ΑΡΘΡΟ
της Χαράς Κεφαλίδου
Βουλευτού Δημοκρατικής Συμπαράταξης Ν. Δράμας
Είναι παγία τακτική με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, τα μαθήματα να ξεκινούν με μια επανάληψη, μια ανακεφαλαίωση των γνώσεων για να ξέρουν διδάσκοντες και διδασκόμενοι που βρίσκονται.
Τι μάθαμε από τη σύντομη επανάληψη για το δημόσιο βίο μας το φετινό Σεπτέμβρη;
Μάθαμε ότι στην Κυβέρνηση γενικώς δεν κάνουν βραχυπρόθεσμα- μεσοπρόθεσμα – μακροπρόθεσμα σχέδια. Τα σχέδια θέλουν γνώσεις, ικανότητες και κυρίως θέλουν κόπο. Οι «κολλητοί» που με απόλυτη συνέπεια τοποθετούνται σε κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις, ούτε ξέρουν, ούτε θέλουν να ξέρουν τέτοια πράγματα. Έχει φτάσει σύσσωμο το δικαστικό σώμα να τους χαρακτηρίζει επίσημα αστοιχείωτους κι αυτοί το έχουν καμάρι!
Τη μια μέρα ο Πρωθυπουργός δίνει ρεσιτάλ επενδυτολατρείας ―μπας και έρθει κατά λάθος κανένα φράγκο στη χώρα― και την επομένη ο κ. Καρανίκας στέλνει τους επενδυτές στα τσακίδια και ο κ. Πολάκης ακόμα μακρύτερα στον αγύριστο! Μια στο καρφί και μια στο πέταλο, έτσι για να περνάει η ώρα, να σπρώχνουμε το χρόνο να πέφτουν οι αποζημιώσεις για τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρουμε στην πατρίδα, να διορίζουμε τους δικούς μας και να εφευρίσκουμε κι άλλες εξετάσεις για να μην αγχώνονται τα παιδιά…
Μάθαμε πως ο Πρωθυπουργός, όταν δεν δίνει παράσταση, είναι εξαιρετικά ειλικρινής και αυθόρμητος. «Ρε συ, μας δουλεύει αυτός;» ήταν η εύλογη απορία του όταν η Philip Morris πήγε να του πει ότι επιμένει να κάνει την επένδυση των 300 εκ. ευρώ στον Παπαστράτο. Όταν αποδείχθηκε ότι το εννοούσαν πραγματικά, ούτε στιγμή δεν αναλογίστηκε γιατί το πρώτο που σκέφτηκε ήταν ότι ίσως και να τον δούλευαν. Δεν πέρασε από το μυαλό του ότι κανένα ανώτατο στέλεχος μιας πολυεθνικής δεν επισκέπτεται έναν Πρωθυπουργό για να του κάνει πλάκα, να τον χτυπήσει στην πλάτη και να γελάσουν και οι δύο σχολιάζοντας την οικονομική κατάσταση με όρους ποδοσφαίρου.
Μάθαμε ακόμη ότι ο Πρωθυπουργός παίρνει τη ζωή όπως έρχεται. Αυτό θα μπορούσε να ήταν και προσόν, αν τα προβλήματα που αρνείται να λύσει δεν τα είχε δημιουργήσει ο ίδιος. Το μόνο που φαίνεται να τον απασχολεί είναι η εικόνα του χαριτωμένου, του προσφιλούς, του καρντάση. Εξαντλεί την πολιτική του στρατηγική στο να βγαίνει από πάνω εκεί που πήγαινε για φούντο, να λέει μεγαλύτερα ψέματα κάθε μέρα από εκείνα που είχε πει την προηγούμενη. Πεπεισμένος ο ίδιος για τη μνήμη χρυσόψαρου των ψηφοφόρων, όσο αυτός και η καρέκλα του είναι αχώριστοι, δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί. Κλονίζεται καμιά φορά όταν χοντρύνει το παιχνίδι, αλλά ευτυχώς τον επαναφέρει στις ράγες ο Πάνος Καμμένος, ο σοφός κυβερνητικός του εταίρος.
Οι ιδέες που κατεβάζει νυχθημερόν το κυβερνητικό επιτελείο στο Μαξίμου, είναι βασικά μία: «γιατί όχι;». Να τρίξω τα δόντια στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε; Να βάλω το asset τον Βαρουφάκη να λέει τα κουφά του και βλέπουμε; Να υπογράψω με χέρια και με πόδια ό,τι μας βάλουν μπροστά; Να πάρω σβάρνα ό,τι εργοστάσιο έμεινε και να κάνω τον καλό ή/ και τον ειδήμονα; Να μιλάω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ για αρωματικά φυτά που έχουν καλά και εύκολα λεφτά ; Ναι ρε συ… γιατί όχι;
Μάθαμε ότι η βοήθεια που θα δώσει ο Πρωθυπουργός στις νεοφυείς επιχειρήσεις είναι να προσλάβει τα στελέχη τους στην Κυβέρνηση.
Μάθαμε ότι η επένδυση του Ελληνικού θα γίνει Fast Track αμέσως μόλις ολοκληρώσει το ΚΑΣ τη γνωμοδότησή του (μέσος χρόνος αναμονής: απροσδιόριστος) και αποφανθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δασαρχείου για τη σπανιότητα του δάσους του Ελληνικού (Δάσος Δαδιάς και βάλε…).
Μάθαμε ότι ο χαμηλών τόνων κ. Τσακαλώτος υπογραμμίζει το ανέφικτο παραλληλίζοντας με δικό του ραντεβού με σταρ του σινεμά που στοιχειώνει τα όνειρα των απανταχού ανδρών. Ο κ. Πολάκης γράφει κίνκι μαντινάδες αφιερωμένες στον κ. Γεωργιάδη. Ο κ. Μπαλτάς αποστομώνει τους δημοσιογράφους, εξηγώντας την ηθικά άμεμπτη διαδρομή της συζύγου του στο Ελντοράντο του Δημοσίου, όπου δεν χρειάζεται καν περιβαλλοντική μελέτη. Ο κ. Κοτζιάς απειλεί να κλείσει περιοδικό επειδή τον πείραξε η επιστολή ενός αναγνώστη. Η κ. Θάνου αφού τελικά επείσθη ότι έφτασε σε ηλικία συνταξιοδότησης τοποθετήθηκε παρά τω πρωθυπουργώ…
Ο κ. Κουρουμπλής συνιστά τους κολυμβητές να απολαύσουν το αποκαλόκαιρο με άφοβες βουτιές στο μαζούτ του Σαρωνικού.
Θα σταματήσω εδώ γιατί κουράστηκα. Και γιατί όλη αυτή η απαρίθμηση αυτών των απίθανων πραγμάτων θα μπορούσε να είναι standup comedy που σπάει ταμεία και γελάνε μέχρι και οι πέτρες. Ζώντας όμως στην Ελλάδα μου προξενεί βαθιά λύπη. Και θυμό. Για όλα τα λάθη της μεταπολίτευσης που αναγκάζουμε έναν ολόκληρο λαό να τα ξαναζήσει και να ξαναπληρώσει τα επίχειρα της αφροσύνης του.
Τελικά μάθαμε;
*Το άρθρο της κ. Κεφαλίδου δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Liberal.gr
