ΑΡΘΡΟ

Του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

ΚΑΤΗΓΟΡΩ το Ιατρικό κατεστημένο, που ανέχεται αυτή την αθλιότητα.

ΚΑΤΗΓΟΡΩ τις Διοικήσεις Νοσοκομείων και ΔΥΠΕ, που αποδέχονται αυτή την εγκληματική πρακτική.

ΚΑΤΗΓΟΡΩ το Υπουργείο, την Κυβέρνηση, την Πολιτεία, που συντηρούν και ανατροφοδοτούν αυτή την τριτοκοσμική κατάσταση.

ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Κοινωνία, που δεν εξεγείρεται.

ΚΑΤΗΓΟΡΩ και μένα, που παραμένω αδρανής, ενώ υποτίθεται ότι λόγω ιδιότητας και συγγένειας έχω μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση.

Δεδομένου ότι ως Δικηγόρος έχω χειριστεί στο παρελθόν υπόθεση με κατηγορούμενους άπειρους ειδικευόμενους, στους οποίους όλο αυτό το νοσηρό σύστημα έριξε το ανάθεμα. Έχοντας συγγενικό πρόσωπο, που ζει παρόμοιες τραγικές καταστάσεις, γνωρίζω τι επικρατεί και σήμερα.

Και παρόλα αυτά αρκούμαι σε μερικές αναρτήσεις, σχόλια και άρθρα. Αντί να ανέβω στο Δικαστικό Μέγαρο και να απειλήσω με αυτοκτονία. Μήπως και ακουστεί η κραυγή μου. Μήπως και ευαισθητοποιηθούν Τύπος και Κοινωνία, Υπουργείο και Πολιτεία. Μήπως και αποφασίσουν να πάρουν μέτρα. Να σταματήσουμε «να πατάμε τα παιδιά μας στο λαιμό». «Να τα πεθαίνουμε» στο ξεκίνημα της ζωής τους.

«Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει», τραγουδούσε πριν από χρόνια η Χαρούλα Αλεξίου. Και συμπλήρωνε η Μελίνα Τανάγρη: « Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της ή τα δαγκώνει στο λαιμό». Θα περίμενε κανείς πως αυτά αφορούσαν περασμένες δεκαετίες. Της απόλυτης φτώχειας και της εξαθλίωσης. Τότε που φεύγανε μυριάδες νέοι. Για να γλιτώσουν. Για καλύτερη ζωή.

Και όμως αφορούν και την Ελλάδα του σήμερα. Της Ε.Ε. Των εκατομμυρίων τουριστών. Με Κέντρα Υγείας και Νοσοκομεία δίχως γιατρούς και νοσηλευτές. Δίχως ασθενοφόρα, οδηγούς, διασώστες. Εικόνες απερίγραπτες. Ειδήσεις γροθιά. 20.000 γιατροί έφυγαν από το ΕΣΥ. Διευθυντές Κλινικών μετά από δεκαετίες εξωθούνται σε έξοδο. Γιατί εξαντλήθηκαν οι αντοχές τους. Γιατί κινδυνεύει πλέον η σωματική και ψυχική τους υγεία. Γιατί πεθαίνουν αβοήθητοι οι ασθενείς τους.

Κατά χιλιάδες απόφοιτοι Ιατρικής οδεύουν σε Νοσοκομεία της αλλοδαπής. Το άνθος της χώρας, που γονείς και πατρίδα με κόπους και από το υστέρημά μας σπουδάσαμε. Και αυτή η χώρα τα οδηγεί στον ξεριζωμό. Για να προσφέρουν αλλού.

Και όμως παρά τις τεράστιες ελλείψεις. Τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Τις ατέλειωτες μη σύννομες εφημερίες. Τις απλήρωτες καθημερινές υπερωρίες. Τους εξευτελιστικούς μισθούς. Υπάρχουν ακόμη γιατροί που αποφασίζουν να μείνουν. Να κάνουν εδώ σταδιοδρομία. Ξεκινάνε Αγροτικό. Ειδικότητα. Ή το πρόσφατο πιλοτικό πρόγραμμα εξάμηνης πρακτικής κλινικής άσκησης. Που προβλέφθηκε και σωστά για τους γιατρούς του κόβιντ. Για τα παιδιά που λόγω κορωνοϊού και καραντίνας διδάσκονταν από το διαδίκτυο και δεν πήγαιναν σε κλινικές.

Και σε αυτούς τους νέους γιατρούς, τους νέους μας επιστήμονες, που είναι η ελπίδα του αύριο, που θα στελεχώσουν τα Νοσοκομεία μας και το ΕΣΥ, πώς αλήθεια φέρονται Ιατρικό κατεστημένο, Κοινωνία, Κυβέρνηση και Πολιτικό σύστημα;

Αντί να τους επιβραβεύσουμε. Αντί να τους εκπαιδεύσουμε σωστά. Για να αποκτήσουν Ειδικότητα. Να πάρουν αύριο τις τύχες της Υγείας στα χέρια τους. Τους αντιμετωπίζουμε σαν αναλώσιμους. Τους πετάμε στο «λάκκο των λεόντων». Τους ρίχνουμε στην πυρά των ποινικών ευθυνών. Στη θάλασσα των θανάσιμων κινδύνων που παραμονεύουν εφιαλτικά και καθημερινά στους θαλάμους των Νοσοκομείων.

Πριν ακόμη αποκτήσουν εμπειρία και εξειδίκευση τους εξαναγκάζουμε από τον 2ο – 3ο ακόμη μήνα να πραγματοποιήσουν εφημερίες. Και συχνά δίχως δίπλα τους έμπειρους ειδικευόμενους. Δίχως την παρουσία Ειδικού, που συνήθως εφημερεύει τύποις. Με κίνδυνο να γίνει στη βάρδια τους «η στραβή». Να τους πεθάνει στα χέρια το έκτακτο περιστατικό. Να βρεθούν με το καλημέρα υπόλογοι στο εδώλιο του κατηγορούμενου για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Να καταδικασθούν. Να πάψουν καριέρες και σταδιοδρομίες. Να σβήσει η ζωή τους, πριν καλά – καλά ξεκινήσει.

Για αυτό παραιτήθηκαν προχθές τα δύο δίδυμα αδέλφια στο Ρέθυμνο. Που ξεκίνησαν το Αγροτικό τους με διάθεση προσφοράς, ελπίδες και όνειρα. Και τους «διέταξαν» στον 3ο μόλις μήνα να εφημερεύσουν στα επείγοντα!!! Παραιτήθηκαν, γιατί ήταν υπεύθυνοι. Γιατί δεν ήθελαν να κινδυνέψουν οι ασθενείς τους.

Ίσως σκεφτούν ορισμένοι πως τα παραπάνω είναι υπερβολικά. Δυστυχώς δεν είναι. Έτσι βρέθηκαν πριν από χρόνια τρεις άπειροι ειδικευόμενοι στο Νοσοκομείο της Δράμας υπόλογοι, γιατί δεν κατάλαβαν ότι επρόκειτο για άτυπη σκωληκοειδίτιδα. Κάτι που θα υποψιάζονταν ο έμπειρος Ειδικός, αν ήταν εκεί. Και έδιωξαν την άτυχη κοπέλα, η οποία δυστυχώς τελικά και όταν την έφεραν ξανά στο Νοσοκομείο δεν τα κατάφερε. Τρέμανε βουρκωμένοι κατά την απολογία τους στο δικαστήριο. Φορτώθηκαν άδικα και πλήρωσαν τις χρόνιες παθογένειες του συστήματος.

Μα θα αναρωτηθεί κανείς: Φέρει ο ειδικευόμενος την ευθύνη; Όχι ο Ειδικός, όχι η Διευθυντής της Κλινικής, η Διοίκηση του Νοσοκομείου, της ΔΥΠΕ, ο Υπουργός, η Πολιτεία που επιτρέπουν να διαιωνίζονται αυτές οι εγκληματικές παθογένειες;

Πράγματι κατά το ισχύον θεσμικό πλαίσιο ο Ειδικευόμενος είναι Ιατρός. Και οφείλει να πραγματοποιήσει και Εφημερίες. Δεν παύει όμως να είναι και εκπαιδευόμενος. Απαγορεύεται ρητά να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε ιατρική πράξη δίχως την εποπτεία του Ειδικού. Ο οποίος όμως συχνά απουσιάζει. Ναι πράγματι αν τυχόν επισυμβεί το κακό, φέρει και ο Ειδικός ευθύνη. Γιατί έπρεπε ο Ειδικευόμενος να τον καλέσει. Και τι μπορεί να κάνει ο Ειδικευόμενος, αν του τύχει ένα έκτακτο περιστατικό και δεν βρίσκει ή δεν έρχεται ο Ειδικός; Δεν μπορεί να αφήσει αβοήθητο τον πάσχοντα. Αναλαμβάνει λοιπόν την ευθύνη. Και επωμίζεται τις συνέπειες. Που μπορεί να αποβούν μοιραίες για τον ασθενή. Και τραγικές για τον ίδιο.

Στη Δικηγορία οι ασκούμενοι επί 18μηνο Δικηγόροι δεν μπορούν όχι κακουργήματα, ούτε καν πλημμελήματα να αναλάβουν. Μόνο μικροδιαφορές μπορούν να δικάσουν, δηλαδή υποθέσεις που αφορούν μικροποσά. Στην Ιατρική οι Ειδικευόμενοι μπορούν από τον 2ο – 3ο μήνα «να παίζουν» με ανθρώπινες ζωές!

Δυστυχώς αυτή η εφιαλτική κατάσταση ισχύει στη χώρα μας. Και μάλιστα λόγω των τεράστιων ελλείψεων έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια. Ας μην απορούμε, γιατί παραιτήθηκαν τα δυο αδέλφια στην Κρήτη. Δεν κιότεψαν. Η παραίτηση και η δημόσια καταγγελία τους είναι πράξη ηρωισμού. Ας μην απορούμε για τη βροχή παραιτήσεων που κατακλύζουν καθημερινά σχεδόν τα δελτία ειδήσεων.

Απορίας άξιο είναι γιατί μένουν όλοι οι υπόλοιποι. Γιατί επιμένουν να μένουν σε αυτή τη χώρα, που τους «πατά στο λαιμό». Που έχει βάλει σκοπό «να τους πεθάνει».

Παρακολουθούμε τις τελευταίες ίσως σκηνές από το χρονικό μιας προαναγγελθείσας κατάρρευσης. Της κατάρρευσης του ΕΣΥ. Με άρθρο του το protagon μας προειδοποιεί ότι το ΕΣΥ είναι ο Μεγάλος Ασθενής. Δεν επιδέχεται βελτίωση. Όπως παλιότερα η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ, που τελικά ιδιωτικοποιήθηκαν.

Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε πως το Σύστημα Υγείας διαλύεται. Και ενώ διαμαρτυρόμαστε προς στιγμήν. Κατόπιν γυρνάμε πλευρό και συνεχίζουμε μακάριοι τον ύπνο μας. Λες και αυτό αφορά κάποια άλλη χώρα και όχι εμάς. Ευελπιστούμε πως το πρόβλημα δεν θα μας αγγίξει. Ή πως ο καθένας μας θα βρει μόνος τη λύση.

Αν όμως θέλουμε να έχουμε Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Για μας, για τους γονείς μας, για τα παιδιά μας, για όλους. Οφείλουμε να πάψουμε να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και πως εμείς θα βολευτούμε. Οφείλουμε να εξεγερθούμε. Οφείλει η Πολιτεία να λάβει δραστικά μέτρα. Αρχίζοντας από τους απόφοιτους των Ιατρικών Σχολών. Από τους Ειδικευόμενους. Για να μείνουν στη χώρα. Για να επανεκκινήσουμε το ΕΣΥ.

Οφείλουμε να ξεπεράσουμε το ΕΓΩ. Να το κάνουμε Ε.Σ.Υ.