ΑΡΘΡΟ
Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου
Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.
Όλα ξεκίνησαν αρχές Απριλίου, από μια επέτειο γενεθλίων, από ένα υπέροχο ζεϊμπέκικο τραγούδι στο διαδίκτυο από τον εορτάζοντα. Έτσι επικοινώνησα με άτομα για να το απλολαύσουν και με ρώτησαν: Ξέρεις γιατί και πώς γράφτηκε το τραγούδι; Όχι δεν ήξερα, αλλά έψαξα για να μάθω.
Τι με κοιτάζει Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω…
Δεν καταλαβαίνουμε πολλοί το νόημα του τραγουδιού, που ακούστηκε το 1996 από τον Δ. Μητροπάνο σε μουσική Θ. Μικρούτσικο, γραμμένο από τον ποιητή με το καλλιτεχνικό όνομα Άλκη Αλκαίου το 1976.
Πόσοι αλήθεια ξέρουμε πού απευθύνεται αυτό το τραγούδι; Ότι έχει κρυφό νόημα. Διαβάζω λοιπόν πως ίσως το Ρόζα δηλώνει το ροζ απολυτήριο στρατού που είχε αυτό το χρώμα κάποτε και οι στρατιώτες το έλεγαν Ροζαλία.
Ο στιχουργός όμως αναφέρεται στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, το σύμβολο της επανάστασης, της ηγέτιδας του νεοϊδρυμένου κομμουνιστικού κόμματος της Γερμανίας, που δολοφονήθηκε με κτηνώδη τρόπο στις 15-1-1919 και πετάχθηκε το σώμα της από τη γέφυρα του Λιχτενστάιν σε κανάλι.
Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά…
Εννοεί ο στιχουργός τις εμβληματικές ανυπέρβλητες φυσιογνωμίες του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας που ήθελε να ανοίξει τον δρόμο για ένα νέο ξεκίνημα του Σοσιαλισμού.
Πως η ανάγκη γίνεται Ιστορία
πως η Ιστορία γίνεται σιωπή…
Σιωπή μετά τη δολοφονία της, αλλά το αίμα της θα ατσαλώσει καινούργιες μάζες εργατών για αγώνα ζωής και θανάτου. Το μεγάλο δίδαγμα είναι η επαναστατική καθοδήγηση μαζών. Ήταν ένα ολόφωτο άστρο της επανάστασης του διεθνούς εργατικού κινήματος, που πρέπει να μας κινητοποιήσει όλους για να διεκδίκηση δικαιωμάτων, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες.
Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό…
