Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

Αυτό που θα διαβάσετε είναι πραγματικό γεγονός, το έζησα και σας το μεταφέρω.

Συμβαίνει κάπου σε αυτήν τη χώρα και ο ήρωας μας, παιδί ομογενειακής οικογενείας, τελειώνοντας το Λύκειο, με την ανάλογη βοήθεια φροντιστηρίων, εισάγεται στο Βιολογικό Αθηνών.

Περατώνει της σπουδές του και αφού έχει τελειώσει με όλες τις υποχρεώσεις του πιάνει δουλειά σε ένα φροντιστήριο στην Αθήνα.

Συναντηθήκαμε μέσω γνωστών και φίλων και ανταλλάξαμε πολλές και ενδιαφέρουσες απόψεις για πολλά θέματα.

Έφτασε όμως και η στιγμή, όπως το έφερε η κουβέντα, να τον ρωτήσω το πώς τα πάει με τη δουλειά του και πώς είναι από γενικής άποψης το να εργάζεσαι σε ένα φροντιστήριο.

Από τα λεγόμενά του δεν μου φάνηκε ότι ήταν ευχαριστημένος με αυτό που έκανε και ήταν μάλλον υποχρεωμένος για να βιοπορίζεται.

Πέρασαν τα χρόνια, ο καθένας ακολούθησε τους διαφορετικούς δρόμους που χαράζει η ζωή, πάντα όταν είχα την ευκαιρία και έβρισκα κάποιον φίλο της παρέας εκείνης ρωτούσα για όλους και έτσι έμαθα ότι ο Επαμεινώνδας βρίσκεται τώρα στο δημόσιο. Πέρασε σε ένα διαγωνισμό και δουλεύει ως γραμματεύς στα Δικαστήρια με πρώτη τοποθέτηση στη μακρινή από το κλεινόν άστυ Ηγουμενίτσα, όμως κάποιες φόρες η ζωή τα φέρνει έτσι και σε βάζει με τόση άνεση προ τετελεσμένων γεγονότων και σου αποδεικνύει ότι μάταια μεγάλα λόγια έρχονται μετά από μεγάλες μπουκιές για να αποδείξουν το λεχθέν, μεγάλη μπουκιά, φάε μεγάλη κουβέντα μη λες.

Τον βρίσκω διορισμένο καθηγητή σε δημόσιο σχολειό και αυτό δεν έλαχε, ούτε έτυχε, αλλά η μεγάλη οικογένεια που δημιούργησε, του έδωσε το εισιτήριο εισόδου στο δημόσιο και δη στον τομέα που σπούδασε.

Θυμήθηκα το πόσο κάθετος ήταν τότε με την επιλεγόμενη παραπαιδεία και ότι δεν χρειάζεται μιας και το σχολείο με τις γνώσεις που δίνει είναι αρκετό για την εισαγωγή σου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Δεν επεδίωξα να τον συναντήσω, αλλά όπως είπα, εσύ σχεδιάζεις και ο Θεός γελά. Βρισκόμαστε με ένα ξάδελφό μου σε μια σύναξη στο σπίτι του και μεταξύ των τόσων που είπαμε ο καθένας από εμάς, μίλησε για τα τέκνα του και το τι κάνουν και ο γιος του ξάδελφου μου, τελευταία τάξη στο Λύκειο, στα λεγόμενά του ανέφερε και τον καθηγητή της βιολογίας που ως έκπληξη ήρθε στο άκουσμα μου το όνομα του ξανά, Επαμεινώνδας…

Πριν συνεχίσω η κατάσταση στα Δημόσια Σχολεία είναι λίγο – πολύ γνωστή.

Οι περισσότεροι μαθητές «παρακολουθούν» τα μαθήματα, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή, έχοντας στο μυαλό τους τις ώρες του διαλείμματος και το πότε θα σχολάσουν. Μοιραία, οι όποιες γνώσεις λαμβάνουν, τους παρέρχονται από τα φροντιστήρια (ιδιαίτερα και οργανωμένα). Οι εκπαιδευτικοί, μη έχοντας τις περισσότερες φορές διάθεση να ξεφύγουν από τα στενά πλαίσια των σχολικών βιβλίων, λειτουργούν διεκπεραιωτικά. Πολλοί στέκονται στις χαμηλές, όπως θεωρούν, απολαβές τους, στα δώρα που «κόπηκαν» και στις πρόσθετες εργασίες που αναλαμβάνουν να εκτελέσουν εντός και εκτός σχολείου, στο πλαίσιο των υποχρεώσεών τους.

Καλύτερα είναι τα πράγματα στα ιδιωτικά σχολεία, τα δίδακτρα των οποίων όμως είναι απλησίαστα για τις περισσότερες Ελληνικές οικογένειες.

Ρωτώντας τον ξάδελφο μου το εάν πηγαίνει και σε ποια μαθήματα φροντιστήριο το παιδί, μου ανέφερα μεταξύ άλλων ότι ο Επαμεινώνδας έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και ένας από αυτούς ήταν και το παιδί του ξάδελφου μου.

Υπενθυμίζω τον νόμο 1566/85 σύμφωνα με τον οποίο: «Απαγορεύεται η παράδοση ιδιαίτερων μαθημάτων από δασκάλους του Δημοσίου και οι παραβάσεις επισύρουν φυλάκιση μέχρι τριών ετών, ενώ συνιστά πειθαρχικό αδίκημα, για το οποίο μπορεί να επιβληθεί και η ποινή της οριστικής παύσης από την εργασία». Από το 2010 έως το 2013, υπολογίστηκε ότι τα παράνομα ιδιαίτερα μαθήματα που παραδίδονταν από εκπαιδευτικούς, χωρίς αποδείξεις, κόστισαν στις ελληνικές οικογένειες 2,5 δις ευρώ (!), ένα πραγματικά ασύλληπτο ποσό. Φυσικά, η φοροδιαφυγή από αυτά ανέρχεται σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Τα στοιχεία είχε παρουσιάσει ο τότε Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος (των νόμιμων, οργανωμένων φροντιστηρίων δηλαδή) Γιάννης Βαφειαδάκης.

Οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων, στρέφονταν εναντίον των εκπαιδευτικών του Δημοσίου που παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα.

Η έκπληξή μου δεν υπήρξε, διότι αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Όλοι μας γνωρίζουμε τις παθογένειες αλλά και τις διαφορές των διδασκαλιών και καθηγητών των χρόνων μας, αλλά και πολύ παλαιοτέρα, που μοχθούσαν και το έπαιρναν προσωπικά το εάν κάποιος μαθητής τους δεν τα πήγαινε καλά, απέχοντας παρασάγγας από τους σημερινούς διδάσκοντες, οι οποίοι αδιαφορούν, βρίσκοντας δικαιολογίες αμέτρητες. Στις περισσότερες έχουν τα δίκαια τους αλλά το επίπεδο έχει πέσει πολύ και αυτό καθιστά εύκολη τη μετάβαση σε φροντιστηριακή βοήθεια, η όποια επεκτείνεται διάσπαρτα και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάντε τον κόπο να ρίξετε μια ματιά βάζοντας στο διαδίκτυο για πανεπιστημιακά φροντιστήρια.

Μετά απορούμε με τους χιλιάδες αμόρφωτους επιστήμονες που βγαίνουν έχοντας το χαρτί της αποφοίτησης αλλά γνώσεις στο ναδίρ.

Η Παιδεία σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 16, παρ. 4) είναι δωρεάν στην Ελλάδα, αλλά κάτι τέτοιο στην πράξη δεν ισχύει.

Αλλά τι πάει να πει παραπαιδεία; Τι γίνεται στο σχολείο που θεωρείται πράγματι παιδεία, όταν έχουμε να κάνουμε με προγράμματα σπουδών που προσπαθούν να στριμώξουν μέσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα όσο το δυνατόν περισσότερη ύλη, που προάγουν την αποστήθιση, τη βαθμοθηρία, το αγχωτικό κυνήγι μιας θέσης στο Πανεπιστήμιο; Πώς αποτυπώνεται ο παιδαγωγικός ρόλος του σύγχρονου Λυκείου στην πράξη; Όλα εναπόκεινται στην προαίρεση κάποιων φωτισμένων εκπαιδευτικών.

Έτσι λοιπόν, κλείνοντας την ιστορία μας, ο φίλος μας ο Επαμεινώνδας, σφυρίζοντας τρεις και κοιτώντας πότε αριστερά και πότε δεξιά, μισοκλείνοντας το μάτι και στο κέντρο, από κατακριτής του συστήματος αυτού, έγινε θιασώτης και μάλιστα ατομικά και για την πάρτη του.

Σε μια κοινωνία, λοιπόν, που χρειάζεται το φροντιστήριο και που αυτό είναι στενά δεμένο με τη ζωή κάθε εφήβου και κάθε ελληνικής οικογένειας, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να μιλάμε για παραπαιδεία. «Η δικαιοσύνη μάλιστα απαιτεί να αναγνωρίσουμε ότι τα φροντιστήρια όχι μόνο βοήθησαν και βοηθούν τα παιδιά μας να ανεβούν τις σκάλες του Πανεπιστημίου, αλλά και το Πανεπιστήμιο το βοήθησαν και το βοηθούν να διατηρήσει σε κάποιο επίπεδο τις σπουδές του» (Ευάγγελος Παπανούτσος – Έλληνας παιδαγωγός, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος).

Η κρίση δίκη σας, ουδείς αλάνθαστος πλην των διδασκόντων.

Μετά μου λες και διηγώντας να κλαις, γιατί δεν σου γράφω Θεανώ.