ΑΡΘΡΟ
Του Χρήστου Καραγιαννίδη
Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Πρώην Βουλευτής
Καλοκαίρια είδα μπετά να λιώνουν σαν παγωτά
Ανασφαλείς χειμώνες που δεν είχα λεφτά
Μου λεν’ τα χρόνια σου περνάνε, τι θα κάνεις μετά;
Και λέω «δε γυρίζω πίσω», λες και πήγα μπροστά
«Παυσίπονα» LEX
Οι εκλογές αποτελούν πλέον παρελθόν, το αποτέλεσμά τους όμως θα αποτελεί οδυνηρό παρόν και μέλλον όσο εμείς απλά το διαπιστώνουμε με θλίψη, οργή και αδράνεια.
Σίγουρα το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να σκεφτείς, να μιλήσεις, να ανασυγκροτηθείς είναι αναγκαίο, αλλά αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.
Δυστυχώς, οι πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις δεν μας έδωσαν την ευκαιρία να μιλήσουμε για τα λάθη μας, την ανάγκη να δούμε την πορεία μας, την πολιτική συγκυρία που σχηματοποιούσε εκλογικά αποτελέσματα που μας πλήγωναν.
Ένα κόμμα όμως της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορεί να αποτελεί απλά τον χειροκροτητή ειλημμένων αποφάσεων. Διαθέτει συλλογικά όργανα και πλούσια εμπειρία στις κομματικές διαδικασίες που γίνονται με δημοκρατικό τρόπο.
Η πορεία μας προς το τρίτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει έναν διάλογο που πιστεύω ότι θα προσθέσει και γνώση, και μέλη, αλλά και προγραμματισμό στις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Τρία πράγματα, κατά την άποψή μου, χρειάζονται απάντηση από τα συνεδριακά κείμενα. Προφανώς και η αξιολόγηση είναι αυθαίρετη και σίγουρα στην πορεία θα μπουν και άλλα θέματα στη συζήτηση.
Το πρώτο είναι οι κοινωνικές ανισότητες και η οργάνωση κοινωνίας στη βάση της υπεράσπισης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Φαντάζομαι πως δεν έχουμε αφήσει τις υποτελείς τάξεις έξω από την κουβέντα μας ούτε πιστεύουμε πως η έλευση της Ν.Δ. θα εξαφανίσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Θα πρέπει όμως να δημιουργήσουμε χώρο, να δώσουμε χώρο στις δυνάμεις της εργασίας, που βλέπουν μια καχεκτική ΓΣΕΕ και μια άφωνη ΑΔΕΔΥ απλά να μην κάνουν τίποτα μπρος στην οργανωμένη επίθεση της κυβέρνησης.
Το δεύτερο είναι ο πλανήτης μας και η συστηματική και εργώδης προσπάθεια που γίνεται από «επενδύσεις» για την καταστροφή του. Η ανάπτυξη που υποτίθεται ότι θα προσφέρει δεκάδες θέσεις εργασίας, αλλά κυρίως θα προκαλέσει εκατομμύρια θανάτους, δεν μπορεί να μπαίνει στο τραπέζι ως μοντέλο που επικροτούμε, ακόμα και μέσα σ’ αυτόν τον φρενήρη καπιταλισμό. Η πράσινη ατζέντα που θα δίνει προοπτική στη Γη και σε όσα αυτή συμπεριλαμβάνει από τη μία, και θα προσπαθεί να αντιστρέψει τις μέχρι τώρα καταστροφές, από την άλλη, είναι μια επιταγή που πρέπει να εκπληρωθεί άμεσα. Να συναντηθούμε με τα περιβαλλοντικά κινήματα. Να παραδεχτούμε και να απολογηθούμε για τα λάθη μας, για τις εξορύξεις, αλλά ταυτόχρονα να τονίσουμε και τα θετικά μας μέτρα για την ενέργεια και τις ανανεώσιμες πηγές.
Το τρίτο είναι και συνάρτηση μερικών αποτελεσμάτων του δεύτερου. Το προσφυγικό και κατ’ επέκταση τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι τα τελευταία χρόνια στο επίκεντρο πολιτικών αποφάσεων. Και στον βαθμό που οι αποφάσεις αυτές, πανευρωπαϊκά τουλάχιστον, παίρνονται από συντηρητικές ή ακροδεξιές ηγεσίες, τίποτα καλό δεν προμηνύεται. Γιατί το μεν προσφυγικό αντιμετωπίζεται ως χολέρα από τα κράτη που είναι κατεξοχήν υπεύθυνα γι’ αυτή την κρίση, τα δε δικαιώματα απλώς θα πρέπει να εξαφανιστούν, αφού η επιδίωξη της ευρωπαϊκής ελίτ είναι να περάσουμε κι αυτόν το σκόπελο χωρίς να κινδυνεύσουν τα κεκτημένα των κυρίαρχων τάξεων.
Για όλα τα παραπάνω θα χρειαστούμε ένα κόμμα ζωντανό και μαζικό, ένα κόμμα αριστερό και ριζοσπαστικό, ένα κόμμα που δρα συλλογικά και λειτουργεί δημοκρατικά.
Θα χρειαστούμε ένα κόμμα με μέλη και όχι οπαδούς, ένα κόμμα που καταλαβαίνει τη σημασία των νέων τεχνολογιών, αλλά όταν χρειαστεί τις αφήνει και βγαίνει στον δρόμο να διεκδικήσει. Θα χρειαστούμε ένα κόμμα που θα κοινοποιεί στο Facebook και το Twitter τις δράσεις του, αλλά θα επιτυγχάνει όταν οι δράσεις αυτές είναι μαζικές στις πλατείες και όχι μαζικές στα ευχαριστήρια κάτω από τις κοινοποιήσεις.
Τέλος, μια οργανωμένη προσπάθεια απαιτεί για να πετύχει και την παρουσία νέων ανθρώπων. Την παρουσία μιας νεολαίας που κινείται κάτω από την άσφαλτο, που συναντιέται, κουβεντιάζει και διασκεδάζει σε μέρη που εμείς αγνοούμε παντελώς.
Να ακούσουμε, για παράδειγμα, τους ανθρώπους που μαζεύτηκαν στο Θέατρο Πέτρας στις 16 Ιουνίου να ακούσουν τον LEX. Και δεν ήταν λίγοι, ήταν 10.000 σύμφωνα με τα δημοσιεύματα. Σε μια συναυλία που δεν διαφημίστηκε πουθενά. Να τους ακούσουμε, ούτε να τους συμβουλεύσουμε ούτε να τους καθοδηγήσουμε.
Χωρίς τη νεολαία, χωρίς τη ζωή που έχουν οι πιτσιρικάδες, ο ορίζοντας της προσπάθειάς μας είναι πολύ κοντός.
Κι αντί να κονταίνουμε τα όνειρά τους, καλύτερα να αφουγκραζόμαστε τις ρίμες τους.
* Το άρθρο του κ. Καραγιαννίδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» στις 6 Οκτωβρίου 2019
