ΑΡΘΡΟ

Του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

 

  • Οι εμμονές της Ν.Δ. & οι αγκυλώσεις της Αριστεράς

 

Στις 15 Φεβρουαρίου 2003 σε όλες τις μεγάλες πόλεις του πλανήτη εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωναν υπέρ της ειρήνης και κατά του επικείμενου πολέμου στο Ιράκ. Έτσι και στη Δράμα με πρωτοβουλία του Κοινωνικού Φόρουμ Δράμας, του οποίου ήμουν τότε συντονιστής, συναποφασίσθηκε και συνδιοργανώθηκε Συγκέντρωση – Διαδήλωση στην κεντρική Πλατεία της πόλης από τη Νομαρχία, το Δήμο, το Εργατικό Κέντρο, την Οικολογική Κίνηση και το Κοινωνικό Φόρουμ.

Όπως το συνηθίζαμε σε αυτή την πόλη, είχαμε ενημερώσει σχετικά την Αστυνομία, για να λάβει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα για την προστασία της συγκέντρωσης και των διαδηλωτών, αλλά και τη ρύθμιση της κυκλοφορίας.

Η συγκέντρωση είχε προγραμματισθεί για το μεσημέρι στις 1.00. Πλην όμως από τις 11.00 ενημερώθηκα πως μαθητές από όλα τα Γυμνάσια και Λύκεια της πόλης ξεκίνησαν πορείες διαμαρτυρίας από τα σχολεία τους και κατευθύνονται δια μέσω της πόλης προς την Πλατεία Ελευθερίας.

Ενημέρωσα άμεσα τους συνδιοργανωτές φορείς και όσους περισσότερους μπορούσα για την εξέλιξη αυτή και πως η συγκέντρωση θα έπρεπε να ξεκινήσει το συντομότερο.

Όταν φθάσαμε στην Πλατεία Ελευθερίας διαπιστώσαμε ότι είχε ήδη κατακλυσθεί ασφυκτικά από μαθητές, πανό και συνθήματα. Δεν υπήρχε χρόνος. Έπρεπε να ξεκινήσουν άμεσα οι χαιρετισμοί και η προγραμματισμένη συναυλία. Η συγκέντρωση είχε ήδη «ανάψει κι όλα ήταν συνειδητά!!!».

Στην περίπτωση αυτή και με βάση τις διατάξεις του νέου νόμου για τις διαδηλώσεις τίθενται ορισμένα ερωτήματα:

-θα απαιτούνταν άδεια από την Αστυνομία για τη συγκέντρωση αυτή, τις επιμέρους συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις των μαθητών!!!

-μπορούσε κι έπρεπε να ορισθεί «οργανωτής της συνάθροισης», που θα ενημέρωνε την Αστυνομία για τον αριθμό των συγκεντρωμένων (;;;), την ακριβή ώρα συνάθροισης, τη διαδρομή των επί μέρους πορειών, να ορίσει επαρκή αριθμό για περιφρούρηση κλπ;;; (!!!)

-Σε περίπτωση που συνέβαιναν έκτροπα και βανδαλισμοί θα ήταν ποινικά και αστικά υπεύθυνος και υπόλογος ο προαναφερόμενος «οργανωτής»;;;!!!

Τα ίδια αμείλικτα ερωτήματα τίθενται και στις σύγχρονες μορφές κινητοποιήσεων – διαδηλώσεων που συχνά διοργανώνονται μέσω διαδικτύου.

Μπορεί λοιπόν να εφαρμοστεί ο νέος νόμος στην πράξη ή απλά θεσπίστηκε ως φόβητρο για αποτροπή συμμετοχής σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις μη αρεστές και μη ελεγχόμενες;

Είναι δυνατόν η Αστυνομία να απαγορέψει διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, Κοινωνικών Φορέων, αλά και φοιτητών, αριστεριστών και αναρχικών, να συλλάβει απλούς συμμετέχοντες σε μια κατά τα άλλα ειρηνική πορεία που όμως είχε απαγορευθεί (ιδιώνυμο), να τιμωρηθούν αστικά και ποινικά οι οργανωτές αυτών των συναθροίσεων αν συμβούν από ορισμένους μπαχαλάκηδες που παρεισέφρησαν έκτροπα;

Μήπως αντί για κοινωνική ηρεμία ρίχνουμε λάδι στη φωτιά και θα προκαλέσουμε τεράστια κοινωνική αναταραχή;

Μπορούσε κι έπρεπε να γίνει νομοθετική ρύθμιση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος του συνέρχεσθαι;

Βεβαίως και παρά το γεγονός ότι υπάρχει και σχετικός χουντικός νόμος, που όμως δεν εφαρμόζεται και το ΠΔ 120/2013 που προβλέπει περιορισμούς που όμως δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ.

Στο παρελθόν Ν.Δ., Πα.Σο.Κ. και ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν τολμήσει να θεσπίσουν ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο. Η παρούσα Κυβέρνηση το τόλμησε. Αλλά με περισσή υποκρισία και ιδεοληψία.

Δεν είχε στο νου της την προστασία των διαδηλωτών και βεβαίως και των λοιπών (εμπόρων, εργαζομένων, πεζών, εποχούμενων). Τα δικαιώματα διαδηλωτών και μη είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα και ο νομοθέτης οφείλει να σταθμίσει και διασφαλίσει κατά το δυνατόν αυτά τα αντικρουόμενα δικαιώματα. Είχε στο μυαλό της την αποτροπή και την καταστολή.

Οι εμμονές της νεοδημοκρατικής Κυβέρνησης είναι εμφανέστατες. Στο σχέδιο νόμου που είχε ετοιμασθεί με πρωτοβουλία Γιώργου Καμίνη και επί Δημαρχίας του, παρεισέφρησαν όχι μόνο προβληματικές διατάξεις αλλά και κατάφωρα αντισυνταγματικές και αντιδημοκρατικές, όπως η προηγούμενη άδεια της Αστυνομίας (Γιώργος Σωτηρέλης, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου) και η αντικειμενική ευθύνη [αστική και ποινική] του «οργανωτή» (Γιώργος Σωτηρέλης, Αντώνης Μανιτάκης, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου).

Από την άλλη οι αγκυλώσεις της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, Κ.Κ.Ε.) δεν της επέτρεψαν να συμμετάσχει σε μια δημιουργική διαβούλευση και συζήτηση στη Βουλή, έτσι ώστε να δοθεί μάχη να απαλειφθούν όλα τα αρνητικά – αντιδημοκρατικά στοιχεία αυτού του νομοσχεδίου.

Έτσι ώστε και οι διαδηλωτές να ασκούν ακώλυτα το συνταγματικό τους δικαίωμα του συνέρχεσθαι, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι να μπορούν με όσο το δυνατόν λιγότερες συνέπειες να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Όπως έγραψε και ο Αντώνης Μανιτάκης, «Περάσαμε 50 χρόνια, ολόκληρη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, χωρίς εκτελεστικό του Συντάγματος νόμο, που να ρυθμίζει την άσκηση του δικαιώματος της συνάθροισης… Ο νέος αυτός νόμος για να εφαρμόζεται και να γίνεται σεβαστός και να έχει διάρκεια χρειάζεται τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Την ευθύνη της συναίνεσης έχει κυρίως η Κυβέρνηση. Αυτή οφείλει να την εκμαιεύσει πάση θυσία από όσα κόμματα της αντιπολίτευσης μπορεί να το πετύχει. Θεσμικός νόμος που ψηφίζεται από μια μονοκομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν είναι αντάξιος του Συντάγματος νόμος».

Υ.Γ. Η Κυβέρνηση με κάποιες διορθώσεις στο κείμενο του νόμου πέτυχε την κατ’ αρχήν θετική ψήφο του ΚΙΝΑΛ. Ήταν το τυράκι στη φάκα που είχε βάλει με τις εξόφθαλμα αντισυνταγματικές διατάξεις ο αρμόδιος Υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, τις οποίες και πήρε πίσω για να πετύχει τη σύμφωνη γνώμη του. Γιώργος Παπανδρέου και Χάρης Καστανίδης παρέμειναν στην άποψη ότι το νομοσχέδιο παραμένει αντιδημοκρατικό. Δεν έδωσαν ψήφο και επέσυραν τη μήνιν της ηγεσίας.

Όπως τόνισε όμως και ο Χάρης Καστανίδης: «…επί ατομικών δικαιωμάτων και ανθρωπίνων ελευθεριών, δεν χωρεί παρά μόνο η αρχή της συνειδήσεως».