ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Τ. Λυκειάρχη
ΠΕΡΙΟΔΟΣ 10η
«Ζευς μεγάλης γλώσσης κόμπους υπερεχθαίρει = Ο Δίας μισεί αφάνταστα τα μεγάλα λόγια» (Τραγικός ποιητής Σοφοκλής)
Η κοινωνία των ανθρώπων, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, βρίθει από άτομα, τα οποία διακατέχονται από υπεροψία. Είναι τα άτομα εκείνα, τα οποία νομίζουν πως είναι προικισμένα με προσόντα, τα οποία στερούνται άλλοι συνάνθρωποί τους. Και μ’ αυτή τη νοσηρή συναίσθηση έχουν την αξίωση να υποκύπτουν οι άλλοι στη δική τους θέληση, να ασπάζονται τις απόψεις τους, χωρίς αντίλογο και να καθίστανται όργανά τους.
Και αν οι διακατεχόμενοι από το σοβαρό ελάττωμα της υπεροψίας ανήκουν στους κοινούς ανθρώπους, τότε η βλάβη που προξενούν είναι μικρής σημασίας. Ασφαλώς βλάπτουν σοβαρά τον εαυτό τους, αφού ο κοινωνικός περίγυρος, νουνεχής και σώφρων απεχθάνεται την υπεροψία, η οποία αντί να οδηγεί στην ομοψυχία, τη σύμπνοια και την αγαστή συνεργασία, ενσταλάζει στις ψυχές των ατόμων την απέχθεια και την αποστασιοποίηση, στοιχεία παντελώς αρνητικά για την ύπαρξη μιας ευνομούμενης και άγουσας προς ευημερία και πρόοδο κοινωνίας.
Το μεγάλο κακό συντελείται, καλέ μου φίλε Ευάγριε, όταν οι διακατεχόμενοι από υπεροψία αναλαμβάνουν να διαχειρισθούν τις τύχες ενός λαού. Τα άτομα αυτά εκκολαφθέντα συνήθως σ’ ένα υπεροπτικό οικογενειακό περιβάλλον χωρίς α τους δοθεί η δυνατότητα να αποκτήσουν τη μεγάλη αρετή της αυτογνωσίας, η οποία αποτελεί το πρόφραγμα για τη διάπραξη των λαθών, ενίοτε επικίνδυνων και περιστοιχιζόμενα από το σμάρι των κολάκων, οι οποίοι αποβλέπουν στην απόκτηση ατομικού οφέλους, υφίστανται σοβαρή μείωση της λογικής. Και με τη λογική αποδυναμωμένη επιδίδονται σε πράξεις, οι οποίες οδηγούν σε ολέθριες καταστάσεις όχι μόνο του λαού, τον οποίοι διοικούν, αλλά συμπαρασύρουν στη δυστυχία και άλλους λαούς.
Συχνά επιχαίρουν, όταν το αρρωστημένο μυαλό τους ενσπείρει τη συμφορά στο περιβάλλον. Χρησιμοποιώντας λόγους δημοσκοπικούς, που στέκουν μακριά από την αλήθεια, συμπαρασύρουν τον οχλοποιημένο λαό σε στιβαρό συνεργάτη τους και με τη ψευδαίσθητη νομιμοποίηση των ενεργειών τους προκαλούν αναστατώσεις και συχνά αφαιρέσεις ζωών αθώων συνανθρώπων τους.
Η ανθρώπινη ιστορία βρίθει, καλέ μου φίλε Ευάγριε, από τέτοια αρρωστημένα μυαλά, τα οποία αιματοκύλησαν λαούς, κατέστρεψαν μνημεία τέχνης, βύθισαν την οικονομία, επέφεραν την εξαθλίωση και διόγκωσαν το μίσος και τον διχασμό. Στάθηκαν με λίγα λόγια ολετήρες της ευδαιμονίας και της προόδου του πολιτισμού.
Όμως, όπως ορθά και εύστοχα επισήμανε ο μεγάλος τραγικός της κλασικής αρχαιότητας Σοφοκλής, το τέλος αυτών των υπεροπτών, οι οποίοι ταυτίζονται με τυράννους, έρχεται αντιμέτωπο με την άτεγκτη Θεία Δίκη. Εισπράττουν –και δίκαια- τα επίχειρα όλων, όσα έπραξαν με την ανενεργό λογική τους.
Η αυστηρά δικαιοκρίτης ιστορία, λαμπρέ μου Φίλε Ευάγριε, τους περιφρόνησε και στις ανεξίτηλες σελίδες της τους κατέταξε με τα μελανότερα των χρωμάτων. Υπήρξαν οι ολετήρες της ομαλής κοινωνικής συμβίωσης. Οδυνηρό το τέλος τους.
Ασφαλώς, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, δεν πρέπει να μας ικανοποιεί το θλιβερό τέλος των υπεροπτών ηγητόρων. Και τούτο, γιατί οδήγησαν στην οπισθοδρόμηση την πρόοδο, επέφεραν βαθιά τραύματα στη ψυχή της ευνομούμενης κοινωνίας, ανέστειλαν την ευδαιμονία, σκόρπιζαν στους πέντε ανέμους τον ιδρώτα του λαού, πότισαν τη γη με το αίμα αθώων συνανθρώπων τους. Ξεθεμελίωσαν τη ζωή.
Και όμως η ανθρωπότητα, η οποία γεύτηκε και θα συνεχίσει να γεύεται το πικρό ποτήρι της συμφοράς, στέκει απαθής μπροστά στην εκκόλαψη του αβγού των δηλητηριωδών ερπετών.
Και είναι απορίας άξιο πως, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, η ανθρωπότητα, η οποία στο διάβα των αιώνων πέρασε και θα εξακολουθεί να περνά μέσα από τη φωτιά και το σίδερο, δεν προβληματίζεται, δεν παραδειγματίζεται, για να ορθώσει προφράγματα στους επερχόμενους ορατούς κινδύνους.
