ΑΡΘΡΟ
του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου
Δικηγόρου Δράμας
Πέρυσι τέτοιες μέρες πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση με τον τίτλο «Απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;» με ομιλητές τον Τεμπονέρα (ΣΥΡΙΖΑ), τον Χριστοδουλάκη (ΠΑΣΟΚ) και την Αχτσιόγλου (ΝΕΑΡ).
Πλήθος κόσμου στην εκδήλωση. Διαφάνηκε ότι κυοφορούνται εξελίξεις. Ότι μπορεί να αλλάξει το πολιτικό τοπίο. Να υπάρξουν συνεργασίες. Που θα λειτουργήσουν όχι απλά προσθετικά, αλλά πολλαπλασιαστικά. Θα επιφέρουν ισχυρή αντιπολίτευση. Θα προσφέρουν εναλλακτική προοδευτική πρόταση.
Για τη Νέα Αριστερά ήταν μια ικανοποίηση. Από την ίδρυσή της άλλωστε διακήρυξε ότι θα λειτουργήσει ως καταλύτης. Για τη συνεργασία. Για να καλυφθεί το έλλειμμα πολιτικής εκπροσώπησης. Μιας πλειοψηφικής κοινωνικής αντιπολίτευσης που ασφυκτιά και αναζητά διέξοδο.
Η εκδήλωση γέννησε ελπίδες. Πως θα ξεκινήσει αν μη τι άλλο κάποιος διάλογος. Πως θα υπάρξουν συγκλίσεις. Ένα χρόνο μετά, τα πρόσφατα μεγαλειώδη συλλαλητήρια ξαναθέτουν επιτακτικά το παραπάνω ερώτημα. Η απάντηση όμως είναι: Βρισκόμαστε ακόμη στο σημείο ΜΗΔΕΝ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την καθοδική του πορεία και πλέον είναι 5ο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ανέβηκε στη 2η θέση, αλλά καταγράφει στασιμότητα και απώλειες. Η Νέα Αριστερά παρά τις τελευταίες ενθαρρυντικές δημοσκοπήσεις αγκομαχά να ξεπεράσει το 3%.
Τα μόνα νέα στοιχεία είναι: 1. Η κατακρήμνιση των ποσοστών της Ν.Δ., που όμως παραμένει και με μεγάλη διαφορά πρώτο κόμμα. 2. Η άνοδος ακροδεξιών λαϊκιστικών κομμάτων (Βελόπουλος, Λατινοπούλου) και ακτιβιστικών – στα όρια του γραφικού ενίοτε – φωνών (Κωνσταντοπούλου). 3. Η τεράστια πλέον κοινωνική αντιπολίτευση, όπως αποτυπώθηκε και στις πρόσφατες μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις. Που όσο κι αν θέλουν κάποιοι να αποσιωπούν ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες.
Η κοινωνική αντιπολίτευση γιγαντώνεται. Το έλλειμμα πολιτικής εκπροσώπησης παραμένει. Τα κόμματα της Κεντροαριστεράς και ιδίως ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αντί να λειτουργήσουν συντονισμένα, συνεχίζουν να διαγκωνίζονται. Ποιος θα προλάβει να καταθέσει πρώτος την άλφα πρόταση και να αναλάβει την βήτα πρωτοβουλία. Ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Και στην τελική ποιος θα διατηρήσει αλώβητο το κομματικό του μικρομάγαζο.
Και ας είναι εμφανές, ότι αυτά δεν αγγίζουν ποσώς την κοινωνία. Και ας είναι ηλίου φαεινότερο ότι ελλείψει σοβαρής και αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης ο Μητσοτάκης, αν και βαριά λαβωμένος, παραμένει ο καταλληλότερος. Και η Ν.Δ. πρώτη και με διαφορά.
Καταθέτει η Αντιπολίτευση πρόταση για προανακριτική επιτροπή και πρόταση δυσπιστίας. Καλώς το κάνει. Αυτά είναι τα θεσμικά της όπλα. Η κοινωνία το απαιτεί. Η κυβέρνηση οφείλει να απολογηθεί για τα λάθη και τις παραλείψεις της. Ουδείς όμως αναμένει ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Θα στριμωχτούν κυβέρνηση και Π/Θ. Αλλά ως εκεί.
Σε άλλη μια άλλη σοβαρή και ώριμη Δημοκρατία το σκάνδαλο των υποκλοπών και το έγκλημα των Τεμπών θα οδηγούσαν σε παραίτηση της κυβέρνησης. Εδώ και με δεδομένους τους συσχετισμούς δεν θα γίνει. Και ας κατέβηκαν στους δρόμους εκατομμύρια. Και ας είναι πλέον ο Π/Θ απονομιμοποιημένος. Ήδη με ανάρτησή του μας είπε πως πήρε το μήνυμα. Και εργάζεται η Κυβέρνηση έτσι ώστε το 2027 να έχουμε ασφαλή σιδηρόδρομο!!! Θα προβεί και σε έναν ανασχηματισμό. Θα κερδίσει χρόνο.
Αισθάνεται ακόμη εσωκομματικά ισχυρός. Έχοντας στο πλευρό του τους ακροκεντρώους. Αλλά και την ακροδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ. Βέβαια η πολιτική είναι μια πολύ σκληρή υπόθεση. Αν και όταν το κόμμα κρίνει πως είναι πλέον καμένο χαρτί, θα τον παραιτήσουν. Για να αναλάβει π.χ. ο Δένδιας.
Άρα το ερώτημα δεν μπορεί να είναι «απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;». Γιατί αν τυχόν φύγει ο ΚΜ και παραμείνουν οι ίδιες πολιτικές, ποιο το όφελος; Και αν τυχόν φύγει η Ν.Δ. και καλύψει το κενό η Ακροδεξιά ή έχουμε συνεργασία Ν.Δ. και Ακροδεξιάς, θα είναι σαφώς οπισθοδρόμηση. Αλλά και αν τυχόν έρθει μια κεντροαριστερή κυβέρνηση με παρόμοιες πολιτικές, τι θα έχουμε κερδίσει; Το σωστό ερώτημα λοιπόν είναι «Απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές του ΚΜ και της Ν.Δ. ποιος και τι;».
Έγραφε πέρυσι τέτοιες μέρες ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρελιάς: «Σήμερα η Ν.Δ. έχει σημαντικές απώλειες, αλλά δεν υπάρχει ισχυρό κόμμα να τις απορροφήσει και να αμφισβητήσει την κυριαρχία της. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει κι άλλο. Και το ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται να διεκδικεί τη δεύτερη θέση απέχει παρασάγγας από τη ΝΔ… το θέμα της εκδήλωσης παραμένει, όσο κι αν το απωθούν οι ηγεσίες τους… αν συνεχίσουν να έχουν μικρομεσαία ποσοστά, ο ΚΜ θα συνεχίσει ανενόχλητος προς την τρίτη κατά σειρά θητεία του… και στο ερώτημα “απέναντι στο Μητσοτάκη ποιος;” θα είναι ο “κανένας”».
Έγραφε ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης: «Μια τέτοια Αριστερά δεν χρειάζεται στην ηγεσία της μια καρικατούρα του Μητσοτάκη, που να παινεύεται πως μιλάει αγγλικά και έχει φοιτήσει σε σπουδαία ιδιωτικά πανεπιστήμια. Χρειάζεται έναν ηγέτη που να έχει συγκρότηση και κότσια… Αν όμως περιοριστούμε στην αναζήτηση ηγεσίας θα μείνουμε στα ρηχά. Όχι πως η ηγεσία δεν μετράει. Κάθε άλλο!… Όμως, το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: τι θέλουμε να βάλουμε στη θέση της Ν.Δ.; αν απαντήσουμε την Κεντροαριστερά, η επόμενη ερώτηση είναι ποια κεντροαριστερά;». Όπως έλεγε και ο Τζίμης Πανούσης: «Εννοείς την Αριστερά μπαίνοντας ή την Αριστερά βγαίνοντας;».
Το ερώτημα λοιπόν σήμερα επανέρχεται ακόμη πιο επιτακτικά: «Απέναντι στον Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. ποιος;». Και βέβαια όπως και οι ομιλητές είχαν τονίσει τότε, το ζήτημα δεν προσωποποιείται. Δεν αναζητάει η κοινωνία τον αντιμητσοτάκη. Σοβαρή εναλλακτική – προοδευτική πρόταση αναζητούν και προσδοκούν οι πολίτες. Που θα έχει πάρει το μήνυμα των συλλαλητηρίων. Που θα μπορεί και θα θέλει να ανατάξει τη χώρα και την κοινωνία.
Και πρέπει σε αυτή τους την αγωνιώδη προσδοκία να δοθούν αξιόπιστες απαντήσεις. Όχι με τεχνητές συγκολλήσεις και συμφωνίες κορυφής. Αλλά με διεργασίες από τη βάση. Που ήδη υπάρχουν. Σε πολλές πόλεις πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλία και στήριξη σωματείων, κοινωνικών φορέων, αλλά και δυνάμεων της Κεντροαριστεράς ογκώδη συλλαλητήρια για τη διάσωση του ΕΣΥ. Ποιοι λοιπόν, πως και πότε μπορούν να συγκροτήσουν ένα τέτοιο Λαϊκό Μέτωπο αναγέννησης και ελπίδας;
Ποια κόμματα αλήθεια θα μπορούσαν να συγκροτήσουν μια τέτοια σοβαρή αντιπολίτευση σήμερα και μια εναλλακτική πρόταση για αύριο. Θεωρώ πως είναι σαφές. Πρωτίστως τα τρία κόμματα που έχουν ήδη τέτοιες διεργασίες και επαφές, δηλαδή ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά.
Μπορούν να καταλήξουν σε ένα συνεκτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης; Προφανώς ναι. Οι διαφορές δεν είναι τεράστιες και αξεπέραστες. Μπορούν να διαμορφώσουν ένα συνεκτικό και πειστικό πρόγραμμα με άξονες:
- Κράτος Δικαίου – Αποκατάσταση αξιοπιστίας Θεσμών και Πολιτείας.
- Προοδευτική φορολογία – Κράτος Πρόνοιας ως μοχλός ανάπτυξης – Κοινωνική Δικαιοσύνη (όχι απλά φορολόγηση υπερκερδών και επιδοματική πολιτική, στήριξη χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων).
- Στήριξη Υγείας και Παιδείας.
- Βιώσιμη και πράσινη Ανάπτυξη για όλους.
- Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
- Αξιοκρατία. Ισονομία. Ισοπολιτεία.
Ιδού η Ρόδος λοιπόν, ιδού και το πήδημα.
Ή θα αντιστοιχηθούμε στις προκλήσεις των καιρών και τις επιταγές των πολιτών. Ή η Κοινωνία θα μας ξεπεράσει. Και θα καλύψουν το πολιτικό κενό άλλες δυνάμεις με ακραίο και λαϊκίστικο λόγο.
Όπως έγραψε σήμερα και ο Αλέξης Χαρίτσης: «Είναι η ώρα για το Κοινωνικό και Λαϊκό Μέτωπο της εποχής μας… Για να μην επικρατήσει η εποχή των τεράτων, η μόνη απάντηση είναι η γέννηση του καινούργιου».
