ΑΡΘΡΟ
του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου
Δικηγόρου Δράμας
Τι θα ‘θελα να ζητήσω!
Εγώ ο Αφροαμερικανός των ΗΠΑ, ο Πρόσφυγας της Ευρώπης, ο Ρομά της Ελλάδας… Εγώ ο Παρίας, δεν ζητάω πολλά !
Δεν ήταν επιλογή μου. Έλαχε να βρεθώ σε γκέτο και καταυλισμούς. Η μοίρα μου δεν είναι προδιαγεγραμμένη. Το απέδειξαν πολλοί από μας που τα κατάφεραν. Αν είχαμε τις ίδιες ευκαιρίες με Σένα, πολλοί περισσότεροι θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε, να διακριθούμε. Μέχρι ν’ αλλάξουν τα πράγματα, ζητάω απλά ίση μεταχείριση.
Λες ότι δεν εντάσσομαι στην Κοινωνία Σου και στον Πολιτισμό Σου. Λες ότι δεν μπορώ να ζήσω τη Ζωή Σου. Λες ότι έχω παραβατική συμπεριφορά. Λες ότι δεν είμαι όμοιός Σου.
Δεν θέλεις να κατανοήσεις ότι έχω κι εγώ Κουλτούρα και Πολιτισμό, ότι έχω κι εγώ τη δική μου Ζωή. Δεν θέλεις να παραδεχθείς ότι παραβατική συμπεριφορά έχεις ενδεχομένως κι Εσύ. Δεν θέλεις να πιστέψεις ότι τελικά μοιάζουμε σε πολλά. Πως όποτε οι κουλτούρες μας συναντήθηκαν κερδίσαμε και οι δυο.
Εμείς οι Αφροαμερικανοί αποτελούμε το 13% του πληθυσμού των ΗΠΑ. Για πάμπολλα χρόνια ήμασταν σκλάβοι. Και αργότερα όμως ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας μας αντιμετώπιζαν. Όταν η κατάσταση βελτιώθηκε, πολλοί καταφέραμε να διακριθούμε στις τέχνες και τα γράμματα, στον πολιτισμό και τον αθλητισμό, στην κοινωνία και την πολιτική. Μέχρι και Πρόεδρος της χώρας εκλέχθηκε κάποιος.
Πολλοί ζούμε ακόμη σε γκέτο. Δεν έχουμε άνετα σπίτια, οικογένεια με θαλπωρή, ευκαιρίες για μόρφωση, επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη. Ένας μαύρος άνδρας έχει πιθανότητες 30% να βρεθεί στη στενή. Αν και είμαστε το 13% του ανδρικού πληθυσμού, αποτελούμε το 35% του πληθυσμού των φυλακών. Δεν είναι επιλογή μας. Συχνά η ένταξη σε συμμορίες και η παραβατική συμπεριφορά αποτελούν για μας αναγκαστικό τρόπο επιβίωσης.
Εμείς οι Πρόσφυγες, όπου γης, σήμερα ξεπερνάμε τα 20.000.000 ανθρώπους και οι μισοί περίπου είναι παιδιά. Είχαμε κι εμείς τα σπίτια μας, τις οικογένειές μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν επιλογή μας η μετανάστευση. Μας ανάγκασαν ο πόλεμος, η φτώχια και η εξαθλίωση. Όπως συνέβη στο παρελθόν και στους δικούς σου γονείς και τους παππούδες σου. Συχνά καταφεύγουμε σε παραβατική συμπεριφορά (μικροκλοπές, παράνομο εμπόριο), για να επιβιώσουμε εμείς και οι οικογένειές μας. Ζούμε καθημερινά με το φόβο της φυλάκισης και της απέλασής μας. Πολλοί από μας έχουμε διακριθεί σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και προσφέρουμε στις χώρες υποδοχής μας.
Εμείς οι Ρομά είμαστε σήμερα περί τα 15.000.000 σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη περί τα 8 εκατομμύρια. Στην Ελλάδα, όπου ζούμε εδώ και 600 χρόνια, ξεπερνάμε τις 250.000 ανθρώπους. Πολλοί από μας έχουμε διακριθεί στη μουσική και το τραγούδι, στο θέατρο και το χορό, στο εμπόριο και την κοινωνία. Αρκετά από τα παιδιά μας πηγαίνουν πλέον σχολείο και σπουδάζουν, κάμποσοι καταφέραμε να ξεφύγουμε από τους καταυλισμούς. Δεν έχουμε όμως όλοι τις ίδιες ευκαιρίες. Συχνά οι μικροκλοπές, το παράνομο εμπόριο στους δρόμους και τις γειτονιές αποτελούν το μοναδικό τρόπο επιβίωσής μας. Μεγάλο ποσοστό νέων Ρομά θα καταλήξουμε στη φυλακή. Θα μετεξελιχθούμε πιθανότατα σε βαρύτερης μορφής κακοποιούς.
Η παραπάνω διαφορετικότητά μας και η παραβατική μας συμπεριφορά οδηγεί μοιραία σε παραπέρα κοινωνική περιθωριοποίησή μας. Το πρόβλημα ανακυκλώνεται και διαιωνίζεται. Απαιτούνται αλληλοκατανόηση και παρεμβάσεις της Πολιτείας. Όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσουμε να ζούμε πλάι – πλάι. Να προσφέρουμε ο ένας στον άλλο.
Εμείς δεν γεννηθήκαμε σε καλά σπίτια, δεν διαθέτουμε ακριβά αυτοκίνητα, κοστούμια και γραβάτες. Τα παιδιά μας δεν θα πάνε σε καλά σχολεία και δεν θα σπουδάσουν, δεν θα βρούμε καλές δουλειές και μεροκάματα, δεν θα έχουμε ασφαλιστική κάλυψη και καλή περίθαλψη, δεν θα πάρουμε υψηλές συντάξεις.
Αναρωτήθηκες ποτέ πώς από τύχη και συγκυρία δεν γεννήθηκες και Εσύ σε γκέτο και καταυλισμούς; Αναρωτήθηκες ποτέ μήπως κι Εσύ, οι δικοί Σου, τα παιδιά Σου είχατε επίσης παραβατική συμπεριφορά;
Δεν έβρισες, δεν συκοφάντησες, δεν αδίκησες, δεν χτύπησες συνάνθρωπό Σου; Δεν εξαπάτησες τον πλησίον Σου, δεν έκλεψες από Σούπερ Μάρκετ, από περίπτερο; Δεν υπεξαίρεσες χρήματα από το παγκάρι της Εκκλησίας, από το ταμείο του Συλλόγου Σου, τη διαχείριση της οικοδομής Σου; Δεν πέταξες ποτέ στο γήπεδο, στη διαδήλωση πέτρες και μολότοφ, δεν κάπνισες τσιγαριλίκι, δεν έδωσες ηρεμιστικά στο συγγενή Σου, στο γείτονά Σου; Δεν έχεις οδηγήσει μεθυσμένος, δεν έχεις παραβεί τα όρια ταχύτητας, δεν έχεις φοροδιαφύγει; Αν δεν το ‘κανες Εσύ, ξέρεις πως η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας έχει διαπράξει τέτοιες παράνομες πράξεις;
Το ξέρεις βέβαια πως κι αυτά είναι εγκλήματα. Αν τα θεωρείς μικρότερης απαξίας, απλά ξεγελάς τον εαυτό Σου. Εσένα βέβαια η Πολιτεία σε αντιμετωπίζει ως ευυπόληπτο Πολίτη, ο Αστυνόμος σου φέρεται με ευγένεια, ο Δικαστής με επιείκεια. Ακόμη κι αν φυλακισθείς, θα βγεις γρήγορα, για να γυρίσεις στη ζωή Σου.
Ναι θα συμφωνήσω, Εγώ είμαι ο αδύναμος κρίκος. Αυτό όμως δεν Σου δίνει το δικαίωμα να εξαντλείς στην καμπούρα μου όλη την αυστηρότητα, την πυγμή, την κυριαρχική Σου εξουσία. Πολύ περισσότερο αυθαιρετώντας και παρανομώντας.
Δεν θέλω να μεροληπτείς σε βάρος μου, να έχεις για μένα εμμονές και ιδεοληψίες, να με τιμωρείς βαρύτερα, να αξίζει η ζωή μου λιγότερο.
Εγώ ο Απόκληρος αυτής της Ζωής, ο Παρίας αυτής της Κοινωνίας, δεν θέλω και πολλά πράγματα. Ζητώ τα αυτονόητα:
Μη με αντιμετωπίζεις ως υπάνθρωπο. Μη μου πατάς το λαιμό, με κίνδυνο να πεθάνω από ασφυξία! Μη με σημαδεύεις με μεγάλη ευκολία, μη με πυροβολείς με κίνδυνο να μου αφαιρέσεις τη Ζωή!
Ζητώ Ισονομία και Ισοπολιτεία, όπως άλλωστε επιβάλλει το Σύνταγμα και οι Νόμοι κάθε Κράτους Δικαίου και κάθε Πολιτισμένης Κοινωνίας.
Κι αν είμαι Έγχρωμος, αν είμαι Πρόσφυγας, αν είμαι Ρομά, αν είμαι Φτωχός κι Απόκληρος, δεν παύω να είμαι Άνθρωπος, όπως κι Εσύ. Παιδί του ίδιου Θεού.
Και η Ζωή η δική Μου και των παιδιών Μου, δεν παύει κατά το θείο αλλά και τον ανθρώπινο Νόμο να έχει την ίδια αξία με τη δική Σου και τη Ζωή των παιδιών Σου.
Ο ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΤΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
