ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Τ. Λυκειάρχη
Φίλοι αναγνώστες, που μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν τα κείμενά μου, τα οποία δημοσιεύονται στον Τοπικό Τύπο και τα οποία αναφέρονται κυρίως στην επισήμανση, προβολή και ανάδειξη των αρχαιοτήτων μας, με ρωτούν γιατί επανέρχομαι στο θέμα.
Αν και έχω δώσει απάντηση σε προηγούμενα δημοσιεύματά μου σχετικά με την επιμονή μου στο θέμα, ικανοποιώντας σήμερα το αίτημά τους, τα τους λύσω ξανά την απορία.
Κατ’ αρχάς πιστεύω ότι η ανάδειξη και προβολή των αρχαιοτήτων μας αποτελεί πρώτιστο χρέος μας, αφού πέρα από την ασφαλή γνώση της ταυτότητάς μας, διασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό την αυτοθωράκισή μας από κάθε αθέμιτη προσπάθεια παραχάραξης και πλαστογράφησης της ιστορικής μας ύπαρξης και στη συνέχεια αποτρέπει την αποδόμησή της και τον αφανισμό μας, ως λαού αυθύπαρκτου, καθιστώντας μας ασφαλή χώρα.
Δεύτερον η ανάδειξη των αρχαιολογικών μας θησαυρών ενισχύει το πολιτιστικό και πνευματικό μας κύρος σε διεθνές επίπεδο με αποτέλεσμα να κερδίζουμε τον σεβασμό των άλλων λαών, στοιχείο επωφελέστατο σε πολλούς τομείς της ζωής.
Είναι αναμφίβολο ότι λαοί, που κερδίζουν συνειδητά τον σεβασμό των άλλων λαών, αποκτούν ισχυρούς και σταθερούς φίλους, διατεθειμένους να τους στηρίζουν σε πτυχές της ζωής τους, ιδιαιτέρως, όταν αυτές είναι δύσκολες. Και είναι πολύ σημαντικό στη ζωή να έχει κάποιος φίλους ειλικρινείς, αφού αποτελούν αρραγείς στυλοβάτες.
Τρίτον η ανάδειξη των αρχαιολογικών θησαυρών αποτελεί τον κύριο μοχλό ποιοτικού τουρισμού, στοιχείο πολύ σημαντικό, αφού ο τουρισμός κατά πάγια ομολογία αποτελεί τη βαριά και υγιεινή βιομηχανία ενός τόπου.
Μ’ αυτά τα δεδομένα θα πρέπει, όσοι εκούσια αναλαμβάνουν να χειρισθούν τις τύχες του λαού μας, να δώσουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην επισήμανση, ανάδειξη και προβολή του αρχαιολογικού μας πλούτου, ο οποίος, αξιοποιούμενος κατάλληλα, θα επιφέρει εκατονταπλασίονες καρπούς, πολιτιστικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και εμπέδωση ωφελείας.
Και εύλογα γεννάται το ερώτημα. Πώς πρέπει να εκδηλωθεί το ενδιαφέρον μιας ευνομούμενης και οργανωμένης καλά Πολιτείας για τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς;
Προέχει κατ’ αρχάς η προετοιμασία η επιστημονική στελεχών, τα οποία θα εμφορούνται από ειλικρινή αγάπη προς τους θησαυρούς, που κληρονόμησε η πατρίδα μας. Χωρίς αμφιβολία το βάρος εδώ πέφτει στις αρμόδιες πανεπιστημιακές σχολές, οι οποίες θα προβαίνουν στην αυστηρή και προσεκτική εκπαίδευση των στελεχών εκείνων, τα οποία θα αναλάβουν το γοητευτικό έργο. Ασφαλώς η εκπαίδευση των στελεχών αυτών θα γίνεται όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και έμπρακτα. Όσοι δηλαδή πτυχιούχοι της Αρχαιολογικής Σχολής θα εκφράσουν την επιθυμία να υπηρετήσουν το υψηλό λειτούργημα με σύνεση, αγάπη και πάθος, θα πρέπει να εκπαιδευθούν άριστα και για αρκετό χρονικό διάστημα στην υπηρεσία του αρχαιολογικού νυστεριού και κατόπιν, ύστερα από αυστηρή αξιολόγηση, να στελεχώσουν τις αρμόδιες Υπηρεσίες.
Αναγκαία καθίσταται ακόμη η υποχρέωση της Πολιτείας να τοποθετεί στο αρμόδιο Υπουργείο του Πολιτισμού, ανθρώπους εξωκοινοβουλευτικούς και κατόχους ανάλογης παιδείας, χωρίς να φείδεται την πολύφερνη στήριξη της ανάδειξης και της προβολής των αρχαιολογικών θησαυρών.
Η Πολιτεία έχει και άλλο χρέος. Να αξιοποιεί και να προστατεύει σε ασφαλείς και καλαίσθητους χώρους, όσους θησαυρούς ανασύρει από τα σπλάχνα της ελληνίδος γης το αρχαιολογικό νυστέρι.
Ως οργανωμένη κοινωνία έχουμε ασφαλώς ανάγκη και από τη διακίνηση και την κατανάλωση των υλικών αγαθών, αλλά και την παροχή εφήμερης ψυχαγωγίας. Όμως την ενίσχυση των πιο πάνω αγαθών θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό και η στήριξη του ποιοτικού τουρισμού, ο οποίος επιτυγχάνεται με την ανάδειξη, την προβολή και την προστασία του αρχαιολογικού μας πλούτου.
Δυστυχώς, στην πατρίδα μας οι αρχαιολογικοί μας θησαυροί δεν έχουν τη δέουσα εκτίμηση.
Χιλιάδες αρχαιολογικοί θησαυροί επαφίενται στο έλεος της επέλασης των στοιχείων της φύσης και του παντοκαταλύτη χρόνου.
Και δεν είναι μόνον οι απηνείς ολετήρες των θησαυρών οι δυο πιο πάνω παράγοντες. Είναι και η μη στελέχωση των αρμοδίων αρχαιολογικών υπηρεσιών με το επαρκές προσωπικό. Κοντά σ’ αυτά προστίθεται και η εγκληματική αρχαιοκαπηλία. Δυστυχώς η προτροπή στου στρατηγού Μακρυγιάννη προς τους Έλληνες στρατιώτες, που επιχειρούσαν να πουλήσουν στο Ναύπλιο δύο αγάλματα σε ξένους: «Μην τα δώσετε με όσα τάλαρα κι αν σας δώσουν. Γι’ αυτά πολεμήσαμε!» δεν έγινε συνειδητή πίστη σε αρκετούς Έλληνες, οι οποίοι ελαφρά τη καρδία επιχειρούν να πουλήσουν σε ξένους τους θησαυρούς μας.
Αν κάποτε η πατρίδα μας –όνειρο απατηλό- κατάφερνε να φέρει πίσω τις κλαπείσες αρχαιότητές μας, που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά και άλλα μουσεία, που τα κοσμούν και ενισχύουν τα βαλάντια των χωρών τους, τότε η Ελλάδα έπρεπε να επιδοθεί στην ανέγερση χιλιάδων μουσείων. Να λοιπόν πώς θα ερχόταν η ποιοτική οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη. Πόθοι ευσεβείς; Ίδωμεν!
