ΑΡΘΡΟ
Του Χάρη Δαμιανίδη
Απόφοιτου του τμήματος Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης
Η καπιταλιστική κρίση και τα προβλήματα τα οποία δημιούργησε όλες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και βέβαια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη, οι αντιθέσεις μεταξύ των χωρών για την πρωτοκαθεδρία, που οξύνονται ολοένα και περισσότερο εκδηλώνονται σε διάφορες περιοχές της γης παίρνοντας συνήθως τη μορφή ένοπλων συγκρούσεων. Ο αντίκτυπος αυτών των αντιθέσεων και ανταγωνισμών, βλέπουμε να εκδηλώνεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα στη περιοχή της Μέσης Ανατολής εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου. Οι μεγάλες δυνάμεις παρεμβαίνοντας στις χώρες αυτές και αξιοποιώντας για δικά τους συμφέροντα υπαρκτές ή ανύπαρκτες αντιθέσεις (θρησκευτικές διαφορές, γλωσσικά ιδιώματα, φυλετικές ιδιαιτερότητες) στο εσωτερικό των χωρών της περιοχής, δημιουργούν σχεδόν παντού όπου εμπλέκονται εμφυλίους πολέμους. Το μόνο που δεν τους ενδιαφέρει είναι ο ανθρώπινος πόνος. Αντίθετα, μέσα από την απαξίωση του ανθρώπου και την απόλυτη καταστροφή των κάθε είδους υποδομών θα δημιουργηθούν ευκαιρίες για να κερδοσκοπήσουν οι κατασκευαστικές εταιρείες των χωρών που εμπλέκονται στο πόλεμο της περιοχής. Το κόστος της ανοικοδόμησης μόνο για τη Συρία υπολογίζεται σε 480 δις ευρώ. Όπως σε κάθε μοιρασιά έτσι και εδώ, τη μερίδα του λέοντος θα πάρουν τα μονοπώλια των πιο ισχυρών κρατών. Οι εξελίξεις αυτές δεν προέκυψαν από το πουθενά, ήταν προδιαγεγραμμένες από τις 6 Νοέμβρη του 2003. Ήταν η ημέρα που ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους εκφώνησε στο «Εθνικό Ίδρυμα Δημοκρατίας» ομιλία με την οποία οι ΗΠΑ τάχθηκαν υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή». Με πρόσχημα την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» σε αυτές τις χώρες και όχι μόνο, αρχίζει η παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών προκαλώντας τεράστιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Ο στόχος ήταν αφενός να επιβεβαιώσουν τη δική τους πρωτοκαθεδρία σε παγκόσμιο επίπεδο και αφετέρου να περιορίσουν όσο τον δυνατόν περισσότερο τους άλλους ανταγωνιστές και κυρίως τη Ρωσία.
Η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι από αυτές στις οποίες παίζεται η παγκόσμια οικονομία, δηλαδή το ποιος θα ενισχύσει τη θέση του στην παγκόσμια καπιταλιστική πυραμίδα και ποιος θα αποδυναμωθεί περισσότερο. Όλοι γνωρίζουν ότι το επίδικο των ανταγωνισμών είναι το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους και ποια μονοπώλια ποιων χωρών θα επικρατήσουν στο τέλος. Για αυτό και βλέπουμε τόσο μεγάλο συνωστισμό χωρών στη Συρία. Ο παράγοντας ενέργεια είναι πολύ κρίσιμος για τη γερμανική οικονομία. Θέλει με κάθε τρόπο να απεξαρτηθεί από το ρωσικό φυσικό αέριο για αυτό και επιθυμεί την ανατροπή του Άσαντ, όπως και οι ΗΠΑ. Αντίθετα, η Ρωσία που στηρίζεται η οικονομία της στον ενεργειακό πλούτο που διαθέτει, στηρίζει με νύχια και με δόντια τον Άσαντ. Ανάλογα με τις περιστάσεις αλλάζουν και οι συμμαχίες. Περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία, το Ιράν, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία επιχειρούν να έχουν ιδιαίτερο λόγο στις εξελίξεις αυτές. Να ενισχύσουν τη θέση τους στο αύριο των γεγονότων. Αποτέλεσμα αυτών των ανταγωνισμών στη περιοχή είναι και οι αλλαγές στις συμμαχίες που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Χθεσινοί φίλοι και σύμμαχοι (ΗΠΑ – Τουρκία), έχουν διαρρήξει τις σχέσεις τους και η Τουρκία πλέον συζητά περισσότερο με τη Ρωσία.
Στο μεγάλο παζάρι της Μέσης Ανατολής, η επόμενη μέρα δεν είναι καθόλου ρόδινη για τους λαούς. Θα γραφτεί με το αίμα τους. Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με ότι μέσα έχουν, διπλωματικά και στρατιωτικά θα προσπαθήσουν να ελέγξουν εδάφη και τις διαδρομές της ενέργειας. Να ελέγξουν σφαίρες επιρροής. Για ακόμη μια φορά θα αμφισβητηθούν τα υφιστάμενα σύνορα και θα χαραχτούν νέα. Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι αποτέλεσμα λαθών των πολιτικών αλλά συνειδητά εγκλήματα που διαπράττει συνεχώς ο καπιταλισμός. Οι λαοί της Ευρώπης, το φιλειρηνικό κίνημα πρέπει να ξεπεράσει τις κυβερνήσεις των χωρών, να εκφράσει ένα ισχυρό αίσθημα αλληλεγγύης σε αυτούς τους λαούς, να απορρίψει οποιαδήποτε ρατσιστική αντίληψη και να δει σαν αδέλφια τους μετανάστες που έρχονται από αυτές τις χώρες εξαιτίας των επεμβάσεων που δημιουργούν οι ισχυρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εχθροί μας δεν είναι οι μετανάστες διαφορετικού χρώματος, θρησκεύματος αλλά αυτοί οι οποίοι δημιουργούν τους πολέμους. Αυτοί είναι ο αντίπαλοι μας ενάντια στους οποίους πρέπει να στραφούμε.
