ΑΡΘΡΟ

Του Βασίλειου Μελαδίνη

Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη

Στις 27 Απριλίου 2023 ο νέο Οθωμανός Σουλτάνος, κύριος Ερντογάν, τέλεσε τα εγκαίνια του πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Akkuyu (Ακκούγιου) της Τουρκίας.

Αναρωτήθηκα. Η προστάτιδα της Τουρκίας, Γερμανία που είναι και η κύρια προμηθεύτρια επιθετικών οπλικών συστημάτων της Τουρκίας (κάτι αν κηδεμόνας της), πως επιτρέπει, ενώ η ίδια κλείνει τους πυρηνικούς της σταθμούς και στρέφεται στην πράσινη ενέργεια, να δημιουργούνται πυρηνικά προβλήματα στα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε. χωρίς καμία αντίδραση;

Ανατρίχιασα με την ομερτά όλων, γιατί:

  1. Με τη λειτουργία του εργοστασίου αυτού η Τουρκία αποκτά τη δυνατότητα μελλοντικής κατασκευής πυρηνικών όπλων! Το ότι είναι μία απολύτως αναξιόπιστη χώρα ως προς την τήρηση του διεθνούς δικαίου και της όποιας συμφωνίας υπογράφει, επιτείνει τη βεβαιότητα ότι θα προσπαθήσει να μπει στο club των πυρηνικών δυνάμεων του πλανήτη. Όμως κανείς από τους ΗΠΑ, Ε.Ε. και λοιπών παρακολουθημάτων οικολογικών και μη δεν ήγειραν κανένα σχετικό εμπόδιο, όπως για παράδειγμα στο θεοκρατικό Ιράν, γιατί;
  2. Τα εγκαίνια αφορούσαν μόνο τον πρώτο από τους τέσσερες αντιδραστήρες που θα λειτουργήσει εντός του 2023. Οι άλλοι τρεις θα λειτουργήσουν έως το 2025, άρα τετραπλός ο κίνδυνος, όπως και στη Fukushima (Φουκουσίμα) της Ιαπωνίας!
  3. Η όλη εγκατάσταση είναι κτισμένη δίπλα στη θάλασσα, για να παροχετεύει νερό για τους ραδιενεργούς πυρήνες. Είναι κτισμένη πάνω σε μεγάλο ρήγμα, παρακλάδι του τεράστιου ρήγματος της Ανατολίας που έδωσε και τους τελευταίους καταστροφικούς σεισμούς στην περιοχή με πάνω από 60.000 θύματα. Ο κίνδυνος από ένα τσουνάμι καταστροφικό, όπως της Φουκουσίμα, είναι υπαρκτός. Η διαφορά είναι ότι εκεί είχαν έναν ολόκληρο Ωκεανό, τον Ειρηνικό, για να διασκορπιστεί η διαρροή, εδώ έχουμε μια πεπερασμένη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου που θα μολυνθεί πολύ και ανεπανόρθωτα.
  4. Η περίπτωση δε να συμβεί ένα ατύχημα είναι μεγάλη γιατί το εργοστάσιο κατασκευάζεται με Ρωσική τεχνολογία που είναι συνέχεια της Σοβιετικής που όπως θυμάστε μας άφησε παρακαταθήκη το ατύχημα του Chernobyl (Τσερνόμπιλ) της Ουκρανίας οι επιπτώσεις του οποίου είναι ακόμα υπαρκτές. Μη ξεχνάμε πως απέναντι από τα παράλια του Ακκούγιου είναι τα παράλια της Δημοκρατίας της Κύπρου και λίγο πιο εκεί η Συρία, ο Λίβανος, το Ισραήλ που θα πληρώσουν πρώτοι και χειρότερα από όλους ότι και να συμβεί.

Σκέφθηκα πως τα 12 χρόνια και 10 ημέρες που έχουν περάσει από το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα (17 Απριλίου 2011) είναι πολύς καιρός και έχουμε ξεχάσει πως υπάρχουν περιοχές και άνθρωποι που ζουν ακόμη τις επιπτώσεις του εφιάλτη που η μόνη του διαφορά από το Τσερνόμπιλ είναι πως «μας πέφτει μακριά». Αν όμως θέλουμε να μάθουμε και να καταλάβουμε τι, πως και ποιοι τοποθετούν αυτή τη βόμβα στη γειτονιά μας, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το 1945 συνθηκολόγησε η Ιαπωνία, αφού πρώτα δέχθηκε τις δύο μοναδικές ατομικές βόμβες που έχουν χρησιμοποιηθεί, μέχρι σήμερα, σε πόλεμο.

Για το γεγονός αυτό, κάθε χρόνο, έχουμε εκδηλώσεις στις δύο μαρτυρικές πόλεις. Όμως παρά τους πύρινους λόγους των επισήμων, για ειρήνη και κατάργηση των πυρηνικών όπλων, ο λαός της Ιαπωνίας φαίνεται πως έχει θυσιάσει την ιστορική του μνήμη στον βωμό και την αναγκαιότητα της οικονομικής ανάπτυξης και αυτό μπορεί μέχρι κάποιο σημείο να δικαιολογηθεί.

Η ηττημένη και ρημαγμένη Ιαπωνία, μαζί με τη μισή Κορέα, ήταν το ανάχωμα απέναντι στην κόκκινη απειλή που αντιπροσώπευαν η Κίνα, η ΕΣΣΔ και η Β. Κορέα. Για τον λόγο αυτό έπρεπε να αναπτυχθεί με κάθε θυσία, η Ιαπωνία! Μήπως αυτό σας θυμίζει το παλαιότερο επιχείρημα πως «η Τουρκία είναι το ανάχωμα ενάντια στη ΕΣΣΔ» και σήμερα «ενάντια στον Ισλαμισμό» και έτσι είναι δικαιολογημένη η ανοχή της Δύσης στα επεκτατικά τσαλίμια και τη οικονομική της «βαρβαρότητα» και παραβατικότητα;

Έτσι η Ιαπωνία έγινε ο πλησιέστερος προπαγανδιστής του «θαύματος της ελευθερίας» στην ευρύτερη περιοχή. Παρέμεινε όμως μια χώρα όπου η θεία δίκη και το διεθνές δίκαιο δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ και καταπατήθηκαν βάναυσα, αφού ο μεγαλύτερος εγκληματίας πολέμου, ο αυτοκράτορας μαζί με όλες τις δομές της λαϊκής καταπίεσης, παρέμενε στη θέση του. Με μια λαϊκή εκπαίδευση που βασιζόταν στον μιλιταρισμό τον συντηρητισμό, την οπισθοδρόμηση και τη σχεδόν «θρησκευτική» υπακοή στους κρατούντες που τους διαποτίζει, αφύσικα.

Μήπως όλο αυτό μοιάζει με την πολιτική της Δύσης απέναντι στην Τουρκία; Μια πολιτική ανοχής απέναντι στα εγκλήματά της στνη Κύπρο, τις γενοκτονίες Αρμενίων και Ποντίων, τη μη τήρηση των όρων της σύμβασης της Λοζάνης που προέβλεπε αυτονομία της Ίμβρου και Τενέδου και ίδρυση Κουρδικού κράτους;

Για τους λόγους αυτούς, λοιπόν, άκριτα και «πειραματικά», η Ιαπωνία αναπτύχθηκε και η Τουρκία αντίστοιχα αφέθηκε να θεριέψει παραβατικά ενάντια σε κάθε διεθνή ηθικό κανόνα!

Σε ένα τόπο χωρίς πρώτες ύλες και ορυκτά καύσιμα, όπως η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ πρόσφεραν τεχνογνωσία, κεφάλαια και υπηρεσίες μα κύρια συνέδραμαν στην κατασκευή του πλέγματος των πυρηνικών αντιδραστήρων για την παραγωγή φτηνής και ελεύθερης από εισαγωγές, ενέργειας.

Αυτοί που, λίγα χρόνια πριν, είχαν κάνει τη χώρα πεδίο δοκιμών για τις ατομικές τους βόμβες, θεμελίωναν σε μια σεισμογενή χώρα τη μόνιμη απειλή του θανάτου στο όνομα αποκλειστικά των δικών τους συμφερόντων.

Και έπειτα ήρθε η καταστροφή!

Μια καταστροφή, που το μέγεθος και το είδος της παραπέμπει στο «σύνδρομο της Κίνας». Το σύνδρομο αυτό αναφέρεται στο σενάριο της ανεξέλεγκτης τήξης του πυρήνα (και εδώ έχουμε τέσσερεις). Ατύχημα σε ένα τέτοιο εργοστάσιο, που βρίσκεται στη Κίνα σημαίνει ότι ο τηγμένος πυρήνας «ταξιδεύει» τρυπώντας, θεωρητικά, τη Γη και αναδύεται στο γεωγραφικό αντίποδα, την Νέα Υόρκη! Το σενάριο είναι φανταστικό, όμως υπάρχει για να δείχνει την ανεξέλεγκτη δύναμη του φαινομένου, που τόσο παραστατικά δόθηκε, πριν από 40 περίπου χρόνια, στην ομώνυμη ταινία με τη Jane Fonda και το Jack Lemon.

Στη περίπτωσή μας αντί να έχουμε την τρύπα της «επιστημονικής φαντασίας», έχουμε τον πραγματικό εφιάλτη του τι θα γίνουν τα εκατομμύρια κυβικά μέτρα ραδιενεργού νερού που αποθηκεύουν απελπισμένοι οι Ιάπωνες σε όλο και περισσότερες δεξαμενές στη στεριά και αν κρυφά ή φανερά θα το αποχετεύσουν στον Ειρηνικό Ωκεανό!

Και είδαμε, για μια ακόμα φορά, αστοιχείωτους anchormen και women, εμπρός στις εικόνες της απόλυτης καταστροφής, με τη βοήθεια «ειδικών», με ύποπτο, για μένα ρόλο και στόχους, να προσπαθούν να μας πείσουν ότι το ατύχημα και η αστοχία θα έχει μόνο τοπικές επιπτώσεις και ελέγχεται. Ακόμα ψέλλισαν πως η Γαλλία έχει ιδιοτελείς λόγους για το ότι ανέβασε σχεδόν αμέσως το επίπεδο της σοβαρότητας του ατυχήματος στο 6 γιατί τάχα είναι χολωμένη που δεν είχε προμηθεύσει αυτή τους αντιδραστήρες! Τι εγκληματική υποκρισία!

Να θυμηθούμε τις κραυγές πανικού και καταστροφολογίας στο ατύχημα του Τσερνόμπιλ, ακόμα και για τα ασήμαντα, από τους ίδιους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Δεν είχαμε την ίδια συμπεριφορά και στη Φουκουσίμα. Βέβαια αυτό είναι δικαιολογημένο. Το Τσερνόμπιλ συνέβη στο έδαφος της «διαβολικής» ΕΣΣΔ, ενώ η Φουκουσίμα στο έδαφος «φίλης χώρας». Αν ήταν το ατύχημα τέσσερες φορές πιο επιβαρυντικό για τον πλανήτη, δεν έχει καμία σημασία! Το ίδιο ισχύει και για τη «φίλη χώρα» Τουρκία. Δεν έχει σημασία ότι αγόρασε τον «απαγορευμένο καρπό S400», δεν έχει σημασία ότι κτίζει ένα επισφαλή πυρηνικό σταθμό με τεχνογνωσία του «εισβολέα της Ουκρανίας, Ρωσία». Σημασία έχει να είναι στο δικό μας άρμα, αναφωνούν οι ΗΠΑ! Οι θυσίες, το δίκιο και οι ανησυχίες των συμμάχων μας δεν έχουν σημασία!

Οι δημοσιογράφοι, μέσα στην ημιμάθειά τους, ρωτούσαν με αγωνία, την περίοδο του ατυχήματος της Φουκουσίμα, για το ποιους ελέγχους και ποια μέτρα θα πάρει η Διεθνής Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας! Πιστεύω ότι μέχρι σήμερα μάθανε, ότι η επιτροπή αυτή, στο καταστατικό της ίδρυσής της αναφέρει ως σκοπό της τη διάδοση της ειρηνικής εφαρμογής και εκμετάλλευσης της ατομικής ενέργειας και όχι τον έλεγχο! Ας μην μπερδεύουν το ρόλο της επιτροπής αυτής στο Ιράκ και το Ιράν, που είναι θέμα άλλου άρθρου.

Όμως το τσουνάμι ήταν η δοκιμασία που έβγαλε στην επιφάνεια μια σειρά από προβλήματα.

Το πρώτο αφορά το περίφημα παραθαλάσσια φράγματα ύψους 10 με 14 μέτρα με τα οποία, αφελώς, πίστευαν ότι θα προστατευθούν. Είναι γνωστό ότι η κινητική και υδραυλική δύναμη ενός τσουνάμι τη στιγμή που χτυπάει τον αιγιαλό είναι εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες φορές, πιο δυνατό από την παροχή ενός μέσου ποταμού.

Όσοι έχουμε ζήσει κοντά σε ποτάμια ή έχουμε σπουδάσει σχετικά, ξέρουμε πως στα φράγματα πάντοτε κατασκευάζουμε μια υπερχείλιση, γιατί οι ποταμοί που τροφοδοτούν την τεχνητή λίμνη που σχηματίζουν, συνεχίζουν να παρέχουν όγκο νερού που αν δεν χρησιμοποιηθεί πρέπει με ένα τρόπο να αποχετευτεί. Τα τσουνάμι είναι ένας στιγμιαίος δυναμικός ποταμός που όπως αποδείχθηκε κανένα φράγμα δεν είναι ικανό να σταματήσει τη καταστροφική του πορεία!

Στο Ακκούγιου της Τουρκίας μεταξύ των πυρηνικών εγκαταστάσεων και της Μεσογείου δεν παρεμβάλλεται κανένα φράγμα, ούτε καν υποτυπώδες, παρά μόνο μια υπέροχη αμμουδιά! Οι κάτοικοι της επαρχίας Μερσίνη, όπου και το εργοστάσιο στις 17 Απριλίου του 2011 διοργάνωσαν διαμαρτυρία με 20 χιλιόμετρα ανθρώπινη αλυσίδα από τη πόλη της Μερσίνης και προς τα Δυτικά τη πόλη Μπουγιούκετσελί που είναι η κοντινότερη στο εργοστάσιο και ο Σαμπαχάτ Ασλάν, εκπρόσωπος της αντιπυρηνικής πλατφόρμας της Μερσίνης, δήλωσε πως «…ο σεισμός και το τσουνάμι στη Ιαπωνία απέδειξαν πόσο επικίνδυνη είναι η πυρηνική τεχνολογία και θέτει τις μελλοντικές γενιές σε κίνδυνο…»! Όλα αυτά μάλιστα στην ανελεύθερη Τουρκία. Η ελεύθερη Ελλάδα και η Δημοκρατία της Κύπρου, που τις αφορά άμεσα, πού και πώς διαμαρτυρήθηκαν τα 13 χρόνια που πέρασαν από την υπογραφή της σύμβασης τον Μάιο του 2010 και μέχρι σήμερα;

Μήπως η πικρή αλήθεια είναι πως οι «σύμμαχοί» μας στη Δύση, θεωρούν την Ελλάδα «δεδομένη» και με μηδενική δυναμική αντιδράσεων σε κάθε νέο Οθωμανική μεγαλομανία του Σουνίτη Σουλτάνου Ερντογάν και συμπεριφέρονται απέναντί του με την ίδια δουλική υποκρισία και υποχωρητικότητα, που έχουν απέναντι και στην Ιαπωνία, τον άλλο «πυλώνα» του Δυτικού τρόπου ζωής και δημοκρατίας, γιατί δεν μπορώ να απαντήσω διαφορετικά στα ερωτήματά μου.

Έβλεπα τους ξύλινους σωρούς συντριμμιών που σκέπασαν κοιλάδες και πεδιάδες σε τεράστια έκταση μετά το τσουνάμι στη Φουκουσίμα και αναλογιζόμουν με φρίκη ότι όλη αυτή η ξυλεία δεν προέρχεται από τα δάση της Ιαπωνίας, που προστατεύονται, αλλά από δάση βροχής τριτοκοσμικών χωρών με αδύναμες, ή χειρότερα αναπτυσσόμενες οικονομίες. Όμως κανένας «οικολόγος» δεν μίλησε για αυτό! Έγινε η συμφωνία στο Κιότο και προβλήθηκε η Ιαπωνία ως χώρα με οικολογική συνείδηση! Όμως πιο πριν «οι πρόθυμοι» χρειάσθηκε να τους αμνηστεύσουν για τις καταστροφές των δασών της βροχής, τις σφαγές των δελφινιών και των φαλαινών και πολύ σύντομα, είμαι σίγουρος, θα τους αμνηστεύσουν και για τα πυρηνικά τους εγκλήματα.

Η φυσική καταστροφή στην Ιαπωνία, η τυφλή και ανόητη ανάδειξή της σε χώρα «οικολογικής ευαισθησίας» απογύμνωσε, για μια ακόμα φορά, ένα μέρος από την, καλά στημένη, παγκόσμια Δυτικού τύπου «κανονικότητα» που επισφραγίζεται πλέον με την απόλυτη ανοχή στο «κακομαθημένο παιδί» του πλανήτη, τη νέο Οθωμανική Τουρκία.

Ακούει κανείς; Θα ξυπνήσουμε ποτέ, επιτέλους;