ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

 

Γύρω μας παντού πόλεμοι… Πανωλεθρία! Καταστροφές! Τελευταία ο πόλεμος στην Ουκρανία. Μου ξύπνησε αναμνήσεις των λεγομένων των γονιών μου… Πριν χρόνια ο Πανηπειρωτικός Σύλλογος Δράμας έφερε στην πόλη μας τη συγγραφέα Έλενα Χουζούρη για την παρουσίαση του βιβλίου «Πατρίδα από βαμβάκι» (έκδοση 2009). Με τη λήξη της παρουσίασης συνομιλήσαμε. Το βιβλίο της μυθιστόρημα με ήρωα τον αδελφό του πατέρα της που ήταν ο γιατρός μας. Οπότε μου πρότεινε να γράψει την ιστορία των γονιών μου, αλλά ως μυθιστόρημα σε βιβλίο. Φυσικά αρνήθηκα. Αργότερα σε φιλικό σπίτι συναντήθηκα με τον καθηγητή Β. Τσιαμπούση και ο οικοδεσπότης –που δεν ζει δυστυχώς- μίλησε (αφού γνώριζε) για την ιστορία των γονιών μου, όπου ο καθηγητής προθυμοποιήθηκε να την κάνει βιβλίο, αλλά μυθοπλασία. Και πάλι αρνήθηκα. Την έχω γράψει και υπάρχει για την οικογένειά μου. Μα ποια είναι η τόσο ενδιαφέρουσα ζωή των γονιών μου;

Το 1922 ήρθαν οι Πόντιοι παππούδες μου μετά την Καταστροφή και σε χωριό της Δράμας γεννήθηκε το 1925 ο πατέρας μου. Η μητέρα μου γέννημα θρέμμα από παππούδες, προπάππους Ηπειρώτες. Ο πατέρας μου λοιπόν και η μητέρα μου βρέθηκαν στον Εμφύλιο (1947-1949) και ήταν σε διαφορετικά στρατόπεδα. 20χρονα παιδιά, ο πατέρας μου στρατιώτης και η μητέρα μου τραυματιοφορέας. Η ιστορία τους; Το τραγούδι που θα παραθέσω λες και ήταν γραμμένο για αυτούς. «Κομμένο γραμμένο» το ποίημα τραγούδι για αυτούς με στίχους Προδ. Τσαουσάκη και μουσική Β. Τσιτσάνη γραμμένο για τα πραγματικά γεγονότα του Εμφυλίου της Ελλάδας.

Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι

κι ακουμπισμένος σ’ ένα δεδνρί

ο τραυματίας αναστενάζει

και τη μάνα του ζητάει για να δει

Η νοσοκόμα μόλις ακούει

το παλικάρι να την καλεί

τρέχει κοντά του τον αγκαλιάζει

και σαν μανούλα του, του δένει την πληγή

Γλυκοξυπνάει και γύρω βλέπει

κι άλλους λεβέντες στον θάλαμο

χαμογελάει και δακρύζει

κι η νοσοκόμα του γλυκαίνει τον καημό

Γλυκιά κοπέλα πώς θα μπορέσω

από κοντά σου να χωριστώ

κι αυτή του λέει δεν θα σε αφήσω

κι εγώ σ’ αγάπησα και θα σε παντρευτώ

Έτσι γεννήθηκα από συναίσθημα, αγάπη, όταν τελείωσε ο πόλεμος και κατά την αναγκαστική πολιτική προσφυγιά, που ήταν μια τραγικότητα της Ιστορίας μας. Γονείς με μακροχρόνιες πληγές που δεν έσβησαν ποτέ, δύσκολα επουλώσιμες.

Και εγώ, όχι δεν τραβώ μονοκονδυλιά σε όλα όσα πέρασαν και περάσαμε! Και θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια σε όσα μου διηγήθηκαν και για αυτό δεν επιδέχομαι μυθοπλασίες.

Βέβαια ο καθηγητής Γρηγόρης Μαρτίνης και ο καθηγητής Νίκος Γεωργιάδης δεν μίλησαν για μυθοπλασία, γιατί θέλουν πραγματικά γεγονότα…