ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

  • «Πόλεμος πατήρ πάντων» (Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς)
  • «Στον πόλεμο θάβουν οι γονείς τα παιδιά, στην ειρήνη τα παιδιά τους γονείς τους»

 

Φίλος, με τον οποίο συναντήθηκα πρόσφατα, μου εξέφρασε την αγανάκτηση και τον αποτροπιασμό του για τους φόνους, που καθημερινά συντελούνται σ’ όλον σχεδόν τον γέρικο πλανήτη, τον οποίο το πολιτισμένο ον αφροσύνως σκεπτόμενο τείνει να τον καταστήσει ένα απέραντο κοιμητήριο. Κι όλα αυτά συντελούνται εξαιτίας της απληστίας, της έλλειψης σεβασμού και ειλικρινούς αγάπης, που ξεθώριασε από τις ψυχές των ανθρώπων.

Δεν αντιλαμβάνομαι, καλέ μου φίλε, γιατί αγανακτείς, του απήντησα. Αυτός ήταν ο άνθρωπος στο διάβα των αιώνων και αυτός θα συνεχίσει να είναι. Πολεμοχαρής, ανάλγητος, υλόφρων, πλεονέκτης, αλαζονικός και εγωκεντρικός.

Θεοποίησε την ύλη και το παράγωγό της τον άργυρο και στο βωμό του θυσιάζει χωρίς αναστολή αθώους συνανθρώπους του. Κάνε μια σύντομη αναδρομή στην αρχαία Ελλάδα για να αντιληφθείς το θηρίο, που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Δέκα χιλιάδες Αθηναίοι πέφτουν στο πεδίο της μάχης, που διεξήχθη στη Δραβήσκο την Ηδωνική (Διεφθάρησαν εν Δραβησκώ τη Ηδωνική μύριοι υπό Θρακών, Θουκυδίδης, VI, 103,2 και Ι, 100,3). Χιλίους αθώους Μηλίους σφάζουν οι Αθηναίοι (Οι δε απέκτειναν Μηλιών όσους ηβώντας έλαβαν παίδας δε και γυναίκας ηνδραπόδισαν, Θουκυδίδης, V, 116,4), επειδή οι δυστυχείς ζήτησαν ανεξαρτησία. Αμέτρητα τα θύματα του πιο σκληρού αδελφοκτόνου διχασμού κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Δεκάδες χιλιάδες θύματα άφησε πίσω του ο νεότερος αδελφοκτόνος διχασμός.

Η παραφροσύνη σ’ όλο της το μεγαλείο. Το κρυερό εγχειρίδιο καρφωνόταν χωρίς περίσκεψη στα νώτα του αδελφού προς τέρψη των όρνεων. Διάσπαρτα από πρόχειρους σταυρούς τα πεδία των μαχών, εκπέμποντας νοερά ένα δριμύτατο κατηγορώ. Ένα «γιατί» που, ενώ τσάκιζε κόκκαλα, άφηνε ασυγκίνητους τους εντολείς της έναρξης του πυρός. Φωτιά και τσεκούρι. Αφανισμός του αντιπάλου χωρίς έλεος κι ας ήταν αδελφός, κι ας ήταν αθώος. Ο απαιτούσαν οι πρωταίτιοι του θανάτου, οι έμποροι των όλων με την ευγενή συνέργεια των επίδοξων και ματαιόδοξων επινοητών των συνεργών του θανάτου.

Εκατομμύρια αθώων ψυχών, που έπαψαν να βλέπουν το φως του ήλιου, υπήρξε ο απολογισμός των δύο παγκόσμιων πολέμων, έργο αποκλειστικό παραφρόνων ηγετών και ακόρεστων εμπόρων του θανάτου. Ερείπια και στάχτες παντού. Πένθος βαρύ σκίαζε και σκιάζει τον πλανήτη. Ευαισθητοποιήθηκαν οι Δυνατοί. Μα γρήγορα λησμόνησαν τη συμφορά. Οικοδομήσανε στην άμμο ασφαλιστικές δικλίδες ειρήνης. Και το αποτέλεσμα; Να ‘χαμε να λέγαμε. Έτσι για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου ότι είμαστε ειρηνιστές. Και για να πείσουμε για τις αγνές μας προθέσεις, θεσπίσαμε βαρύγδουπα βραβεία με κύρος διεθνές, όμως κατά την απονομή τους γελάει σαρκαστικά «το παρδαλό κατσίκι».

Δεν θα βάλει μυαλό το ανθρώπινο γένος. Θα βυθίζεται στο αίμα για να κερδίσει προσωρινά το χώμα, που δεν του ανήκει. Το χώμα που ανήκει σε όλους ισομερώς και ισόποσα. Γιατί λοιπόν τέτοια παραφροσύνη για τη διεκδίκηση αγαθού, που κάποια στιγμή θα περάσει αναμφίβολα σε ξένα χέρια; Πόσο τέλειο ον μπορεί να χαρακτηρισθεί ο άνθρωπος, όταν αυτόβουλα καθίσταται άθυρμα της άψυχης ύλης; Γιατί κομπιάζει για την αφροσύνη του; Θα πάρει τίποτε μαζί του στο αιώνιο ταξίδι; Κάποτε του βάζανε στο σώμα το περατίκι για να πληρώσει τον Χάροντα βαρκάρη. Σήμερα ούτε και αυτό του χαρίζουν. Χους ην και εις χουν απελαύνεται. Αν μπορούσε τούτο το τελευταίο να το συνειδητοποιήσει! Δεν φαίνεται πως το κατανοεί. Φρούδες ελπίδες η ματαιότητα. Οι Σειρήνες της ύλης τον κάνουν όργανο του χεριού τους. Έτσι ήρθε κι έτσι θα πάει το ανθρώπινο γένος. Λύκος για τον συνάνθρωπό του, κατά τη ρήση των Λατίνων. Εφήμερη η δράση των κηρυγμάτων της ειρήνης και της αγάπης. Ξέρει καλά τη δουλειά του ο άνθρωπος. Σκοτώνει για να θρέψει το σαρκίον του. Καταδυναστεύει για να ικανοποιήσει την εγωλατρία του. Στερεί την ελευθερία του άλλου για να ενισχύσει την αρχομανία του. Με τον φαρισαϊσμό στο έπακρο στήνει καλλιμάρμαρα μνημεία και εκφωνεί εγκωμιαστικά λογύδρια. Και νομίζει πως έχει επιτελέσει το χρέος του. Ναούς ερειδομένους στην ειλικρινή αγάπη χρειάζεται να οικοδομήσει. Το θέλει, μα δεν μπορεί. Δούλος πισθάγκωνα δεμένος, σύρεται από το άρμα των ιερουργών του ναού της ύλης. Έτσι ήρθε, κι έτσι θα πάει. Λείπει το ίαμα της ριζικής θεραπείας της αλαζονείας και της πλεονεξίας. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να το ανακαλύψουν ο Ασκληπιός, ο Μαχάων, ο Ποδαλείριος, ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός. Ξεφεύγει από τις δυνατότητές τους.

Αυτά βάλε καλά στο μυαλό σου, καλέ μου φίλε, και συμβιβάσου με την ωμή πραγματικότητα, του είπα προσπαθώντας να μετριάσω τη δίκαιη, αλλά χωρίς αντίκρισμα, αγανάκτησή του. Έφυγε απογοητευμένος και κατηφής.