Εν μέσω Ευρωεκλογών και ενώ οι περισσότεροι από εμάς αναρωτιούνται τι χρώμα να διαλέξουν και ποιο να απορρίψουν, η δική μου σκέψη τρέχει αλλού.

Πώς μπορώ να εμπιστευτώ έναν υποψήφιο όταν έχει μεταξύ μας «καεί» πριν ακόμα να έχει ξεκινήσει γιατί ακριβώς αυτό συμβαίνει όταν μας πλησιάζουν να τους ψηφίσουμε με τον τρόπο τους. Εισβάλουν στην καθημερινότητά μας, με ψηφοδέλτια, κάρτες, προγράμματα, μπλε κουστούμια και γραβάτες.

Τους ανταμώνουμε στο καφενείο, στην ψησταριά, στη δημόσια υπηρεσία που πάμε να εξυπηρετηθούμε… παντού.

Δεν έχει σκεφτεί κανένας ποτέ ότι μόνο από σεβασμό θα μπορούσαν απλά να αφήσουν ένα τηλέφωνο, άντε και ένα e-mail που να ισχύει και μετά τις εκλογές;

Αυτό το τελευταίο μου φαίνεται σημαντικό, αφού ένας συνάδελφος μου εξηγούσε πρόσφατα ότι για π.χ. στις δημοτικές εκλογές, τα περισσότερα κινητά θα μπορούσε να είναι καρτοκινητά και να πετάγονται όταν όλα θα έχουν κριθεί ή να έχουν άλλο ιδιοκτήτη.

Το ζητούμενο είναι γιατί όλα αυτά;

Γιατί τόση ταλαιπωρία για ένα «τίποτα».

Δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι τα χαρτιά καταλήγουν στο κάδο των αχρήστων, τα προγράμματα δεν διαβάζονται ποτέ και τα ψηφοδέλτια χρησιμοποιούνται επίσης σπάνια;

Δεν θα ήταν προτιμότερο να τους δούμε να έρχονται όχι με κίνητρο το δικό τους μέλλον αλλά απλά να δώσουν κίνητρο στον δικό μας αγώνα, να καταφέρουν επιτέλους να ομορφύνει η μέρα μας και ας είναι δύσκολη στο χωράφι, στην επιχείρηση, στο σπίτι, στην υπηρεσία… παντού.

Αυτά είχα να πω και να προσθέσω το εξής.

Με το μυαλό μου περπατάω στα σοκάκια της Δράμας αλλά αντί το δροσερό αεράκι της Αγίας Βαρβάρας νιώθω μία πόλη που βγάζει συναισθήματα απογοήτευσης, στεναχώριας και αγανάκτησης.

Γιατί δεν μπορούμε πράγματι να πετύχουμε από το εγώ να πάμε στο εμείς;

 

ΔΩΡΑ Μ.