ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

Η κομμάτι φτασμένη κυρία με τους υπερφορτωμένους Μάηδες άπλωσε την πραμάτειά της στην πυρωμένη θίνα, που τη χρύσιζε ο Αυγουστιάτικος ήλιος. Κι ήταν η πραμάτειά της δυο στήθη πλαδαρά, που ξεχείλιζαν από τον ταλαιπωρημένο από τον παντοκαταλύτη χρόνο στηθόδεσμο, ενώ τα κάτω άκρα κακότεχνες δωρικές κολόνες ενισχυμένες με πληθωρική κυτταρίτιδα και διάσπαρτους κιρσούς, προκαλούσαν εύλογα τα καθόλου κολακευτικά λόγια των συνακτών.

Κι η απάντηση της κομμάτι φτασμένης στα πικρόχολα σχόλια δεν ήταν άλλη από την χιλιοειπωμένη «τα κάλλη μου τα πάχη μου». εύκολη διέξοδος από την ανάλγητη επίθεση του πανδαμάτορα χρόνου, που το κάλλος αναλίσκει, που ενδόμυχα βαρύνεται για το έργο του, που αντί να εξωραΐζει, αρέσκεται στο να ασχημίζει.

Πόση δύναμη όμως πρέπει να έχεις για να αντιπαρέρχεσαι τον μαζοχισμό! Αυτά έχει η ζωή, όταν δεν έχεις το κουράγιο ή δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά στην αντιμετώπιση της κακίας.

Υπάρχει βέβαια κι ο άλλος δρόμος κι αυτός είναι σκληρός. Να μην εκθέτεις, χωρίς να παίρνεις τα μέτρα σου, τη ρακένδυτη πραμάτειά σου. Αλλά και το να μπαίνεις στο καβούκι σου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το να μονάζεις στην πολύβοη αγορά θέλει ατσάλινη δύναμη ψυχής. Έτσι τα παραβλέπεις όλα και ανορθόγραφα συμμετέχεις σε μια πορεία, που καθόλου δεν σ’ ευχαριστεί. Κάνεις πέτρα την καρδιά σου και συμβιβάζεσαι. Αλίμονο, αν σου λείπει η αυτογνωσία. Τα θέλεις και τα παθαίνεις. Ο κάθε άνθρωπος σμιλεύει από μόνος του την πορεία του. Ελάχιστα του φταίει το περιβάλλον. Εδώ έγκειται η δύναμη του χαρακτήρα του καθενός. Να ανατρέψεις ό,τι αρνητικό ορθώνεται μπρος του κι έτσι, παρακάμπτοντας ό,τι τον πικραίνει, να διανύει ανώδυνα την κακοτράχαλη στράτα της ζωής. Ας μην έχουμε πολλές αξιώσεις από τη ζωή. Δεν είναι όλα και πάντοτε ρόδινα. Υπάρχουν και οι κακοτυχίες. Αλίμονο, αν δεν υπήρχαν τα τριβόλια. Τότε δεν θα είχαν καμιά ομορφιά οι ευχάριστες ώρες. Η ρουτίνα εύλογα θα προκαλούσε την ανία. Το αλάτι της ζωής η εναλλαγή ευχάριστων και δυσάρεστων στιγμών.

Σ’ αυτήν την εναλλαγή εξάλλου εδράζεται η ομορφιά. Δεν δικαιούμεθα να παραπονούμεθα. Οι αλάθητοι κανόνες της ζωής, που ποιος ξέρει ποιος τις συνέθεσε, καλά κρατούν. Μ’ αυτή την αρχή ας πορευόμεθα.