Βάδιζε υγιαίνων: Η δοκιμασία ως αφετηρία για το καλό όλου του κόσμου

ΑΡΘΡΟ

Του Κωνσταντίνου Μπλούχου

Βουλευτή Ν.Δ. Νομού Δράμας

Είναι γεγονός ότι η ζωή μας, λόγω της πανδημίας έχει λίγο στριμωχτεί. Μερικές φορές σκέφτομαι και λέω ότι ποτέ δεν εκτιμήσαμε αυτό που έχουμε. Δεν εκτιμήσαμε την ελευθερία μας, την υγεία μας, το δώρο της ζωής ολόκληρης. Δηλαδή, τη δυνατότητα του να αγαπάμε, να είμαστε δημιουργικοί, να προσφέρουμε αφειδώλευτα και απροϋπόθετα, να χαιρόμαστε με την παρουσία του άλλου ανθρώπου στην καθημερινότητά μας.

Στο ιστορικό παρόν μας, όλο αυτό πιέζεται. Οπότε πρέπει να δούμε κι εμείς την πίστη στη ζωή με έναν διαφορετικό τρόπο. Όχι να την εγκαταλείψουμε… Να την στεριώσουμε περισσότερο μέσα μας και να δούμε ότι είναι μερικά πράγματα που τα κάνουμε όχι από έλλειψη πίστης, αλλά από περίσσευμα αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Μέσα στη διαδικασία της ζωής μας, της καθημερινότητάς μας, πρέπει να φροντίσουμε τον άλλο, τον κάθε Άλλο, να μην πάθει κάτι. Δεν πρέπει να βοηθούμε και να κοιτούμε μόνο τον εαυτό μας. Έχουμε και τον Άλλο. Και πρέπει αυτό να το δούμε πάρα πολύ σοβαρά.

Είναι ανάγκη να ψάξουμε τις δυνατότητες που διαμορφώνονται μέσα στις διαρκώς ανανεούμενες παροτρύνσεις της Πολιτικής Προστασίας ώστε να αντιμετωπιστεί η πανδημία, χωρίς να κάνουμε έκπτωση στην ζωή μας και κυρίως, τούτες τις μέρες, χωρίς να κάνουμε έκπτωση στην ασφάλειά μας.

Όσοι θρησκεύουμε, πριν υιοθετήσουμε οιαδήποτε άποψη περί εχθρότητας της επιστήμης ή της πολιτικής προς τη θρησκεία και την πίστη, πριν ασπαστούμε οιαδήποτε θεωρία συνομωσίας ότι «κάποιοι κινούνται εναντίον της Εκκλησίας», θα πρέπει να έχουμε κατά νου την Αγία Γραφή και τις ρητές επιταγές της για το σεβασμό στο γιατρό:

«Να αποδίδεις στο γιατρό τις τιμές που του ανήκουν, γιατί κι αυτόν, ο Κύριος τον έχει ορίσει στο λειτούργημά του. Ο Ύψιστος δίνει στο γιατρό τη γνώση να γιατρεύει· και με δώρα τον ανταμείβει ο βασιλιάς. Το γιατρό, η ικανότητά του τον αναδεικνύει, και προκαλεί το θαυμασμό σπουδαίων αντρών. Ο Κύριος δημιούργησε τα φάρμακα από τη γη κι ο άνθρωπος που έχει φρόνηση δε θα διστάσει να τα χρησιμοποιήσει». (Σοφία Σειράχ 38, 1-4).

Πρέπει να καταλάβουμε ότι καθετί πρωτόγνωρο, όπως η σημερινή κατάσταση, δεν είναι εύκολο να το διαχειριστούμε. Χρειαζόμαστε πολλήν υπομονή και εντονότερη πίστη για να μπορούμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματα. Ας έχουμε κατά νου, ότι όλα θα κυλίσουν καλά και ότι θα είναι κάτι που θα το θυμόμαστε… Ενδεχομένως μάλιστα, σε έναν μελλοντικό διάλογο να λέμε μεταξύ μας: «θυμάσαι εκείνη τη χρονιά που κρατούσαμε απόσταση δυο μέτρων ο ένας από τον άλλο, αλλά ο νους κι η καρδιά μας ήταν πιο κοντά όσο ποτέ άλλοτε;».

Υπάρχουν και οι άνθρωποι οι οποίοι, επειδή επέτυχε η προσπάθεια αποφυγής εξάπλωσης της πανδημίας τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο, φέρονται με έναν τρόπο ότι είναι πεπεισμένοι, ότι δεν υπάρχει ιός, ότι είναι ψέμα, ότι δεν υπάρχει αρρώστια. Είναι σαν τους καπνιστές, οι οποίοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει καρκίνος του πνεύμονα, δεν πιστεύουν ότι η κακή τους συνήθεια μπορεί να τους σκοτώσει, μέχρι να δουν με τα μάτια τους τον συγγενή τους, τον γείτονά τους ή τον ίδιο τους τον εαυτό να νοσεί και να σκέπτονται τότε «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».

Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε δύσκολη τη ζωή στην επιστημονική κοινότητα η οποία νοιάζεται για όλους μας. Και βέβαια, καμία ασθένεια και καμία επιστημονική μέριμνα, δεν υποκαθιστά την ατομική ευθύνη του καθένα μας. Το χρέος της ατομικής ευθύνης προηγείται κάθε κρατικής ή συλλογικής μέριμνας.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοηθεί ότι πλέον μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε και κάτι ουσιαστικότερο. Να χαιρόμαστε τις χαρές και να γιορτάζουμε τις γιορτές πιο εσωτερικά… Μέσα μας. Λιγότερο για το φαίνεσθαι και περισσότερο για το είναι. Για την οντολογική μας ανάγκη και όχι για την εξωτερική εικόνα και την κοσμικότητα. Και η γιορτή είναι αυτό το ουσιαστικό εντέλει. Να προσευχηθούμε, να προσκυνήσουμε, να παρακαλέσουμε, να δοξολογήσουμε, να αισθανθούμε την εσωτερική πλησμονή και όσο μας επιτρέπεται από τις κοινωνικές συναθροίσεις, να την μεταφέρουμε στον άλλο, σε κάθε Άλλο. Να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη επειδή έχουμε δίπλα μας τον κάθε δικό μας άνθρωπο, τον κάθε δικό μας άλλον, να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη που είμαστε ελεύθεροι, που μπορούμε να χαρούμε τη ζωή… Πρέπει λοιπόν να δώσουμε προτεραιότητα σε αυτό το ουσιαστικότερο πανηγύρι, το προσωπικό πανηγύρι του καθένα. Που φέτος, από το Πάσχα κιόλας, δεν έχουμε χορούς και γλέντια, αλλά ανασταίνεται η εσωτερική μας χαρά. Το πανηγύρι της ζωής. Στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αυτό το πράγμα το λέμε «πράξη Ευχαριστίας». Είναι το μυστήριο της Ευχαριστίας. Κι εύχομαι μετά από αυτή την εμπειρία, στο μέλλον, όταν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, χάρη στην φετινή εσωτερική μας εμπειρία, να γίνονται τα πανηγύρια μας ουσιαστικότερα και ωραιότερα. Ας κάνουμε την τωρινή δοκιμασία, αφετηρία για το καλό όλου του κόσμου!