ΑΡΘΡΟ
του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου
Δικηγόρου Δράμας
Με αφορμή την Ουκρανική κρίση πολλοί θέτουν και πάλι το ερώτημα: Τσάμπερλεν ή Τσόρτσιλ; Πολιτική κατευνασμού ή αντιπαράθεσης;
Και απαντούν οι ίδιοι με νόημα πως ακόμη μια φορά δικαιώνεται ο Τσόρτσιλ.
Γιατί η πολιτική του Τσάμπερλεν δεν στάθηκε ικανή να σταματήσει τον Χίτλερ.
Γιατί οι πολιτικές των Μέρκελ, Ολάντ, Σαρκοζί, Μακρόν δεν απέτρεψαν τον Πούτιν.
Απαιτούν και από όλους εμάς μονολεκτική απάντηση. Λες και τα ζητήματα αυτά δεν είναι πολυσύνθετα, δεν απαιτούν ολιστική προσέγγιση, ορθολογικές αναλύσεις.
Με αυτή τη μανιχαϊστική λογική, μας καλούν να απαντήσουμε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ.
Η ζωή όμως είναι πολύπλοκη. Δεν επιδέχεται επιφανειακές προσεγγίσεις. Δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, άσπρο/μαύρο, απόλυτο καλό/απόλυτο κακό.
Προσωπικά λοιπόν θα ρωτούσα: Ναι ή όχι σε ποιον Τσάμπερλεν και σε ποιον Τσόρτσιλ; Ακολούθως θα απαντούσα:
Ναι στον Τσάμπερλεν που ήθελε να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για να πετύχει ειρήνευση, να αποφευχθεί ένας 2ος ακόμη πιο καταστροφικός Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ναι στον Τσάμπερλεν, που παραδέχθηκε ότι αδίκως με τη λήξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου η Σουδητία με 3 εκατομμύρια Γερμανούς, δόθηκε στην Τσεχοσλοβακία (σημ. με τη λήξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ουίλσον προέβλεψε πως οι αδικίες σε βάρος της Γερμανίας θα οδηγήσουν στον 2ο πόλεμο).
Όχι στον Τσάμπερλεν, που ακόμη και μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας από τη Γερμανία και την ένωσή της με την Αυστρία, πίστευε πως θα μπορούσε να αποφύγει τον πόλεμο και δεν προχωρούσε στην αναγκαία αμυντική προετοιμασία.
Ναι όμως στον Τσάμπερλεν που κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία, όταν αυτή εισέβαλε στην Πολωνία.
Όχι στον Τσόρτσιλ που ως Υπουργός Εσωτερικών έδωσε εντολή να μη σβήσουν φωτιά σε κτήριο και αφέθηκαν τρεις εγκληματίες που είχαν καταφύγει εκεί να καούν.
Όχι στον Τσόρτσιλ, που ως Υπουργός Ναυτικών παρά τις διαφωνίες ρεαλιστών πολιτικών και στρατιωτικών εκτέλεσε την επικίνδυνη εκστρατεία στην Καλλίπολη, όπου χάθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Βρετανοί και η επιχείρηση απέτυχε παταγωδώς.
Ναι στον Τσόρτσιλ που όταν ανέλαβε Πρωθυπουργός, εξόπλισε τη χώρα, ενέπνευσε το λαό, έγινε ο Ηγέτης της Νίκης.
Όχι στον Τσόρτσιλ, που εισηγούνταν ριψοκίνδυνες επιχειρήσεις διακινδυνεύοντας την τελική έκβαση του πολέμου, επιχειρήσεις που απέτρεψαν σώφρονες στρατηγοί (Μοντγκόμερι, Αϊζενχάουερ).
Αν έπρεπε λοιπόν να τοποθετηθώ στο άνω δίλημμα, θα απαντούσα ως εξής.
Ενίοτε με τον Τσάμπερλεν και ενίοτε με τον Τσόρτσιλ.
Αλλά και με τον Βίλι Μπράντ και με τον Κολ. Συνεργάστηκαν με την ΕΣΣΔ, υπήρχε Ειρήνη, πέτυχαν την επανένωση της Γερμανίας δίχως μια τουφεκιά.
Ναι λοιπόν στην ostpolitik και τη realpolitik.
Και με τον Μπάιντεν και τον Μακρόν για Δημοκρατία και Πρόοδο.
Ναι λοιπόν στην ενωμένη Ευρώπη και στο κοινωνικό της πρόσωπο.
Όχι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας, που οδηγούν σε οικονομική – κοινωνική κρίση, εκτρέφουν το λαϊκισμό, γιγαντώνουν την ακροδεξιά.
Ναι στην κοινή Ευρωπαϊκή Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα και στη συνεργασία για μια νέα αρχιτεκτονική Ασφάλειας για ολόκληρη την Ευρώπη.
Όχι στην πλήρη εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Ναι στους Ευρωπαίους ηγέτες για την ομόνοια στο Ουκρανικό ζήτημα.
Όχι στην υποταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, στους υπέρογκους εξοπλισμούς, στο νέο ψυχρό πόλεμο Ανατολής – Δύσης.
Ναι στον Μπάιντεν για το κοινωνικό του πρόγραμμα, την πρόθεσή του να φορολογήσει τους εκατομμυριούχους, όπως φορολογούνται και οι εργατοϋπάλληλοι.
Όχι στην πολεμική ρητορική του και την κλιμάκωση του πολέμου, για την επίτευξη ευσεβών πόθων της Δύσης (ήττα Ρωσίας, πτώση Πούτιν), που εμποδίζουν τη διπλωματία, απομακρύνουν την ειρήνη, οδηγούν στη διαιώνιση των συγκρούσεων, καταλήγουν στη θυσία και την πλήρη καταστροφή της Ουκρανίας.
Ναι στον Μακρόν που αποφεύγει τη ρητορική κλιμάκωση, κρατά ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας για να επιτευχθεί το συντομότερο εκεχειρία και ειρήνευση.
Όχι όμως στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό και κοινωνικό του πρόγραμμα.
Ναι δίχως επιφυλάξεις στον Μακρόν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ, ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ! ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ!!!
