκτη τριών αιώνων της ελληνικότητας της περιοχής μας;

Γιατί στενάζουν ελλείψει χώρου και ειδικευμένου επαρκούς προσωπικού τα αποθηκευμένα σε κιβώτια αρχαιολογικά ευρήματα; Πότε επιτέλους θα αξιωθούμε να δούμε ένα αρχαιολογικό μουσείο, που να χωράει όλον αυτόν τον πλούτο, αλλά και εκείνον που θα φέρει στο φως το αρχαιολογικό νυστέρι;

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ένας τόπος θωρακίζεται αναμφίλεκτα με την ανάδειξη της ποιοτικής πολιτιστικής του ταυτότητας;

Γιατί δεν προχωρούμε στην αναστύλωση ενός από τους δώδεκα πύργους, που διέθετε το τείχος, που προστάτευε την αρχαία Δράμα; Η έγνοια για την αναστήλωση του ρολογιού, που τους δείκτες του είχαν ως αναπαυτήριο τα αφθονούντα στην πόλη κοράκια, μας μάρανε και δείχνουμε τόσο ενδιαφέρον;

Και ποιος μας είπε ότι το ρολόι, αναστυλούμενο θα αποτελέσει το σήμα κατατεθέν της πόλης;

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι, αντί για αναστύλωση του πύργου, αναστυλώνουμε ξενόφερτα ιστορικού στοιχεία, οδηγώντας στη λήθη την ιστορική αλήθεια;

Πρέπει να το καταλάβουν καλά όσοι διεκδικούν δημοκρατικά την ψήφο του λαού, ότι το πρώτιστο χρέος τους είναι η θωράκιση της ιστορικής ταυτότητας του τόπου και σε δεύτερη μοίρα η οικονομική του ταυτότητα. Ένας λαός επιβιώνει όχι με το να ικανοποιεί τον στόμαχό του, αλλά με το να θωρακίζει ορθά το νου του για να μπορεί να αποστομώνει όλους τους παραχαράκτες και θρασύτατους επίβουλους της γης του, για την οποία θα πρέπει να νιώθει συνειδητή υπερηφάνεια ότι ζει και αναπνέει τον αέρα της.

Ο τόπος αυτός ανέδειξε κορυφαία μυαλά, που τα εκμεταλλεύονται Ευρωπαίοι και Αμερικανοί. Μυαλά, που ενώ τα τιμούν οι ξένοι και τα αμείβουν πλουσιοπάροχα, έχουν το νου τους στραμμένο στη γη, που τα γέννησε.

Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, τη φράση, που μου είπε με πόνο ψυχής ένας μαθητής μου, που θριαμβεύει στον Πανεπιστημιακό χώρο του εξωτερικού: «Η Ελλάδα είναι ένα βαλιτσάκι, που το κουβαλώ στην ψυχή μου».

Πρέπει να έχεις προβληθεί από ελεφαντίαση, όταν, ακούγοντας ένα τέτοιο παράπονο, να μη ματώνει η ψυχή σου.

Κάποτε κάναμε εξαγωγές ανειδίκευτων εργατών για τις φάμπρικες της Ευρώπης, σήμερα εξάγουμε ιερουργούς της Επιστήμης. Δυστυχία μας!!!