ΑΡΘΡΟ
Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά
AIRLINE PILOT
Πτέραρχος Πολιτικής Αεροπορίας
- Αυτά που πρέπει και που οφείλουμε ως άνθρωποι και όχι ως ανθρωπόμορφα πλάσματα να γιορτάζουμε
Και τούτα τα Χριστούγεννα, κόντρα στην παγωνιά της καρδιάς μας, κόντρα στην αφιλόξενη νοοτροπία μας.
Χριστός γεννάται σήμερον! Τα επουράνια αγάλλονται. Η γη πανηγυρίζει. Μέσα σ’ αυτή την πανδαισία της χαράς η Εκκλησία μάς προτρέπει να προσεγγίσουμε το νόημα της γιορτής, να ψηλαφήσουμε το θαύμα, να πορευθούμε εκεί που τελεσιουργείται το μυστήριο της σωτηρίας μας. «Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός».
Είκοσι αιώνες σταματούν κάθε χρόνο τη βασανισμένη οδοιπορία τους μπροστά στη φάτνη της Βηθλεέμ. Εδώ ο χρόνος σταματά να μετρά την προσωρινότητα και την φθαρτότητά μας. Γεννάται ο Άναρχος Θεός. Ανακλίνεται σε φάτνη Εκείνος που κρατά στην παλάμη Του τα σύμπαντα. Σπαργανώνεται Εκείνος που ντύνει με φως την οικουμένη.
Ξημέρωσε, έλαμψε ο ήλιος, οδεύομεν προς Χριστούγεννα,
στην πιο όμορφη γιορτή του κόσμου, την πιο ταπεινή,
μια γιορτή αγάπης, συμπόνιας, στοργής και καταλλαγής.
Γιορτή όμορφη… κι ο κήπος της καρδιάς μας γιομάτος με χρώματα…
με ζωγραφιές και παιγνίδια, με χιλιάδες όνειρα παιδικά ,
ένας κήπος ελεύθερος… προσφοράς ή όχι… δεν ξέρω…
Λέω, λοιπόν να γράψω… να ζωγραφίσω… να δώσω χαρά…
να φτιάξω Χριστουγεννιάτικα δέντρα και Αγιοβασίληδες,
καρτούλες με ευχές,… με αστέρια, με έλκηθρα και χιονόμπαλες.
Όμως, ο μικρός Χριστός μου λέει να ζωγραφίσω τον ανθρώπινο πόνο…
Να φτιάξω πίνακες για τους χιλιάδες ξένους και τους αστέγους,
Να ζυμώσω τα χρώματα του κόσμου με δάκρυα κι αναστεναγμούς.
Ο μικρός Χριστός μου λέει να δώσω τη χαρά μου στους άλλους.
Να τους επισκεφτώ, να μιλήσω μαζί τους, να τους συντροφέψω.
Μου λέει για την ερημιά της μοναξιάς… για τη φτώχια, για την απόγνωση…
Ζωγράφισε μου λέει, για το κακό των πολέμων, για τα αθώα θύματα…
Γράψε για τη σκληρότητα, για τη ματαιοδοξία, για την απληστία…
Φτιάξε τον ερχομό μου τον Βασιλικό και πάλι στη φτωχική φάτνη !
Τα Χριστούγεννα της καρδιάς, τα Χριστούγεννα της αγάπης.
Με τον χρωστήρα ανακατεύω τα δάκρυα των φτωχών και δυστυχισμένων
και ζωγραφίζω την ανέχεια… τον πόνο… την απελπισία τους.
Ναι και φτιάχνω την πιο όμορφη καρτούλα του κήπου της καρδιάς μας,
ένα δώρο για τον μικρό Χριστό μας, που ακόμη αναζητά μια στέγη…
και του την προσφέρω, ταπεινά, αντί Λιβάνου, Χρυσού και Σμύρνας.
Η φάτνη της Βηθλεέμ, χιλιάδες χρόνια τώρα φέρνει τη θαλπωρή και την αγάπη της σε κάθε καρδιά. Και αναρίθμητοι άνθρωποι στον κόσμο, που πορευόμαστε στα μονοπάτια της αγωνίας και του δισταγμού, λαχταρούμε με αγαθή περιέργεια να προστρέξουμε νοερά και πάλι σαν τους απλοϊκούς βοσκούς στη φάτνη, να οσφρανθούμε τη σμύρνα και το λιβάνι, να ζεσταθούμε από το ειρηνικό χνώτο των ζώων, να αφουγκρασθούμε από τα αγγελικά στόματα τις μελωδικές δοξολογίες
Είμαστε, ωστόσο, έτοιμοι να βιώσουμε αυτή την εμπειρία; Παρασυρμένοι από το πνεύμα της εποχής μας, κάναμε τον θόρυβο και την εξωστρέφεια τρόπο ζωής. Η Θεία Γέννηση, όμως, είναι μυστήριο. Και το μυστήριο προϋποθέτει ευλαβική σιγή για να το πλησιάσουμε. Πρέπει όλα να σωπάσουν και γύρω μας και μέσα μας, να καταλαγιάσουν οι φωνές της γης, να υποχωρήσουν και οι θόρυβοι της ψυχής μας. Έχει η ησυχία τη δική της δυναμική, αποτελεί μία ιδιαίτερη διάσταση ζωής, μία αφετηρία αληθινής συνάντησης και κοινωνίας με το Θεό. Και τότε, στη λυτρωτική αυτή ατμόσφαιρα ειρηνεύουν και γαληνεύουν οι στοχασμοί μας, μαθαίνει η ψυχή μας να συγχωρεί, να δέχεται τον κάθε άλλο με θυσιαστική αγάπη και στοργή. Μαθαίνει να προκρίνει από τα καθημερινά και εφήμερα, τα αιώνια και ουσιαστικά. Μαθαίνει να επιδιώκει κάτι βαθύτερο από τον φευγαλέο εντυπωσιασμό, από τον στείρο επιφανειακό συναισθηματισμό, από την καταναλωτική μανία των ημερών. Βιώνει τη μοναδική και σωτήρια εμπειρία του μυστηρίου. Ιδού η πρόκληση και η πρόσκληση της μεγάλης εορτής.
Και τούτα τα Χριστούγεννα, κόντρα στην παγωνιά της καρδιάς μας, κόντρα στην αφιλόξενη νοοτροπία μας, ενάντια στη σκληρότητά μας, «παιδίον εγεννήθη ημίν, Θεός και εδόθη ημίν». Ας τρέξουμε κοντά Του με ταπείνωση, ας ζεστάνουμε τις κρύες καρδιές μας από τη ζωοποιό φλόγα της αγάπης Του. Και ας ευχηθούμε, να βρει κατάλυμα μέσα μας, να ανακλιθεί στο λίκνο της ψυχής μας, να φωτίσει τη σκέψη μας, να ζεστάνει τους στοχασμούς μας, να δώσει νόημα και προοπτική στη ζωή μας.
Αφιέρωμα για τη δική μας καρδιά…
